چرا غیبت کبری از ابتدای ولادت امام عصر(علیه السلام) آغاز نشد؟

SHIA-NEWS.COM شیعه نیوز:

«شیعه نیوز»: یکی از مباحث و سوالات رایج در حوزه مهدویت پژوهی این است که چرا غیبت حضرت مهدی(علیه السلام) به دو دوره غیبت صغری و غیبت کبری تقسیم بندی شده است و چرا از همان ابتدا غیبت کامل صورت نگرفت، در این باره حجت الاسلام سلیمیان، عضو هیات علمی پژوهشکده مهدویت و آینده پژوهی در یادداشتی به این سوالات پاسخ داده اند.

در روایات فراوانی از پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) و ائمه معصومین(علیهم السلام) غیبت حضرت مهدی(علیه السلام) دارای دو بخش کوتاه مدت (غیبت صغرا) و دراز مدت (غیبت کبرا) دانسته شده است.

امام صادق(علیه السلام) در این باره ‏فرمود: "همانا برای قائم دو غیبت است که در یکی از آن دو به خانواده‏اش بر می‏گردد و در دیگری معلوم نیست کجاست. هرسال در مناسک حج حاضر می‏گردد مردم را می‏بیند در حالی که مردم او را نمی‏بینند". افزون بر دو گونه بودن، در برخی روایات به کوتاه بودن یکی و بلند بودن دیگری نیز اشاره شده است. همان حضرت در سخنی دیگر فرمود: "برای قائم دو غیبت است: یکی از آنها کوتاه مدت و دیگری دراز مدت...".

اما غیبت صغرا؛ اگر چه این تعبیر در روایات معصومین(علیه السلام) به این صورت نیامده است، امّا رفته رفته به خاطر کوتاه بودن دوران نخست غیبت، به این عنوان مشهور شده است. البته بهتر بود به جای غیبت صغرا از آن به غیبت ناقصه تعبیر می‌شد؛ چرا که با پایان یافتن این دوران غیبت تامّه آغاز شده است.

و مهم‌ترین تفاوت این دوره در تامّ بودن و ناقص بودن آن دو است وگرنه با توجه به پیوستگی هر دو غیبت به یکدیگر تفکیک آن دو به کوتاه و بلند، معنای قابل قبولی نخواهد داشت. امّا بر اساس دیدگاه مشهور، غیبت صغرا در اصطلاح مهدویّت عبارت است از پنهان زیستی کوتاه مدت حضرت مهدی(علیه السلام) با ویژگی‌های خاصّ، پس از شهادت امام عسکری(علیه السلام) تا آغاز غیبت کبرا.

اگر چه برخی آغاز غیبت صغری را از همان ابتدای ولادت دانسته، مدت آن را 74 سال ذکر کرده‌اند. اما مشهور آن است که آغاز آن از شهادت امام حسن عسکری(علیه السلام) و مدت آن حدود 69سال است. به دلیل این که اگرچه حضرت مهدی(علیه السلام)در زمان حیات پدر بزرگوار خود گاهی به صورت پنهانی زندگی می‌کرد، امّا فراوانیِ کسانی که در این دوره به لقاء آن حضرت نائل شده‌اند گویای آن است که آشکار بودن آن حضرت برای عده‌ای فراوان بیش از پنهانی بودن ایشان بوده است.

افزون بر آن که، پنهانی اندک، در دوران امام عسکری(علیه السلام) خود می‌توانسته تمهیدی برای دوران غیبت صغرا باشد. چرا که، همان‌گونه که غیبت کبرا بدون مقدمه ممکن بود مشکلاتی را برای جامعة شیعی پدید آورد، غیبت صغرا بدون مقدمه نیز مشکلاتی ایجاد می‌کرد.

در اینجا لازم است به بیان پاره ای از ویژگی های غیبت صغری بپردازیم:

1. غیبت نخست (صغرا) از نظر زمان محدود بوده، بر خلاف غیبت کبرا که بسیار طولانی است و غیر از خداوند کسی از مدت آن آگاهی ندارد.

2. در دوران غیبت نخست (صغرا)، پنهان زیستی امام همه جانبه و عمومی نبود. امام اگرچه از نگاه‌ها پنهان بود؛ اما کسانی مانند نواب خاصّ، برخی از وکلای آن حضرت و نیز افرادی با ویژگی‌های ممتاز، می‏توانستند با آن حضرت در تماس باشند و پرسش‌ها و نامه‏های مردم را خدمت امام ببرند و پاسخ او را به مردم برسانند، و یا به دیدار آن حضرت نائل شوند. اما در غیبت تامه (کبرا) امام به طور کلی از نگاه‏ها پنهان است و باب مکاتبه و نامه‏نگاری بسته است، یعنی، بنای غیبت کبرا و اقتضای آن این است که: حضرت دیده نشود. البته این بدان معنا نیست که امکان ندارد دیده شود؛ بلکه ممکن است برخی افراد، حضرت را ببینند.

3. در غیبت صغرا، حضرت چهار نماینده داشت که آنها را به صورت معیّن و مشخص تعیین کرده و برگزیده بود. مهم‌ترین وظیفه آنها برقراری ارتباط بین امام و مردم بود. ایشان اقامتگاه و مکان حضرت را نیز می‏دانستند؛ ولی در غیبت کبرا چنین نیست.

4. درغیبت صغرا ـ افزون بر سفیران چهارگانه ـ ممکن ‏بود کسانی آن حضرت را ببیند و بشناسد؛ ولی‏ درغیبت‏ کبرا کسی او را نمی‏بیند واگر ببیند نمی‏شناسد.

درخصوص اینکه چرا از همان ابتدا غیبت کبرا صورت نگرفت می توان گفت که در مشیت الهی از ابتدا چنین مقدر بوده که آن حضرت پس از رسیدن به امامت، می‌بایست بی‌درنگ از دید عمومی پنهان شود و در ظاهر از آنچه در جامعه رخ می‏دهد، فاصله بگیرد؛ هر چند در واقع او از نزدیک همه وقایع را احساس و ادراک می‏کند.

باید توجّه داشت که اگر آن حضرت، یکباره رخ در نقاب غیبت کامل می‌برد ضربه سهمگینی به پایگاه‏های مردمی و طرفداران امامت وارد می‏شد؛ زیرا مردم پیش از آن سال‌ها با امام خود ارتباطی تنگاتنگ داشتند، در مشکلات و نیازهای خود به ایشان رجوع می‏کردند، و اگر ناگهان امام پنهان می‏شد و مردم احساس می‏کردند که دیگر دسترسی به رهبر فکری و معنوی خود ندارند، ممکن بود مشکلاتی جدّی برای جامعه پدید آید.

بنابراین لازم بود که برای غیبت تامه زمینه‌سازی شود تا مردم به تدریج با آن خو بگیرند و خود را بر اساس آن بسازند. با غیبت صغرا در واقع این زمینه‌سازی صورت گرفت، در این زمان امام مهدی(علیه السلام) ازدیده‏ها پنهان بود؛ ولی ایشان از راه نمایندگان، وکیلان و یاران مورد وثوق با شیعیان خود ارتباط داشتند. ولی رفته رفته با پدید آمدن آمادگی پس از گذشت مدت شصت و نه سال ـ به دستور خداوند ـ آن حضرت در پرده پنهان زیستیِ تمام و کامل قرار گرفتند.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی

انتهای پیام/ ح . ا