امام زمان( عجه الله تعالی فرجهم الشریف ) به خواندن نمازی توصیه فرمود که به «نماز فَرَج» شهرت دارد، نحوه خواندن این نماز چگونه است؟

شیعه نیوز:
پرسش
نماز فرج را که امام زمان( علیه السلام ) به ابوالحسین بن ابی البغل کاتب فرمود، چگونه میتوان خواند؟
پاسخ اجمالی
در برخی از کتاب‌های معتبر نحوه خواندن «نماز فرج» بیان شده است.[1] و در مورد سند آن نیز باید گفت که برای روایاتی از این دست، اعتبار کتاب مهم‌تر از وجود و یا اعتبار سند است:
ابوالحسین بن ابى بغل کاتب می‌گوید: کاری را از جانب ابومنصور بن صالحان[2] پذیرفتم، اما بین من و او حادثه‌ای رخ داد که ناچار شدم تا مخفی شوم. ولی او به دنبال من بود و مرا تهدید می‌کرد؛ از این‌رو پنهان‌شدن و هراسم به طول انجامید. تا آن‌که شب جمعه‌ای به سمت مقابر قریش(حرم کاظمین) راه افتاده و تصمیم گرفتم که برای نیایش و پرسش، شب را آن‌جا بمانم و آن شب، شبی بارانی به همراه باد شدید بود؛ از ابوجعفر که کلیددار آن‌جا بود خواستم تا درها را بسته و جای خلوتی فراهم کند تا بتوانم بدون هراس از روبرو شدن با افرادی که به دنبالم هستند، به دعا و نیایش بپردازم. او نیز پذیرفت و درها را بست و آن‌قدر باد و باران بود که مردم آن‌جا را ترک کرده و من آن‌جا مانده و به دعا و زیارت و نماز پرداختم.
در همین حال بودم که ناگاه صداى پایى را از سمت مزار امام کاظم( علیه السلام ) شنیدم و فردی را دیدم که در حال زیارت بوده و بر حضرت آدم( علیه السلام ) و پیامبران اولو‌العزم( علیه السلام ) و سپس بر یکایک امامان( علیه السلام ) درود فرستاد، اما نامی از صاحب الزمان( علیه السلام ) نبرد! تعجب کردم و گفتم: شاید فراموش کرد، یا این‌که امام زمان را نمى‏شناسد، یا این‌که مذهبش این چنین است(که تمام ائمه جز امام دوازدهم را قبول دارد). او بعد زیارت دو رکعت نماز گزارد و سپس به سمت مزار امام جواد( علیه السلام ) آمد و به همان روش زیارت کرد و دو رکعت نماز خواند. سپس به من فرمود: ابا حسین! چرا دعاى فرج نمی‌خوانى؟ گفتم: آقاى من دعاى فرج کدام است؟ گفت: دو رکعت نماز می‌خوانى و سپس می‌گویی: «یا مَنْ أَظْهَرَ الْجَمِیلَ وَ سَتَرَ الْقَبِیحَ یا مَنْ لَمْ یؤَاخِذْ بِالْجَرِیرَةِ وَ لَمْ یهْتِک السِّتْرَ یا عَظِیمَ الْمَنِّ یا کرِیمَ‏ الصَّفْحِ یا حَسَنَ التَّجَاوُزِ یا وَاسِعَ الْمَغْفِرَةِ یا بَاسِطَ الْیدَینِ‏ بِالرَّحْمَةِ یا مُنْتَهَى‏ کلِ‏ نَجْوَى‏ وَ یا غَایةَ کلِّ شَکوَى یا عَوْنَ کلِّ مُسْتَعِینٍ یا مُبْتَدِئاً بِالنِّعَمِ‏ قَبْلَ‏ اسْتِحْقَاقِهَا»؛ سپس ده مرتبه: «یا رَبَّاهْ»، ده مرتبه «یا سَیدَاهْ»، ده مرتبه «یا مَوْلَاهْ»، ده مرتبه «یا غَیثَاهْ»، ده مرتبه «یا مُنْتَهَى رَغْبَتَاهْ» می‌گویی. آن‌گاه بگو: «أَسْأَلُک بِحَقِّ هَذِهِ الْأَسْمَاءِ وَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِینَ ع إِلَّا مَا کشَفْتَ کرْبِی وَ نَفَّسْتَ هَمِّی وَ فَرَّجْتَ غَمِّی وَ أَصْلَحْتَ حَالِی‏». سپس هر حاجتى دارى از خدا بخواه. پس از آن صورت راست خود را روى زمین بگذار و صد مرتبه بگو «یا مُحَمَّدٍ یا عَلِی یا عَلِی یا مُحَمَّدٍ اکفِیانِی فَإِنَّکمَا کافِیای وَ انْصُرَانِی فَإِنَّکمَا نَاصِرَای». بعد از آن، صورت چپ خود را بر زمین بگذار و صد مرتبه بگو «أَدْرِکنِی‏» و آن‌را بسیار تکرار کن. سپس با یک نفس بگو: «الْغَوْثَ الْغَوْثَ الْغَوْث‏». آن‌گاه سر بردار که خداوند با کرم خود حاجت تو را روا خواهد نمود.
هنگامی که مشغول این نماز و دعا بودم، ایشان آن‌جا را ترک گفت. بعد از اتمام دعا و نماز خواستم نزد کلیددار رفته و بپرسم که او که بود و چگونه این‌جا آمد؟ اما دیدم تمام درها قفل است! تعجب کردم و گفتم: شاید دری مخفی در این اطراف باشد! سپس کلیددار را از خواب بیدار کرده و ماجرا را برایش تعریف کردم و او گفت که بعد از نماز، ابوحسین از کلیددار پرسید که آن مرد که بود؟! او درهایی که هم‌چنان قفل بود را نشانم داد و پاسخ داد: ایشان صاحب الزّمان( علیه السلام ) بود و در شب‌های خلوت مکررا حضرتشان( علیه السلام ) را دیده‌ام.
من تأسف خوردم که چرا بیشتر از برکت حضورشان بهره نجستم، اما طولی نکشید که به برکت این نماز، کارگزاران ابومنصور برایم امان‌نامه آوردند؛ از این‌رو نزد ابومنصور رفتم و ابومنصور به گرمی از من استقبال کرد و گفت: کارت به جایی رسید که نزد امام زمان( عجه الله تعالی فرجهم الشریف ) از من شکایت می‌کنی؟! سپس گفت: شب جمعه در خواب دیدم که صاحب الزّمان( علیه السلام ) مرا به انجام کارهاى نیک امر فرمود و سخن درشتی به من گفت که ترسیدم ... .[3]

[1]. «ارتباط با امام زمان»، 8175؛ « امام زمان ( عجه الله تعالی فرجهم الشریف ) و هدایت مردم»، 2787؛ «دعا برای سلامتى امام زمان ( علیه السلام )»، 1978؛ «دعای فرج»، 23903؛ «دعای «الهی عظم البلاء»»، 39406؛ «حدیث انتظار فرج»، 15318.
[2]. از وزرای خلافت عباسی و آل بویه در قرن چهارم که ظاهراً تمایلات شیعی نیز داشت.
[3]. طبری آملی، محمد بن جریر، دلائل الامامة، ص 551 – 553، قم، بعثت، چاپ اول، 1413ق.

T