افزایش نگرانی‌ زنان افغان از ازدواج اجباری در مناطق تحت کنترل طالبان

به گزارش «شیعه نیوز»، هنگامی که افراد مسلح طالبان در این ماه به یک منطقه دور افتاده افغانستان حمله کردند، آنها ساکنان را مورد وحشت قرار دادند و کسب و کارهای محلی را غارت کردند و سپس کار وحشتناک‌تری را نیز انجام دادند؛ این گروه خواستار مشخص شدن نام و سن دختران و زنانی شد که به گفته آنها باید با جوانان جنگجوی‌شان ازدواج کنند.

روزنامه افغانستان ما در مطلبی به نقل از فارین پالسی نوشت: به گفته مردم در شهرستان سیغان، در ارتفاعات مرکزی ولایت بامیان، شورشیان برخی از مردان را که سعی در مقاومت داشتند، مورد لت و کوب قرار دادند و برخی از باشندگان را مجبور کردند محل لباس‌هایشان را به آنها نشان دهند تا سن دختران و زنانی که در آنجا زندگی می‌کنند، تعیین شود. در میان زنانی که نام آنها را برداشتند، زنان بیوه نیروهای امنیتی و دفاعی کشور که علیه شورشیان جنگیده‌ بودند، نیز شامل بود.
زنان وحشت زده هر چه را که می‌توانستند، جمع کردند و با کرایه گرفتن موتر و گادی، راه افتادند تا از آنچه که برخی بدترین کابوس خود -توسط طالبان ربوده شده و به بردگی جنسی مجبور شدند- توصیف کردند، فرار کنند.
باعث سخی‌زاده، یک معلم ۲۸ ساله ریاضی گفت: “وقتی مردم محل از این موضوع مطلع شدند، همه زنان خود را از سیغان خارج کردند، به ویژه دختران جوان، آنها اولین کسی بودند که تخلیه شدند.” وی گفت که هنگامی که از ترس شورشیان به خاطر ماین گذاری خانه اش، دروازه های خانه خود را بست، توسط افراد مسلح طالبان مورد لت و کوب قرار گرفتند.
برخی از زنان ترتیبی دادند تا به دیگر ولایات فرار کنند، جایی که فعلا بودوباش دارند، در حالی که سایر زنان به روستاهای اطراف رفتند. از جمله کسانی که بازگشتند همسر دو ماهه باعث سخی زاده، نفیسه سخی زاده ۲۴ ساله است که به همراه خواهرش بصیره ۳۰ ساله و دخترکاکای خود به نام تمنا ۱۹ ساله به کابل فرار کردند کسانی که نام خانوادگی خود را نگفتند.
در طول سفر ۱۵۰ مایلی، آنها مرتباً در ایست های بازرسی طالبان متوقف می شدند. آنها اخیراً به سیغان بازگشتند.
روی بالشتک هایی که در اتاق سخی زاده در خانه شان که خیلی دور از سرک اصلی شهر واقع شده است، نشسته و صورت هایشان پوشیده است اما برای چشم ها، زنان وحشت و هراس خود را از حمله ستیزه جویان و غارت خانه ها و کارهایشان توصیف کردند و برنامه های شان برای زنان اعلام کردند.
در ماه های اخیر شایعاتی مبنی بر افراط و تفریط طالبان در مناطقی که در طی پیشروی تهاجمی در سراسر کشور انجام داده اند، منتشر شده است. شورشیان پرچم سفید خود را در حدود یک سوم ولسوالی های افغانستان به اهتزاز درآورده اند، زیرا نیروهای امنیتی دولت تحت رهبری ضعیف و فقدان استراتیژی برای جلوگیری از پیشرفت طالبان از مناطق خارج شدند.
در ولایت بامیان، جایی که ارتش وجود ندارد، پولیس نظامی با شبه نظامیان همکاری کرده است تا طالبان را در دو منطقه – سیغان و کهمرد شکست دهد. محمدطاهر زهیر، والی ولایت گفت که شورشیان را ۶۰ تا ۱۰۰ مایلی کوه‌ها و ولایت بامیان بیرون راندند.
زهیر در سخنرانی خود در مسجد بامیان به مناسبت جشن عید قربان، طرح اختطاف و ازدواج با زنان را “انتقام گیری خطرناک و بی رحمانه از همسران و بیوه های نیروهای امنیتی که برای مردم جنگیدند” توصیف کرد.
به گفته زهیر، پولیس و باشندگان محلی، شورشیان در ۱۴ جولای که سیغان را تصرف کردند و این ولسوالی را به مدت چهار روز در دست داشتند تا اینکه در یک درگیری شدید دو ساعته توسط شبه نظامیان محلی مجبور به عقب نشینی شدند. نیروهای امنیتی دیر به صحنه آمدند، زیرا طالبان جاده منتهی به مرکز منطقه را ماین گذاری کرده بودند.
در طی آن چهار روز، طالبان به زنان دستور دادند که در خانه های خود بمانند، دکان ها و انبارهای سوخت را غارت کردند، به جستجوی کارمندان دولت پرداختند، خانه ها را برای اسلحه سرقت کردند، به بهانه “عشر و زکات” مواد غذایی و احشام را سرقت کردند و مالیات ۸۰۰۰ افغانی، حدود ۱۰۰ دالر برای هر باشنده ولسوالی وضع کردند.
ترسناک ترین مورد برای خانواده های سیغان این بود که از مساجد محلی دستور تهیه لیست کلیه زنان و بیوه های جوان صادر شد. شورشیان همچنین فلم هایی از مردان محلی را که به نیروهای مسلح ملی پیوسته اند، خواه آنها که هنوز در خدمت هستند یا در عملیات کشته شده اند – به همراه نام همسران شان خواستار شدند.
عمر صدر، استاد علوم سیاسی در دانشگاه امریکایی افغانستان گفت: طالبان از یک ایدیالوژی اسلامی بسیار محافظه کارانه پیروی می کنند که زنان را “کنیز”، کالا و یا “غنیمت” تلقی می کنند. وی گفت: «این اتفاق قبلاً در دهه ۱۹۹۰ ، هنگامی که کابل و مناطق در شمال سقوط کرده بود – آنها زنان را ربودند و آنها را مجبور به ازدواج با جنگجویان خود کردند.»
“هرگاه جهادی مانند طالبان سرزمینی را تصرف کنند، هر املاکی که در آنجا باشد، ایدیالوژی آنها به آنها اجازه می دهد که آن را به عنوان غنیمت (غنایم جنگ) ادعا و مالک شوند. این زنان را نیز شامل می شود، آنها حتی مجبور نیستند با آنها ازدواج کنند، این نوعی بردگی جنسی است “. وی گفت که این نیز نوعی «پاکسازی قومی» است ، زیرا فرهنگ عمدتاً پشتون طالبان در نهایت با تسلیم زنان در جامعه پشتون، ژن سایر اقوام را کم رنگ می کند.
پیروزی های نظامی شورشیان در ماه های اخیر این نگرانی را تشدید کرده است که هر پیشرفتی که در حقوق زنان در طی ۲۰ سال گذشته حاصل شده به سرعت در سراسر کشور در حال نابودی است.
“جنگ مرگ و زندگی” علیه طالبان در افغانستان مرکزی
سیغان یکی از هشت ولسوالی ولایت بامیان است که به دلیل مجسمه های عظیم بودا که در مارچ ۲۰۰۱ توسط طالبان تخریب شد، هنگامی که آنها قدرت را در بیشتر کشور داشتند، شناخته شده است. آنها در اواخر همان سال، پس از حملات ۱۱ سپتامبر، توسط القاعده، که در آن زمان توسط رژیم طالبان پناه گرفته شده بود، سرنگون شدند. رهبران این گروه از مرزهای شرقی به پاکستان فرار کردند، جایی که از آن زمان تاکنون از پناهگاه و حمایت برخوردار بوده اند.
سیغان که در یک دره حاصلخیز در هندوکش می باشد، حدود ۳۰،۰۰۰ نفر جمعیت دارد، قوم تاجیک در مرکز منطقه بودوباش دارند، دکان ها و کار و بار دارند و هزاره ها در روستاها، گندم و میوه و دام پرورش می دهند.
باعث سخی زاده، معلم ریاضی ، گفت برخی از شورشیانی که وارد این منطقه می شوند به دری، زبان محلی، ارتباط برقرار نخواهند کرد. رهبران صورت خود را پوشاندند و با هیچ ساکنی صحبت نکردند و فقط دیگران را راهنمایی می کردند. آنها تنها منطقه را فرماندهی کردند تا موقعیت های خود را جاسازی کنند.
نفیسه سخی زاده گفت که او و دیگر زنان در خانه به محض شنیدن آمدن طالبان و عقب نشینی نیروهای محلی از سیغان فرار کردند.
وی گفت که یک شب در یک روستای محلی اقامت گزید، تا اینکه خبر رسید که طالبان کمیسیون هایی را برای انجام وظایف خاص ایجاد کرده اند – یکی از آنها ردیابی دختران و زنان متاهل بود.
وی گفت که آنها یک موتر کرایه کرده و به ولایت میدان وردک رفتند تا فقط در ترافیک وسایل نقلیه که از پیشروی طالبان فرار می کنند گیر کنند. وی گفت: “بنابراین ما از موتر پیاده شدیم و بیک های خود را در چرخ دستی قرار دادیم و حرکت کردیم. آنجا واقعا شلوغ بود، گرد و غبار زیادی و بسیاری از مردم وجود داشت و واقعا وحشتناک بود.”
وی گفت که خواهر همسر وی بصیره نیز به این سفر پیوست، پس از آنکه ولسوال منطقه به پولیس محلی دستور داد در برابر پیشروی طالبان مقاومت نکنند و بعداً عقب نشینی کنند.
این عقب نشینی به اصطلاح تاکتیکی تعیین شده توسط مسئولان نظامی، تا زمان تغییرات اخیر، طالبان را قادر ساخته است تا مناطق مختلف کشور را تحت کنترول خود درآورند.
وی گفت: «همه زنهای خانواده ما رفتند» ، بعد از اینکه اخباری مبنی بر اینکه زنان و دختران را برای ازدواج اجباری جمع می کنند، رفتند. دختر کاکا وی گفت که او از بازگشت طالبان وحشت دارد که یک بار دیگر سعی در جمع آوری زنان کنند او گفت که او و دیگر زنان جوان ولسوالی در این باره کابوس می بینند.
زهیر، والی دوباره منصوب شده، پس از یک سال خدمت به عنوان وزیر در کابل، در اوایل ماه جاری به پست خود برگشت. وی به پولیس و شبه نظامیان دستور داد تا یک حالت تهاجمی بگیرند که شاهد بودند که طی دو روز دو منطقه سیغان و کهمرد از شورشیان پس گرفته شد.
زهیر گفت طالبان همچنین دختران و زنان را مجبور به ازدواج در سایر مناطق کشور کرده است، نام تخار و بدخشان در شمال را که شورشیان مرکز شهرها را پس از تسخیر مناطق در هر دو ولایات محاصره کرده بودند .
«طالبان سرکوبگر و قاتل هستند، چرا از دست آنها فرار می کنید. با آنها بجنگید ، یا بمیرید یا آنها را بکشید ، »به سخنرانی های عیدانه خود گفت:« خدا بزرگ است. »

انتهای پیام