سخنان آیت الله وحید خراسانی در خصوص چهار جزء اول قرآن

به گزارش «شیعه نیوز»، کانال اطلاع رسانی دفتر آیت الله وحید خراسانی روزانه سخنان این مرجع تقلید در مورد یکی از آیات جزء های قرآن کریم را منتشر می کند.


جزء اول: شخصیت پیامبر اکرم (ص)

﴿وَ إِنْ كُنْتُمْ فِي رَيْبٍ مِمَّا نَزَّلْنَا عَلَىٰ عَبْدِنَا فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِنْ مِثْلِهِ وَادْعُوا شُهَدَاءَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ.﴾ [بقره۳۲۝]

پيغمبر اسلام، آن شخصیتی است که پرچم ايمان به غيب و توحيد را بر افراشت و جهانيان را به عبوديت خدا و گسستن زنجيرهاى كفر و ظلم دعوت نمود.

و سلاطين متكبّر و متجبّر از پادشاه ايران و امپراطور روم تا ملوک غسان و حيره را به عبوديّت خدا و پذيرفتن اسلام و تسليم در مقابل آيين خدا و سر سپردن به حق و عدالت فرا خواند.

او همان همان کسی است که با ثنويّت مجوس و تثليث نصارى و نسبت‌هاى نارواى يهود به خدا و انبيا و رسوم و عادات جاهليت كه به توارث از آباء و اجداد، ريشه در عمق وجود مردم جزيرة العرب داشت درافتاد و يک تنه با همه‌ی ملل و امم به مقابله برخاست.

و گذشته از ساير معجزات، برهان نبوّت خود را قرآن قرار داد و با تحدى به اين كتاب، قدرت‌هاى ملوک و سلاطين و احبار يهود و قسّيسين نصارى و عموم بت‏پرستان را به مقابله طلب كرد:
«و اگر در ترديد هستيد در قرآنى كه نازل كرديم بر بنده‌ی ما، پس سوره‏اى مثل آن بياوريد و بخوانيد گواهان خود را از غير خداوند، اگر راستگو هستيد.¹»

بدیهى است كه اگر قدرت داشتند، در مقابله با قرآن درنگ نمى‏ كردند.

۱. ترجمه‌ی آیه ۲۳ سوره‌ی بقره.
برگرفته از کتاب «مقدمه‌ی اصول دین»، آیت الله وحید خراسانی

 

جزء دوم: عظمت ماه رمضان

﴿شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِلنَّاسِ وَبَيِّنَاتٍ مِنَ الْهُدَىٰ وَالْفُرْقَانِ…﴾ [البقره۵۸۱۝]

این آیه برای اینکه کسی عظمت ماه رمضان را درک کند کفایت می‌کند.

تمام آنچه خدا بر ۱۲۴ هزار پيغمبر نازل كرد، همه در اين کتابی است که در این ماه بر اشرف مخلوقات عالَم نازل شده است.

‼️ درک اين مطلب و فهمش عقل را مبهوت می‌كند.

يعنی آنچه نزد آدم بود و آنچه خدا به نوح داد و آنچه خدا به ابراهيم خليل عنايت كرد و آنچه پروردگار به موسی بن عمران داد و آنچه به عيسی بن مريم بخشيد و آنچه به شخص اول عالم و به عقل كل داد، همه در اين كتابی است که در این ماه نازل شده…!

[این است] ماه رمضان که قرآن در آن نازل شده؛ قرآنی که سراسرش هدایتگر مردم است و دارای دلایلی روشن و آشکار از هدایت می‌باشد.¹

۱. ترجمه‌ی آیه‌ ۱۸۵ سوره‌ی بقره.

جزء سوم: وصف جامعه زمان ظهور اسلام

﴿الله لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ ۚ لَا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَلَا نَوْمٌ ۚ لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ ۗ مَنْ ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ ۚ يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ ۖ وَلَا يُحِيطُونَ بِشَيْءٍ مِنْ عِلْمِهِ إِلَّا بِمَا شَاءَ ۚ وَسِعَ كُرْسِيُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ ۖ وَلَا يَئُودُهُ حِفْظُهُمَا ۚ وَهُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ.﴾ [البقره۵۵۲۝]

پیامبر اسلام در جامعه‏ اى مبتلا به بدترين امراضِ آدميّت ظهور كرد؛ جامعه‏ اى كه از جهت فكرى به حدّى تنزّل كرده بودند كه هر قبيله ‏اى براى خود بتى داشت، بلكه خانواده ‏ها از خرما و حلوا براى خود معبودى مى‏ ساختند كه صبحگاه او را سجده مى‏ كردند و هنگام گرسنگى خدای خود را مى‏ خوردند.

خاتم الانبیا با زحمات طاقت فرسا آفتِ افكارِ آنان را به مرهم معرفت و ايمان، چنان معالجه نمود كه خالق جهان را اينگونه ستايش كردند:
«خداست كه معبودى جز او نيست؛ زنده و برپادارنده است؛ نه خوابى سبک او را فرو مى‌گيرد و نه خوابى گران؛ آنچه در آسمان‌ها و آنچه در زمين است، از آنِ اوست. كيست آن كس كه جز به اذن او در پيشگاهش شفاعت كند؟ آنچه در پيش روى آنان و آنچه در پشت سرشان است مى‌داند و به چيزى از علم او، جز به آنچه بخواهد، احاطه نمى‌يابند. كرسى او آسمان‌ها و زمين را در بر گرفته و نگهدارى آنها بر او دشوار نيست و اوست والاى بزرگ.¹»

و در مقابل او به خاک افتاده و گفتند: «سبحان ربّى الاعلى و بحمده.»

۱. ترجمه‌ی آیه ۲۵۵ سوره بقره.
برگرفته از کتاب «مقدمه‌ی اصول دین»، آیت الله العظمی وحید خراسانی.

 
جزء چهارم: اگر این پیغمبر نبود اسمی از خدا نبود

﴿لَقَدْ مَنَّ اللهُ عَلَى الْمـُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ.﴾ [آل عمران۴۶۱۝]

در زمانى كه گروهى به ماوراى طبيعت معتقد نبودند و روزگارِ بى ‏شعور و ادراک را متصرّف در نظام بهت ‏انگيز وجود مى ‏پنداشتند و آنها كه معتقد به ماوراى طبيعت بودند، معبودهايى به صورت بت‌هاى گوناگون مى ‏پرستيدند، و كسانى هم كه دين آسمانى داشتند، به استناد كتب تحريف شده خالق را به اوصاف خلق متصّف مى‏ پنداشتند و در محيطى كه تاريخ گواه نهايت انحطاط فكرى و اخلاقى و عملى مردم آن محيط است، درس نخوانده و استاد نديده ‏اى برخاست و در مقابل هر پرتگاهى از ضلالت، شاهراهى از هدايت ترسيم نمود.

بشر را به پرستش خداوندى دعوت كرد كه از هر نقصى منزّه است و هر كمال و جمالى از او و هر حمد و ثنايى براى اوست و جز او هيچ موجودى سزاوار پرستش نيست و او بزرگتر از آن است كه بتوان او را به حدّى تحديد و به وصفى وصف نمود: «سُبْحَانَ اللهِ وَ الْحَمْدُلِله وَ لاَ اِلهَ اِلّا الله وَ الله أَكْبَرُ.»

که اگر این پیغمبر نبود اسمی از خدا نبود، راهی به خدا نبود؛ ملل مختلف یهود و نصارا غرق در موهومات و مستغرغ در خرافات است، آنها چه می‌دانند خدا پرستی چیست.

رسول اسلام بود که دنیا را از گرداب جهل و موهومات در آورد:
«به يقين خدا بر مؤمنان منت نهاد [كه‌] پيامبرى از خودشان در ميان آنان برانگيخت، تا آيات خود را بر ايشان بخواند و پاكشان گرداند و كتاب و حكمت به آنان بياموزد، قطعاً پيش از آن در گمراهى آشكارى بودند.¹»

۱. ترجمه‌ی آیه ۱۶۴ سوره‌ی آل عمران.
برگرفته از کتاب «مقدمه‌ی اصول دین»، آیت الله العظمی وحید خراسانی.

انتهای پیام