خط فقر باعث پر رنگي خط چشم مي شود؟

اگر مرفه باشي و والدين به تمام خواسته هايت تن دادند آنوقت دردت، درد بي دردي مي شود و از روي شکم سيري مي شوي مثل مرادت. هر کاري کرد تو هم انجام مي دهي. درست مثل او، همان فرمي که او سيگار را گوشه لبش مي گذارد، همان طوري که او تيپ مي زند و ...

اگر آنقدر غم آب و نان وقت و فکر و ذکر والدين را پر کرده که از آنچه در مدارس و بين دخترانشان اتفاق مي افتند غافلند، بي زحمت حين انجام کار و بدست آوردن نان و آب، چند دقيقه اي براي ديدن اين بلوتوث ها فرصت بگذارند تا شايد تکاني خوردند و...

در بلوتوث موبايل‌ها از شير مرغ تا جان آدميزاد پيدا مي شود. به راحتي خيلي از لحظات، خوب يا بد، ثبت و پخش مي شوند. اصلا کاري با خوب يا بد بودن بلوتوث نداريم. اصلا در اين يادداشت کاري با بلوتوث نداريم؛ اما گاهي وقتها تصاويري که احيانا توسط دوستان برايت ارسال مي شود نشان از تاولهاي پنهاني زير پوست اجتماع است که کم کم دارد بيرون مي پاشد و چهره اجتماع را زشت مي کند.

حتي اگر در آن لحظه اي که تصوير را مي بيني چندان برايت اهميت نداشته باشد و لحظاتي بعد آن را به فراموشي بسپاري. شايد آنقدر اين صحنه را در روزمره ديده باشي که ديگر تکراري باشد. اما امان از تکرار مکررات که عادت مي شوند، عادت هاي که رفتار مي شوند، رفتارهايي که عرف مي شوند، عرف هايي که بخشي از هنجار را تشکيل مي دهند.

چند ماه پيش بلوتوثي را در گوشي يکي از دوستان ديدم که چند دختر مدرسه اي در ساعت تفريح پاي تخته در حال رقصيدن و انجام حرکات موزون به سبک شوهاي لس انجلسي بودند. شور و شادي و هيجاني که اگر خودت در کلاس حضور داشتي آنقدر جلوه بدي نداشت که حالا از بيرون به آن نگاه مي کني.

چند وقت بعد هم شنيدم بلوتوث ديگري آمده که اينبار پسران مدرسه اي براي مسخره کردن آن دختران عين همان حرکات را اجرا و پخش کرده اند. چند روز پيش بلوتوث ديگري ديدم که دختران در کلاس مشغول آرايش کردن يکديگر و ... بودند...

چيستي و چرايي مارک هاي آرايشي
فرزندان بعد از گذراندن 6 سال بين خانواده در حالي که هنوز ريشه هاي اخلاقي شان کاملا جان نگرفته پاي به مدرسه گذاشته و ميان همسالان شروع به اکتساب رفتارهاي احتماعي مي کنند. يکي از مقاطعي که به باور روانشناسان يکي از سرنوشت سازترين مقطع ها براي شکل گيري اکثر ابعاد وجودي فرد، از جمله عقايد و افکار وي درباره جهان پيراموني، علل زيستن، شکل گيري اهداف و جهت گيري هاي اخلاقي اجتماعي است، دوران راهنمايي و در مراحل تکميلي آن دبيرستان است.

در اين دوران است که پايه هاي اصلي شخصيت فرد تقريبا شکل گرفته و اگر به سلامت از اين دوران عبور کند مي توان اميد داشت که ديگر دچار تزلزل شخصيت و خطا نشود. هر چند که مراحل رشد تکامل انسان تا آخر عمر ادامه دار است اما اين تکامل در راستاي شخصيتي است که در اين سالها ساخته مي شود.

در اين سن و سال است که فرد با سوالات و مسائل فلسفي زيادي درگير مي شود. چيستي و چرايي که براي يافتن جوابش گاه ساعت ها در لاک خود مي رود. بايد مشخص کند از زندگي کردن در اين دنيا چه مي خواهد. فلسفه وجوديش چيست و...اگر نداند قرار است براي چه زندگي کند، بي شک دغدغه هاي سطحي و گذرا چيستي و چرايي فلان مارک آرايشي، تمام افکار نوجوانان را تسخير خواهد کرد و تلاش براي رفع اين دغدغه ها شروعي براي ايجاد اجتماعي است که ريشه هاي نه چندان محکمي خواهد داشت.

الگوي درستي براي لباس روحت بکش
البته که در اين سن ظاهر براي تمام نوجوانان مهم مي شود، اصلا مقتضاي اين سن همين ظاهرپسندي است. نوجوان اگر شاد نباشد، نخندد، دنبال هيجان و تجربه نباشد، اگر تکه هاي روزنامه را برحسب علايقش نبرد و جمع نکند، اگر خود را آراسته نکند، بي شک بايد براي سلامت روحي او نگران شد.

اما الگوگيري مناسب نوجوانان در سني که دنبال مرادي هستند تا مريدش شوند و از او تقليد کنند، بسيار مهم است تا اين بحران و عواطف و خواسته ها در راه درستي هدايت شوند و اثرات مخرب نداشته باشند.

وقتي الگوهاي مناسبي در جامعه معرفي نشوند و الگوهاي پيشين هم کم کم ارزش خود را از دست دادند، نوجوان براي پيدا کردن الگو يا دچار سردرگمي مي شود يا الگوهاي نادرستي را براي رفتار خود قرار مي دهد.

در گذشته؛ پدر، مادر و معلم الگوهاي نوجوانان بودند. پدر و مادر با وجود مشکلات مالي و داشتن 6-5 بچه، بدون دانستن مباني روانشناسي هميشه در کنار بچه هاي خود بودند و به آنها احساس آرامش و عزت نفس مي دادند. اما حالا بچه ها نمي توانند والديني را که براي تامين رفاه مرتب در استرس و اضطراب به سر مي برند و هيچگاه در کنار آنان نيستند به عنوان الگو قرار دهند.

همچنين معلماني که فقط درسشان را مي دهند و مي روند. بدون اينکه دقايقي را صرف صحبت با بچه ها کنند. در نتيجه الگويشان مي شود فلان خواننده هاليوودي يا بازيکن فوتبال ايراني.

آن وقت است که دختران براي ديدن الگوهايشان سرو دست مي شکنند و به طرق مختلف به استاديوم هاي ورزشي مي روند و مفتخر به شنيدن انواع و اقسام فحش ها در درجه هاي مختلف مي شوند. آنوقت است که عده اي اين طرف و آنطرف گله مي کنند که نوجوانان الان کم حيا شدند. وقتي الگويشان عوض شد ديگر نبايد توقع چنداني از نوجوانان داشت.

بعد از روزمرگي لطفا کمي بلوتوث
اگر مرفه باشي و والدين به تمام خواسته هايت تن دادند آنوقت دردت، درد بي دردي مي شود و از روي شکم سيري مي شوي مثل مرادت. هر کاري کرد تو هم انجام مي دهي. درست مثل او، همان فرمي که او سيگار را گوشه لبش مي گذارد، همان طوري که او تيپ مي زند و ...

اگر هم از طبقه مرفه نباشي و تمام آمال و آرزوهايت به داشتن فلان تيپ و گوشي موبايل ختم شود، مشکلات اقتصادي چون غولي وحشتناک قد علم مي کنند و نوجوانان براي برداشتن اين غول به راههاي مختلفي دست مي زنند.

وجود اين غول اقتصادي است که گاهي آرايش ها پر رنگ تر مي کند و رفتار را سبک سرانه. شايد خط فقر است که گاهي باعث پر رنگ تر شدن خط چشم مي شود. البته نمي توان انکار کرد که مشکلات مالي در گذشته به اين شدت نبوده است. اما نوجوانان در اين سن بسيار احساساتي و در عين حال تاثير پذير هستند.

مي توان با صحبت کردن و نشان دادن راه و افق درست به آنان خيلي از مسائل را کم رنگ جلوه داد و تحملش را براي نوجوان آسان کرد. چه بسا بهترين خلق و خوي هاي انساني و پسنديده اگر در اين سن شکل گيرند بسيار پايدار و موثر خواهند بود. چون جوانان و نوجوانان به ملکوت نزديک ترند و دلهاشان همچنان که براي الگو مي تپد براي خدا هم مي تپد.

نه مي شود گفت دختران نوجوان دهه پيش اهل آراستن ظاهر نبودند، نه مي شود گفت به اين شدتي که نوجوانان الان به اين مسائل اهميت مي دهند و بخشي از دغدغه هاي روزمره شان شده، به اين مسائل مي پرداختند. اما اين احساس با ديدن بعضي از صحنه ها به تو دست مي دهد که دغدغه فرزندان اين نسل سطحي شده است.

اگر آنقدر غم آب و نان وقت و فکر و ذکر والدين را پر کرده که از آنچه در مدارس و بين دخترانشان اتفاق مي افتند غافلند، بي زحمت حين انجام کار و بدست آوردن نان و آب، چند دقيقه اي براي ديدن اين بلوتوث ها فرصت بگذارند تا شايد تکاني خوردند و...