از سرچشمه زلال باید نوشید؛ گفتاری از آیت الله زنجانی

شیعه نیوز: مرحوم آیت‌الله‌ حاج سید احمد زنجانی در کتاب «الکلام یجرّ الکلام» درباره ضرورت أخذ احکام و معارف دین و راه و روش دینداری از سرچشمه وحی، می‌نویسد: علم دیانت اصولاً و فروعاً، سرچشمه ‏اش اهل‌بیت وحى است؛ چون اهل‌بیت علیهم‌السلام، به آنچه در بیت است آگاه‏تر از دیگران مى ‏باشند. و در حدیث شریف که در میان شیعه و سنى مسلّم است، وارد شده که حضرت رسول اکرم (صلّى‏ الله ‏علیه‏ و‏آله‏) فرمود: «مَثَل اهل بیت من، کشتى نوح است که هر که سوار آن بشود نجات مى‏یابد؛ و هر که تخلّف از آن بکند، غرق مى‏شود».

و در حدیث دیگر که مسلّم بین الفریقین است، فرموده: «اهل‌بیت من امان‏اند براى امّت من».

هکذا از این‏گونه احادیث مسلّمه بین شیعه و سنّى، در شأن اهل‌بیت، فوق حدّ احصا است که امّت را به سبب اهل‌بیت، مغنى از دیگران قرار داده.

با این حال، چگونه سزاوار است که اهل بیت وحى را گذاشته، در اخذ احکام دیانت، به دامن مالک و ابوحنیفه و شافعى و ابن حنبل و سفیان ثورى و داود و خلیل و غیر از آن ها که اقوال و افعالشان، مختلف و فتاویشان در حلال و حرام، متباین است، بچسبند و بگویند: آن‌ها، علماى ملّت و فقهاى شریعت مى‏باشند؛ ولى اگر یک نفر بگوید که حضرت باقر یا حضرت صادق (علیهما السلام) چنین فرموده، مبادرت به انکار عظیم نموده، نسبت بدعت و ضلالت به وى بدهند؛ با اینکه این‌ها، اهل بیت وحى بوده و شیر از پستان ولایت نوشیده‏اند.

عجب این است که هر مجتهد، مصیب است و راه صواب مى‏‌پیماید، مگر شیعه که آن‌ها در اجتهادشان، مخطئ بوده، راه خطا مى‏روند!

هر مجتهد که فتوا مى‏دهد، از فقهاى امّت است، مگر ائمّه از اهل بیت!

عجب این است که رتبه اجتهاد به اهل بیت نمى‏دهند، سهل است؛ به آن‌ها رتبه راوى بودن نیز نمى‏دهند، از آن‌ها نقل روایت هم نمى‏‌کنند!

مثلاً بخارى، صاحب صحیح -با اینکه مبالغه در مدح و ثناى او کرده، او را در احتیاط و ورع، در نهایت درجه مى‌دانند و کتاب او را بعد از کتاب‌اللّه، اصحّ کتاب‌ها مى‏دانند- این محتاط متورّع، با آن احتیاط و ورعش، از سمره بن جندب و امثال آن، نقل روایت کرده و بلکه از غیر صحابى که مشهور به انواع فسق بودند، مانند عمران بن حطام که ابن ملجم را مدح و ثنا کرده و مروان بن حکم و حریز بن عثمان نقل روایت کرده؛ امّا از حضرت صادق (علیه‏السلام) یک روایت نقل نکرده، با اینکه سمره بن جندب، قصّه‏اش با حضرت رسول (صلّى ‏الله ‏علیه‏ و‏آله‏ وسلّم) مشهور است که یازده بار، دست ردّ به سینه حضرت رسول (صلّى ‏الله ‏علیه ‏و‏آله ‏وسلّم) گذاشت تا اینکه آن حضرت را به غیظ آورد، با آن حلمش که موازنه با زمین و آسمان‌ها مى‌کند.

بارى، علم مشوب به اغراض فاسده، نتیجه‏اش همین مى ‏شود که انسان، درِ خانه اهل بیت را گذاشته، سر بر آستانه بیگانه مى‏‌گذارد.