بیست و هشتم صفر سال 11 هجری ، اغاز حرمت شکنی ها !

به گزارش «شیعه نیوز» ، همزمان با فرا رسیدن سالروز شهادت مظلومانه نبی مکرم اسلام  ،آیت الله سید صادق شیرازی از مراجع تقلید قم ضمن عرض تسلیت  اظهاراتی را بیان نمودند که  متن آن به شرح زیر است :

بیست و هشتم صفر سال 11هجری در کنار فاجعه ی شهادت رسول خدا صلی الله علیه وآله فاجعه ی بسیار بزرگ شکسته شدن و از بین رفتن حرمت پیغمبر اسلام صلی الله علیه وآله می باشد که در واقع در این روز حرمت همه ی مقدسات شکسته شد.

این مرجع نقلید شیعیان در ادامه افزود : مصیبت درگذشت هرکس به قدر عظمت شخصیت اوست و از آن جا که در عالم آفرینش احدی به مقام پیغمبر صلی الله علیه وآله نمی رسد و ایشان گوهر بی همتای خلقت است، مصیبت شهادت ایشان نیز بی مانند و استثنایی است. عظمت فاجعه ی شهادت آن حضرت را فقط معصومین علیهم السلام درک می کنند و در حقیقت درک ما از بزرگی این فاجعه عاجز و ناتوان است. اما حضرت زهرا سلام الله علیها در خطبه ای که چند روز پس از شهادت پدر بزرگوارشان ایراد نمودند، جمله ای فرمودند که به عنوان فردی که بهتر از هر شخصی عمق این فاجعه را درک می کند، شایان دقت و بررسی است. ایشان ضمن آن خطبه می فرمایند: «واُزیلت الحرمة عند مماته فتلک والله النازلة الکبری والمصیبة العظمی؛(1) هنگام درگذشت آن بزرگوار حرمت شکسته شد و از میان رفت، و به خدا قسم این است مصیبت بزرگ و فاجعه ی جبران ناپذیر».
در این عبارت، صدیقه ی کبری حضرت زهرا سلام الله علیها ـ که بهتر از هر شخص این مصیبت و عمق این فاجعه را می دانند ـ نفرموده اند مصیبت بزرگ، شهادت رسول خدا صلی الله علیه وآله است. آن حضرت فاجعه ی بزرگ را چیز دیگری دانسته اند. فاجعه ی بی مانند و بزرگ بر اساس فرمایش ایشان شهادت رسول خدا صلی الله علیه وآله نیست، بلکه شکستن حرمت رسول خدا صلی الله علیه وآله است. از طرفی آن حضرت نفرموده اند: حرمت ایشان شکسته شد، بلکه فرمودند: زائل شد و از میان رفت.

از لحاظ لغت عرب و زبان عربی وجود الف و لام بر سر حرمت که ظاهرش الف و لام جنس است به این معناست که همه حرمت ها با شکستن حرمت آن بزرگوار از میان رفت؛ یعنی نه فقط حرمت آن بزرگوار، بلکه حرمت حضرت موسی، حضرت عیسی و ابراهیم خلیل الرحمان علیهم السلام نیز در آن هنگام از میان رفت. و نیز حرمت همه پیامبران و همه اوصیا و ائمه اطهار علیهم السلام، عرش، کرسی، قلم، اسلام و قرآن، بلکه حرمت خدای متعال نیز یکسره از میان رفت. صدیقه کبری حضرت زهرا سلام الله علیها سوگند یاد می کنند که از میان رفتن این حرمت ها بزرگترین فاجعه و عظیم ترین مصیبت است.

جا دارد در این نکته بیندیشیم که چرا آن حضرت چنین تعبیری فرموده اند. در آن روزگار بسیاری از مردم نماز می خواندند، روزه می گرفتند، حج بجا می آوردند و دیگر تکالیف عبادی خود را انجام می دادند، با این حال چرا آن حضرت ـ که عصمت کبرای الهی است ـ فاجعه ی بزرگ را نه شهادت رسول خدا صلی الله علیه وآله بلکه حرمت شکنی هایی توصیف می کنند که در آن هنگام رخ داد. صدیقه کبری حضرت زهرا سلام الله علیها در آن هنگام این مطلب را سربسته فرمودند، ولی امروزه می توان این مطلب را باز نمود و روشن گفت. مراجعه به کتاب های تاریخی، تفسیری و رواییِ عامه و خاصه کمک بسیاری برای فهم این مطلب به ما می کند.

آیت الله شیرازی با بیان اینکه رسول خدا اشرف کائنات  میباشند و  حفظ حرمت ایشان همان حفظ حرمت خداوند است ، ادامه دادند :

 حضرتشان پیش از مبعوث شدن به رسالت بسیار مورد قبول و احترام مردم بودند و مردم آن بزرگوار را: «الصادق الامین» لقب داده بودند، پس از رسالت نیز آن بزرگوار در میان مردم مسلمان ـ به استثنای عده ای محدود که بهره ای از انسانیت نبرده بودند ـ فوق العاده محترم بودند. هنگامی که آن حضرت در مناسک حج سر مبارک خود را در روز عید قربان می تراشیدند مردم اطراف ایشان حلقه می زدند تا به وسیله موی حضرت تبرک جویند و دانه دانه موهای سر مبارک حضرت را به افتخار می گرفتند و برای به دست آوردن آن بر یکدیگر پیشی می گرفتند. هرگاه آن بزرگوار وضو می ساختند، اصحاب ایشان برای تبرک جستن به قطرات آبی که از صورت و دستان مبارک حضرت جدا شده و یا قطرات باقی مانده از وضوی ایشان رقابت می نمودند و به آن استشفا و برکت می طلبیدند.
امیرمؤمنان حضرت علی علیه السلام شخصیت اول جهان خلقت بعد از رسول خدا نسبت خود را به رسول خدا اینگونه معرّفی نموده و می فرمودند: «أنا عبد من عبید محمّد؛(2) من بنده ای از بندگان حضرت محمدم».
در حقیقت این حرمت بزرگ و والای رسول خدا صلی الله علیه وآله اندکی پیش از شهادت ایشان زیر پا نهاده شد و این زمانی بود که به ایشان جسارت نموده و گفته شد: «إنّ الرجلَ لَیَهجُر؛(3) این مرد ـ العیاذ بالله ـ هذیان می گوید» مردی که قرآن مجید درباره ی او می فرماید: «وَمَا یَنطِقُ عَنِ الْهَوَی * إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْیٌ یُوحَی؛ او آنچه را که می گوید و به زبان می آورد جز وحی آسمانی نمی باشد»(نجم/3و4).

اگر امروز روی کره زمین بت پرست، یا غیر مسلمان وجود دارد نتیجه همان روز و همان افرادی است که به «أشرف الأولین والآخرین» چنین جسارت بزرگی را روا داشتند. این اتفاق به فرموده صدیقه ی کبری حضرت زهرا سلام الله علیها تمام حرمت ها را یکسره از میان برد. از همین روست که در روایت آمده است: اگر امیرمؤمنان علیه السلام پس از رسول خدا صلی الله علیه وآله بلافصل همین طوری که خدا امر فرموده بود به خلافت می رسیدند، حتی یک نفر غیر مسلمان باقی نمی ماند.(4)

ایشان در ادامه اظهار داشنند: اگر امروز روی کره زمین ظلم، جور و کشتار هست نتیجه همان روز است. تمام جنایاتی که امروزه در عراق و جاهای دیگر در حق اهل دین انجام می شود نتیجه همان روز است، امیر مؤمنان حضرت علی علیه السلام را با سر برهنه به مسجد بردند نتیجه همان است. تخریب بقیع، هدم بارگاه امامین عسکریین سلام الله علیهما همه و همه نتیجه آن روز است. آنچه از دین برجاست نتیجه تلاش و فداکاری 13معصوم دیگر است و اگر امام زمان و معصومان دیگر نبودند امروز احدی شمه ای از اخلاق و انسانیت نداشت، و از نماز و روزه خبری نبود؛ درست مانند پیغمبرانی دیگر که با رفتن آنان شریعت آنان هم توسط دشمنانشان به کلی از میان رفت.

از این رو حدیث شریف «لولاک لما خلقت الأفلاک ولو لا علی لما خلقتک ولو لا فاطمة لما خلقتکما؛ ای رسول خدا اگر تو نبودی افلاک را نمی آفریدم و اگر حضرت علی نبود تو را نمی آفریدم و اگر حضرت فاطمه نبود شما دو تن را نمی آفریدم»، بدین معنا نیست که امیرمؤمنان حضرت علی یا حضرت زهرا علیهماالسلام برتر از رسول خدا صلی الله علیه وآله هستند، بلکه این حدیث بدین معناست که این ذوات مقدسه به اصطلاح علت مُبقیه اسلام هستند و اگر این فداکاری و رسیدگی معصومین سلام الله علیهم پس از رسول خدا صلی الله علیه وآله نبود از اسلام هیچ اثری برجا نمی ماند. اگر حضرت سیدالشهدا، امام زمان و دیگر امامان معصوم علیهم السلام نبودند امروز هیچ اثری از دین برجا نمی ماند. از این روست که صدیقه کبری حضرت زهرا شهادت رسول خدا را مصیبت بزرگ نمی دانند، بلکه از بین بردن حرمت ها را مصیبت بزرگ و جبران ناپذیر توصیف می کنند.