تلاش وهابیون برای کتمان شیعه‌دوستی مردم مدینه

قیام حره در سال 63 هجری قمری رخ داد. در واقع، مدینه پس از واقعه‌ی عاشورا و رسیدن خبر کشته شدن نوه‌ی پیامبر خدا در کربلا، مستعد قیام‌هایی بود و حاکم این شهر برای جلوگیری از آن‌ها، گروهی از سران منتقد و معترض را به دربار یزید بن معاویه فرستاد. آن‌ها پس از بازگشت، از فساد خلیفه‌ی وقت برای مردم پرده برداشتند و قیامی به رهبری عبدالله بن حنظله درگرفت. مردم توانستند حاکم منصوب یزید - عثمان بن محمد بن ابوسفیان - را از شهر مدینه بیرون کنند.

با رسیدن خبر قیام به دمشق، یزید سپاهی بیش از 10هزار نفری را به فرمان‌دهی مسلم بن عقبه برای سرکوب آن‌ها فرستاد که سپاهش پشت خندق احیاشده‌ی جنگ احزاب متوقف ماند؛ اما در نهایت با خیانت یکی از قبایل، از پشت به معتقدان به مقام و مظلومیت فرزند فاطمه (سلام الله علیها) و علی (علیه السلام) یورش برده و پس از قتل عام آن‌ها به دستور فرمانده‌ی سپاه خلیفه، سه شبانه‌روز به تجاوز و غارت شهر و نیز تعدی به مسجدالنبی (صلی الله علیه وآله) با قتل و شکنجه‌ی پناه‌برندگان به آن پرداخته شد. بسیاری از صحابه‌ی در قید حیات پیامبر (صلی الله علیه وآله) نیز در این یورش کشته و در همان محل حفر خندق به خاک سپرده شدند.

زائرانی که امسال پس از زیارت مزار پیامبر عظیم‌الشأن اسلام و امامان مظلوم مدفون در قبرستان بقیع در زیارت دوره به زیارت مزار شهیدان جنگ احد، شهیدان حره و دیگر مکان‌های بااهمیت در تاریخ سال‌ها و سده‌ی آغازین ظهور اسلام می‌رفتند، می‌دیدند که قبرستان موسوم به شهیدان حره - در محل خندق تاریخی حره - که روند تخریب آن از سال 89 آغاز شده بود، از حالت یک مکان محصور - چون قبرستان شهیدان جنگ احد و نیز قبرستان مشربه‌ی ام ابراهیم - خارج شده، به‌طور کامل تخریب و مسطح شده و به‌شکل یک پارک شهری درآمده است.

 حضور در محل قبرستان شهدای فخ در مکه‌ی مکرمه نیز گویای آن است که بیشتر این مکان تخریب شده و بخش اعظم آن به مخروبه و محل انباشت زباله‌های ساختمانی تبدیل شده است. این قبرستان تاریخی، محل دفن نوادگان امام حسن مجتبی (علیه السلام) و قیام‌کنندگان در حمایت از اهل بیت علیهم‌السلام در سال 169 هجری قمری است که پس از به‌دست گرفتن زمام شهر مدینه، به مکه عزیمت کردند تا با استفاده از فرصت حج، به ظلم و جور حاکمان وقت پایان دهند؛ اما در نهایت با لباس احرام قتل عام و در این مکان به خاک سپرده شدند. البته هم‌اکنون بخش کوچکی از این قبرستان محصور و محافظت شده که منسوب به مزار یکی از فرزندان خلیفه‌ی دوم است. عبدالله بن عمر در واقع همان فردی است که به حاکم آل زبیری کوفه برای آزادی مختار ثقفی از زندان نامه نوشت و به این ترتیب، قیام او در خونخواهی از امام حسین (علیه السلام) رقم خورد.

در کتاب تاریخ ابن خلدون در این زمینه آمده است: «پس از آن‌که عباسیان در سال 169 قمری با شکست نهایی امویان، خلافت را از آن خود کردند و از مردم برای خویش بیعت گرفتند، گرچه در آغاز خلافت‌شان به رهبری ابوالعباس سفاح، با بنی اعمام و همرزمان سابق خود، یعنی علویان رابطه‌ی نیک و رفتاری پسندیده داشتند، ولی پس از مرگ سفاح و آغاز خلافت منصور دوانقی، اختلاف میان بنی عباس و علویان شدت گرفت و حاکمان وقت با بی‌رحمی تمام، علویان مبارز را سرکوب کردند.

در عصر موسی الهادی (چهارمین خلیفه عباسیان)، شیعیان و محبان اهل بیت (علیهم السلام)، بویژه علویان مبارز، به بهانه‌هایی واهی مورد آزار و اذیت عمر بن عبدالعزیز بن عبیدالله (از نوادگان عمر بن خطاب) عامل هادی عباسی در مدینه‌ی منوره‌ قرار می‌گرفتند. تا این‌که آن‌ها به تنگ آمدند و تصمیم به قیام بر ضد عباسیان گرفتند. رهبری این قیام را حسین بن علی بن حسن مثلث بن حسن مثنی بن امام حسن مجتبی (علیه السلام) برعهده داشت.