امام علی (علیه السلام): الصدق فضيلة، الكذب رذيلة.
راست گوئى صفتيست كه باعث فزونى مرتبه اين كس گردد، و دروغ گوئى خصلتيست كه سبب نقص و پستى حال او شود و مشهور اين است كه صدق و راستى قول آنست كه مطابق واقع باشد و كذب و دروغ آنكه مخالف واقع باشد، و بعضى مطابقه و عدم مطابقه با اعتقاد را در آنها اعتبار كردهاند پس هر قول كه مطابق اعتقاد قائل آن باشد راست است هر چند مخالف واقع باشد و هر چه مخالف اعتقاد قائل آن باشد دروغ است هر چند موافق باشد، و بعضى در صدق و راستى مطابقه با واقع و اعتقاد هر دو را اعتبار كردهاند و در كذب و دروغ مخالفت هر دو را، و بنا بر اين ميانه صادق و كاذب واسطه خواهد بود و هر چه مطابق واقع باشد اما با اعتقاد مطابقه نداشته باشد يا لا مطابق باشد اما اعتقاد لا مطابقه نداشته باشد نه صادق خواهد بود و نه كاذب، و قول مشهور ظاهرتر است چنانكه در موضع خود بيان شده نهايت هر قول كه مطابق اعتقاد قائل نباشد سبب ذم او مىتواند شد هر چند موافق واقع باشد و بحسب لغت كاذب نباشد و هر چه موافق اعتقاد او باشد باعتبار آن قول مذموم نشود هر چند مخالف واقع باشد بلكه اگر مذموم شود باعتبار اعتقاد او خواهد بود كه خلاف واقع است.
غرر الحکم 79