بزرگ بودن با بزرگی نمودن متفاوت است، در طول سالهایی که در حوزه خبر شیعی فعالیت کردم با شخصیت ها و افراد صاحب نام حوزوی و غیر حوزوی زیادی برخورد داشته و بصورت دقیق و تخصصی رفتار، مواقف و مواضع آنان را زیر نظر داشتم.
نوع موضعگیری و دلواپسی در خصوص موضوعات و مسائل درون شیعی وجه تمایز میان بزرگان است.
در این سالها افراد زیادی را دیدم که دغدغه آنان بزرگی نمودن بر جامعه هدفشان بوده، ولیکن تعداد آنانی که به واقع درد و دغدغه دین داشته و منافع و مصالح خویش را در موضعگیری ها لحاظ نکنند، واقعا انگشت شمارند.
تعداد مبلغین در ساختار شیعی زیاد بوده و هست، ولیکن امثال مرحوم شیخ احمد کافی که این چنین بدرخشند و ماندگار شوند، زیاد نیستند.
اخلاص در عمل | چنانچه اخلاص در بیان و قلب مرحوم کافی نبود، خودش این چنین #محبوب و کلامش برای چندین نسل تاثیر گذار نبود.
از طرفی طول عمر وی نسبت به عمق و حجم خدمات سرشارش بسیار کوتاه بود و در یک کلام، میتوان گفت که مرحوم شیخ احمد کافی یک بازیگر دینی ـ اعتقادی نبود.
محبوبیت | از مرحوم آقای شیخ لطف الله صافی گلپایگانی نیز میتوان بعنوان یک عالم #بزرگ یاد نمود که مواضع و مواقف ایشان در طول حیات مرجعیت از دغدغه مندی و احساس مسئولیت حکایت داشت؛ به همین دلایل وی #محبوب بسزایی در میام متدینین از دنیا رفتند.
نگاه پدرانه | یک عالم بزرگ (Grand Ayatollah) باید احساس و نگاهی پدرانه نسبت به جامعه داشته و مهمتر اینکه این حس باید به مردم منتقل شود؛ ولیکن مع الاسف عکس این مطلب بیشتر به چشم میخورد؛ لذا جمعی از مردم نسبت به برخی افراد و ساختارها بی اعتماد و از آنان فاصله گرفته اند.
برخی باید دقت کنند که مردم هوشیارند و فرق بزرگ بودن و بزرگی کردن را به خوبی تشخیص میدهند.
اخلاق و تواضع | از میان بزرگانی که توفیق داشتم از نزدیک زیارت کنم و در رفتارشان جمع بین اخلاق و تواضع را یکجا دیدم لازم است به چندی از آنان اشاره کنم :
۱. مرحوم شیخ لطف الله صافی گلپایگانی
۲. مرحوم سید محمد شیرازی
۳. شیخ حسین وحید خراسانی (مد ظله العالی)
طلاب خصوصا جوان دقت کنند چنانچه همزمان نهال اخلاق و تواضع را در خود قوت نبخشیده وبدان رسیدگی ننمایند، اگر به لحاظ علمی هم به هر درجات بالا برسند به لحاظ تأثیرگذاری فاقد ارزش نخواهند بود.
القاب مولا و عبد | آیا به لحاظ جایگاه ما رفیع تر از مقام امام معصوم علیه السلام داریم؟ قطعا پاسخ همه شیعیان خیر است.
پس چگونه است که عده ای وقتی بحث القاب می‌شود بهترین را برای خود برگزیده و به حضرت که میرسم فقط همین عبارت حضرت خشک و خالی میماند ؟!
ببینین مطرح نشدن برخی مسائل به دلیل عدم وجود آن نیست، بلکه اتفاقا نکاتی که در فکر کردم است و بدان پاسخ داده نمیشود به مرور باعث تزلزل اعتقادی شده و آرام آرام باور ها را نابود خواهد کرد.
در ساختار پادشاهی و سلطنت چون از اساس مباحث و مناسب کلا دنیوی است یک سری خطاها به دین آسیب نمی‌زند ولیکن در ساختارهای دینی برخی اشتباهات نابود کننده است.
به برخی القاب در دم و دستگاه دوره قاجار توجه کنیم: علاءالسّلطنه، قوام‌السّلطنه، قوام‌المُلک و ... اگر لقب کم می آمد برخی به پفیوزالسلطنه هم رضایت میدادند ولی فقط يك عنواني از طرف اعلیحضرت اعطاشود !
اقدامات اشتباهی وجود دارند که به مرور زمان رواج پیدا کرده و اکنون با توجه به اینکه در عصر ارتباطات هستیم باید با روشنگری درصدد رفع آن باشیم و این اقدامات نه تنها باعث تضعیف، بلکه باعث تقویت وارزش بخشی به آن کانسپت خواهد شد.
ما هرآنچه شایسته حضرت بود را برای خود مصادره نمودیم و این بزرگترین ظلم به مقام عصمت است، اینکه خود را خادم خطاب کنیم ولیکن القاب مولا را برخود بگذاریم این رسم نوکری است ؟!
فراموش نکنیم، مردم عوام متدین در طول تاریخ آرزو داشتند خاک پای غلام امام علیه السلام باشند.
اگر امثال بنده که ارادت ویژه به ساختارهای دینی دارند این مباحث را مطرح نکنیم، دشمنان جوری مطرح خواهند نمود که داستان از ریشه و بن نابود شود.
ادامه دارد ...
@masoudbahraini
کانال مسعود بحرینی
