خوارج

خَوارِج، گروهی از سپاه امام علی (ع) در جنگ صفین که علی بن ابیطالب را متهم به کفر کردند و علیه او شوریدند. شعار دادن علیه امام علی در مسجد کوفه، و تهدید وی به قتل، از کارهای خوارج شمرده شده است. آنان پس از اجرای حکمیت، در مخالفت با امام علی (ع) سرسخت‌ تر شدند، با عبدالله بن وهب بیعت کردند،

ابن ملجم مرادی، یکی از خوارج بود. امام علی(علیه السلام) با آنها بسیار مدارا کرد، اما نهایتا، آن تعداد از خوارج را که با منطق و سخن، قابل هدایت و بازگشت به سپاه کوفه نبودند، در جنگ نهروان کاملا سرکوب کرد و ابن ملجم یکی از 10 نفری بود که از مهلکه نهروان جان سالم به در بردند.

یک فرمانده میدانی طالبان نیز گفت: سازمان اطلاعات طالبان توطئه‌های زیادی برای هدف قرار دادن غیرنظامیان و تأسیسات مدنی را ناکام گذاشت و تعداد مهمی از " خوارج " را بازداشت کرد.

آغاز تفکر خوارج از آن‌جا بود که گروهی از سپاهیان عراق در جنگ صفین و به دنبال طرح مسئله حکمیت، راه خود را از حضرت علی( علیه السلام ) جدا کردند. اختلافات میان خوارج منجر به شکل‌‌گیری انشعابات متعددی در این فرقه گردید.

این روایت از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم ) هم در کتاب های اهل سنّت و هم در منابع شیعی نقل شده است. امّا نه آن گونه ای که پرسش کننده مطرح نمودند، بلکه این روایت، در مورد خوارج است. روایات زیادی به همین مضمون وارد شده است که مصداق این روایت و شأن صدور آن را روشن ساخته اند و جای هیچ گونه ابهامی باقی نمی ماند.

خوارج گروهی از پیروان علی ( علیه السلام ) بودند که در جنگ صفین به علت مخالفت با آن حضرت در جریان حکمیت از ایشان جدا شده اند و از راه اطاعت آن حضرت بیرون رفته و خارجى گشتند. از این رو به آنان مارقین نیز گفته می شود.

افرادی وجود دارند که با هوچی گری و سر و صدا و توهین، به تخریب شخصیت طرف مقابل می پردازند.از دیدگاه اسلام و با استفاده از قانون "مقابله به مثل" می توان برای جلوگیری از ادامه این رفتار نامناسب، رفتاری متقابل و توهین آمیز را پیش گرفت، اما با این وجود، امیر المؤمنین ( علیه السلام ) در بیشتر موارد، با استدلال و یا با سکوت، پاسخ شعارها و تبلیغات خوارج را داده ...

« خوارج » یکی از گروه‌هایی بودند که در زمان خلافت امام علی( علیه السلام ) به مخالفت برخاستند آنان نخست از هواداران حضرتشان بوده و در جنگ‌های جمل و صفّین شرکت داشتند ولى پس از جنگ صفین به بهانه اعتراض به حکمیّت - که خود آن را به امام على( علیه السلام ) تحمیل کرده بودند- و مخالفت با پذیرش آن، دست به شورش زدند و با تمسّک به شعار «لا حُکْمَ الّا لله» امیرمؤمنان علی( علیه السلام ) را کافر دانستند و به کشتار مسلمانان پرداخته و در نهایت جنگ نهروان را پدید آوردند.

خوارج هرگز معاویه را برحق نمی‌دانستند. آنان اگر چه با امام علی( علیه السلام ) مخالف بوده و حتی به کفر حضرتشان معتقد شدند، اما به هیچ وجه معاویه را نیز نمی‌پسندیدند و اعتقاد به انحراف معاویه و باطل بودن او، نقطه اشتراک خوارج و سپاه امام علی( علیه السلام ) بود.

«تحکیم» و «حکمیت» از ریشه «حکم» به معنای داوری کردن است. «حَکَم»‏، «حکیم»‏ و «حاکِم» از صفات خداوند بوده و از نظر معنا نزدیک به هم می‌باشند و همگی معنای «داور» را می‌دهند. «حکومت» در اصل به معنای جلوگیری از ستم می‌باشد و به همین جهت عرب به افسار حیوان «حکمت» می‌گوید؛ زیرا با آن جلوی حیوان را می‌گیرند و او را به مسیر درست راهنمایی می‌کنند.

امام علی( علیه السلام ) در این کلام کوتاه و پر معنا، دستور روشنى درباره نبردهای نظامی بعد از خودشان بیان می‌فرمایند که بر اساس آن، پیروان حضرتشان نباید خود را درگیر نبرد با خوارج کرده، بلکه باید لبه تیز حملات خود را متوجّه حکومت ظالمانه و ویران‌گر بنى امیه کنند.

افرادی وجود دارند که با هوچی گری و سر و صدا و توهین، به تخریب شخصیت طرف مقابل می پردازند.از دیدگاه اسلام و با استفاده از قانون "مقابله به مثل" می توان برای جلوگیری از ادامه این رفتار نامناسب، رفتاری متقابل و توهین آمیز را پیش گرفت، اما با این وجود، امیر المؤمنین ( علیه السلام ) در بیشتر موارد، با استدلال ...

خوارج گروهی از پیروان علی (علیه السلام ) بودند که در جنگ صفین به علت مخالفت با آن حضرت در جریان حکمیت از ایشان جدا شده اند و از راه اطاعت آن حضرت بیرون رفته و خارجى گشتند. از این رو به آنان مارقین نیز گفته می شود.

علی جمعه تصریح کرد: عدم فهم صحیح آیات قرآن و سنت نبوی و تطبیق نادرست مفاهیم قرآن علت ظهور خوارج است.

استاد فقه مقارن الازهر گفت: سلفی‌گرایان پرچمدار تکفیر هستند.

شیخ الازهر گفت: خوارج با سیدنا علی جنگ می کردند و ایشان را تکفیر می کردند و انسان ها را می کشتند، اما سیدنا علی آنهار ا تکفیر نکرد.