ايا روزه دار بيمار ميتواند اب بنوشد ؟

مراجع عظام تقليد در پاسخ به استفتاء شخصي که دچار بيماري قند (ديابت) بوده اما طبق نظر پزشکان مي‌بايست حتما روزانه حداقل دو وعده آب بنوشد اينچنين پاسخ دادند.

اينجانب به بيماري قند مبتلا هستم، در ماه مبارک رمضان طبق دستور پزشک داروها را مي‌شود پيش از سحر و بعد از افطار استفاده کرد اما سفارش مي‌کنند که تا پيش از ظهر يا در طول روز دو ليوان آب مصرف شود.

آيا مي‌توان در چنين صورتي روزه‌دار بود يا خير؟ در معنا مي‌شود اين موقعيت ديابت را با کثيرالعطش مطابق نمود. همانطور که مي‌توان به اندازه رفع خطر آب مصرف کرد، بنا بر دستور پزشک حاضر متدين دو ليوان آب مصرف نمود و روزه‌دار بود؟

حضرت آيت‌الله خامنه‌اي:

در فرض مرقوم اگر نوشيدن آب در روز براي شما ضروري باشد مي‌توانيد بنوشيد لکن روزه باطل مي‌گردد و نسبت به روزه ماه رمضان در صورتيکه عذر شما تا ماه رمضان بعد استمرار داشته باشد قضاي روزه هم براي شما واجب نيست و فقط براي هر روز بايد يک کفاره بپردازيد.

حضرت آيت‌الله محمدتقي بهجت:

خير، اين مورد با کثيرالعطش فرق دارد، و اگر بايد در طول روز آب بخورد مريض است و نمي تواند روزه بگيرد.

حضرت آيت‌الله سيستاني:

در فرض مذکور چنانچه از گفته پزشک خوف ضرر براي شما حاصل شده است روزه بر شما واجب نيست و اگر تا سال ديگر به همين جهت نتوانستيد روزه را قضا نمائيد ديگر بر شما قضا واجب نيست و فقط بابت هر روز 750 گرم گندم به فقير بدهيد.

حضرت آيت‌الله صافي گلپايگاني:

روزه بنحو مذکور باطل است و ميزان اين است که اگر شما تشخيص دهيد روزه برايتان ضرر دارد يعني احتمال عقلاني ضرر بدهيد، بطوريکه برايتان خوف حاصل بشود و اين حالت در تمام سال ادامه داشته باشد، روزه واجب نيست و قضا هم ندارد، فقط براي هر روز 750 گرم گندم يا جو يا آرد به مستحق غير سيد بدهيد و نمي‌توان مبتلا به ديابت را به ذي العطاش مقايسه نمود.

حضرت آيت‌الله نوري همداني:
در فرض سؤال، اگر روزه گرفتن ضرر داشته باشد آشاميدن آب اشکال ندارد و روزه وي صحيح نيست و حکم کثيرالعطش را ندارد.

حضرت آيت‌الله مبشر کاشاني:

در ماه مبارک رمضان ديابتي و کثيرالعطش مي‌توانند به اندازه و قدري که از مريض شدن يا شدت مرض جلوگيري کند آب بياشامند و روزه آنها صحيح است، لکن چنانچه در طول سال بدون آشاميدن آب بتوانند روزه بگيرند و روزه گرفتن بر ايشان مضر نباشد بنابر احتياط بايد قضا نمايند و چنانچه حال جسماني آنها در طول سال يکسان باشد، قضاء رمضان برايشان واجب نيست.

حضرت آيت‌الله شبيري زنجاني:

روزه وي صحيح نيست و حکم ذکر شده مربوط به کسي است که به طور ناگهاني تشنه مي‌شود و عمل تشنگي براي وي مقدور نيست نه براي کثيرالعطش.
حضرت آيت‌الله مکارم شيرازي:

اگر روزه‌دار به اندازه‌اي تشنه شود که طاقت تحمل آنرا ندارد و يا ترس بيماري و تلف شدن داشته باشد مي‌تواند به اندازه ضرورت آب بنوشد ولي روزه او باطل مي‌شود.

ولي اگر ماه رمضان باشد بايد بقيه روز را امساک کند و چنانچه عذر وي تا ماه رمضان سال بعد ادامه داشته باشد، قضا ندارد ولي براي هر روز بايد فقيري را سير کند.