در جریان یورش به خانه حضرت علی( علیه السلام )، آیا حضرتشان با خلیفه دوم درگیری فیزیکی داشته و وی را بر زمین زده بودند؟

شیعه نیوز:
پرسش
آیا درست است که در حمله خلیفه دوم به خانه حضرت علی( علیه السلام ) و جسارت بی‌شرمانه‌ای که به حضرت زهرا( سلام الله علیها) داشتند، امام علی( علیه السلام ) با خلیفه دوم درگیری داشت و وی را به زمین زد؟ لطفاً تعدادی سند از مستندات شیعه و سنی در این مورد را ذکر نمایید و بگویید چرا بعضاً مورد قبول بعضی از اساتید شیعه واقع نمی‌شود؟
پاسخ اجمالی
از شبهاتی که به حوادث حمله به خانه حضرت علی( علیه السلام ) و حضرت زهرا( سلام الله علیها) وارد شده آن است که چگونه حضرت علی( علیه السلام ) با آن شجاعت و غیرت بی‌نظیر، از همسرشان دفاع نکرده‌اند؟! گرچه بیشتر منابع به درگیری فیزیکی امام علی( علیه السلام ) با حمله‌کنندگان اشاره‌ای نکرده و برخی تحلیلگران اسلامی و شیعی نیز این عدم مقاومت جدی را برای حفظ مصالح اسلامی عنوان کرده‌اند که به نظر می‌رسد، بهترین پاسخ نیز همین باشد، اما گزارشی نیز وجود دارد که حضرت علی( علیه السلام ) در مقابل آن گستاخی‌ها سکوت مطلق نیز نداشته و در ابتدای یورش، واکنش تندی نشان داده اما تنها به دلیل این‌که پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) او را توصیه به صبر کرده بود، از برخورد تنش‌افزا با شخص او دست برداشت، اما در ادامه با دیگر یورش‌آورندگان نیز درگیر شد، ولی به دلیل تعدا بسیار آنان، در نهایت حضرتشان را با استفاده از ریسمانی اسیر کردند:
«عمر آتش طلبید و در خانه را آتش زد. سپس با هُل دادن، در را باز کرد و وارد خانه شد. حضرت زهرا( سلام الله علیها) به سمت او آمد و ندای "یا اَبَتاه" سر داد. عمر با شمشیری که در غلاف بود به پهلوی او زد. حضرت زهرا ناله سر داد و "یا اَبَتاه" گفت. عمر با تازیانه به بازوی او زد. حضرت زهرا صدا زد: ای پیامبر خدا! ابوبکر و عمر بعد از تو بدترین رفتار را کردند. در این هنگام، حضرت علی( علیه السلام ) گریبان عمر را گرفت و او را به شدت کشید و بر زمین زد و بر بینی و گردنش کوبید و خواست او را بکشد؛ ولی به یاد سخن پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) و وصیتی که به او کرده بود افتاد، فرمود: قسم به خدایی که محمّد را به پیامبری برگزید، اگر مقدرّات الهی و عهدی که پیامبر با من بسته است، نبود، می‌دانستی که هرگز نمی‌توانستی وارد خانه من شوی ...».[1]
آلوسی(م 1270ق)، از مفسران اهل سنت نیز این جریان را به نقل از کتاب فوق در تفسیرش نقل کرده است.[2]
در پایان ذکر این نکته لازم است که حتی اگر حضرتشان به دلایلی، دست به هیچ مقاومتی هم نزده باشند، نعوذ بالله این نشان از بی غیرتی نبوده بلکه نشان از غیرت والای حضرتشان در حفظ اسلام دارد.

[1]. هلالی، سلیم بن قیس، کتاب سلیم بن قیس الهلالی(متوفای 76 ق)، ج 2، ص 585 – 586، قم، الهادی، چاپ اول، 1405ق.
[2]. آلوسی، سید محمود، روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم، تحقیق: عطیة، علی عبدالباری، ج 2، ص 120، دارالکتب العلمیة، بیروت، چاپ اول، 1415ق.

T