صفحه نخست / سياسی

«دی ان ای» داعش

روزنامه «شرق» در یادداشتی با عنوان ««دی ان ای» داعش» نوشته است: پیروان داعش، تولید یک نسل خلق الساعه نیستند. در درخت تبارشناسی آنها ریشه هایی از القاعده عراق و کمی بالاتر گروه انصار الاسلام هم دیده می شود. در چنین نسبت سنجی هایی «دی ان ای» های پادشاهی عربستان سعودی که وسواس شدیدی به کنترل نفوذ ایران به ویژه در عراق دارد، دیده می شود. ترکیه هم در ظهور گروه داعش مشارکت داشته است، گروهی که حتی می تواند آرزوهای ترکیه را هم در آینده به خطر بیندازد.

کد خبر: ۸۴۵۰۴

۱۱:۱۲ - ۲۱ بهمن ۱۳۹۳

به گزارش «شیعه نیوز»، چند ماه پس از زمانی که ناآرامی ها در سوریه شروع شد، ابتدا قطری ها و سپس سعودی ها، هر کدام تلاش هایی را برای سرعت بخشیدن به سقوط «بشار اسد» شروع کردند. در تابستان ٢٠١٣ زمانی که سوریه غرق در جنگ داخلی بود، شاهزاده بندر بن سلطان، رییس دستگاه امنیتی سعودی در دیدار با

«ولادیمیر پوتین» به او پیشنهاد داده بود تا در سقوط اسد مشارکت کند و در مقابل سعودی بر سر قیمت نفت با مسکو به توافقی برسد و این تضمین را هم می دهد که گروه های جهادی «چچنی» در بازی های المپیک زمستانی «سوچی» هیچ اقدام تروریستی ای انجام ندهند. این پیشنهاد نشانگر نفوذ عربستان در بین گروه های چچنی است. کمی قبل از حملات ١١سپتامبر نیز همین مسوول سعودی که آن روزها در مقام سفیر سعودی در واشنگتن خدمت می کرد گفته بود طولی نخواهد کشید که شیعیان برای بقایشان دعا کنند. پادشاهی عربستان عملا برنامه ریز چنین تحرکاتی است. آنچه طراحان این سیاست مخرب به دنبال آن هستند به راه انداختن نوعی پشتیبانی از خشم سنی ها در مرزهای نزدیک با ایران است. در عین حال باید دانست که ریاض تا چه میزان کمک هایی را با هدف تحت فشار گذاشتن شیعیان در خارج و حتی داخل عربستان سعودی ساماندهی می کند. تقریبا می توان گفت در فضای رسمی آیینی وهابیت سعودی و سلفی گرایی مورد ادعای گروه های جهادی، هیچ چیز جز نوعی روان گسیختگی حاکم نیست. گروه داعش نتیجه یک نسل خلق الساعه نیست. شناسایی رگه های «دی ان ای» پادشاهی سعودی که نگرانی خاصی از نفوذ ایران در عراق دارد یا به دنبال چالشی کردن روابط تهران- بغداد است کار سختی نیست. این حرکت ها در مقابل هر تحول دموکراتیکی قرار دارد که برای دوام و بقای پادشاهی عربستان احساس ناامنی به وجود می آورد. در مقابل عربستان جهادی هایی را تامین مالی می کند که در خارج از پادشاهی عربستان در حال گسترش فعالیت های شان هستند. با این تفاوت که این جهادی ها از این به بعد برای خود سعودی نیز تهدید خواهند بود. از زمان ورود اردوغان به ساختار قدرت، ترکیه وارد فاز «عثمانی گرایی» شده است. رییس جمهوری ترکیه هرگز پنهان نکرده است که ترکیه می خواهد استیلای گذشته بر خاور نزدیک و جهان اسلام را احیا کند، منطقه ای که امپراتوری عثمانی مقام خلافت خود را در آن از دست داده است. تصاحب نمادهای ملی گرایانه ترک از گذشته ای با شکوه و ارتقای اقتصاد بازار زمینه را برای ظهور اسلامی متناسب با ارزش های مورد علاقه اردوغان و اخوان المسلمین و مورد قبول کشورهای غربی آماده کرده است. مدل ترکیه، ابزاری است که بر خاور نزدیک تحمیل می شود آن هم با حفظ همه پیوندهایش با آمریکا و اروپا. ترکیه در عین حال تلاش می کند تا عربستان را از مزیت روابط نزدیک با غرب کنار بزند و خود را به عنوان مدلی ایده آل جایگزین آن کند. در شورش های بهار عربی، ترکیه دریافت که می تواند همچنان «کار و کاسب» خود را پیش ببرد. ترویج مدل اخوانی ها برای بعضی کشورهای منطقه چندان هم بدون برنامه نبود. اردوغان تصور می کرد می تواند رییس جمهوری سوریه را به پذیرش این دگرگونی ها وادار کند، او احتمالا به گسترش این ایده و حتی تقابل با دولت اسلامی هم فکر می کرده است. اما زمانی که با ایستادگی اسد مواجه شد، با همه هزینه هایی که بعدا به ملت سوریه تحمیل شد، مسیر دیگری پیش گرفت. از ژوئن ٢٠١١ اردوغان به پشتیبانی ناآرامی ها در سوریه پرداخت. اردوغان با سوزاندن کارت «اخوان»- که توسط سعودی های عملا تروریست خوانده می شوند - مجبور به تغییر استراتژی است. او دیگر در مورد اسد از ادبیات انتقادی تند و غلیظ استفاده نمی کند. در مورد عربستان سعودی، با همان اسلحه ای که عربستان با آن می جنگد ریاض را به چالش کشیده است: افراط گرایان اسلامی. دستکاری در احساسات و عواطف و بهره گیری از آنها دیگر در اختیار کسانی نیست که در ابتدا از آن عواطف و احساسات بهره برداری می کردند نتایج چنین دستکاری هایی نیز قابل پیش بینی نیست. از همه بدتر اینکه پیامدهای آن به سوی کسانی که آنها را تحریک می کردند بازمی گردد. مثال تاریخی چنین اقداماتی ژنرال ضیاءالحق پاکستانی و مثال امروزی بازی با گروه های افراطی و رویارویی با خطرات آنها، ترکیه و عربستان است. اگر داعش ساخته و پرداخته عربستان و ترکیه به عنوان سنگری در مقابل تشیع بود، اما حذف آنها دیگر تنها کار این دو کشور نیست. آنها می دانند که در آستانه شکست بزرگ سازمانی قرار دارند. در این میان ایران بدون شک برنده قطعی این تحولات است. برنده شدن ایران در چنین مناقشه ای نه برای ریاض قابل پیش بینی بود و نه برای آنکارا، عمان، واشنگتن و حتی اسراییل. ائتلاف بین المللی در بالاترین سطح خود آمریکا را نیز در تنگنای مشابهی قرار داد.

انتهای پیام/ ا . ح

منبع: MASHREGH NEWS