۰

آیا بزرگان اهل سنت فهمیدند غصب فدک به کفر منتهی شد؟!

آیت الله وحید خراسانی درباره تفسیر آیه ۱۲ سوره شوری از جزء ۲۵ قرآن کریم بیان کردند.
کد خبر: ۲۶۹۲۳۱
۰۹:۳۶ - ۱۰ ارديبهشت ۱۴۰۱

به گزارش «شیعه نیوز»، آیت الله وحید خراسانی درباره تفسیر آیه ۱۲ سوره شوری از جزء ۲۵ قرآن کریم بیان کردند:

جزء ۲۵

﴿…وَإِنَّ الظَّالِمِينَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ.﴾ [الشوری۱۲۝]
…و بی تردید برای ستمکاران عذابی دردناک خواهد بود.

تمام اساس فساد به سه کلمه منتهی می‌شود: «ظلم»، «نفاق»، «کفر».

طرفِ سخنِ ما اشخاصی مثل فخر رازی، بخاری، مُسلم و ائمه‌ی چهار مذهب هستند و احمد حنبل که خودِ او روایتِ ایذاء فاطمه سلام‌الله‌علیها را نقل می‌کند.¹

آیا بزرگان اهل سنت فهمیدند که غصب فدک به ظلم منتهی شد، غصب فدک به نفاق منتهی شد، غصب فدک به کفر منتهی شد؟!

﴿إِنَّ الظَّالِمِينَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ²﴾، ﴿بَشِّرِ الْمُنَافِقِينَ بِأَنَّ لَهُمْ عَذَاباً أَلِيماً³﴾، ﴿وَ بَشِّرِ الَّذِينَ كَفَرُوا بِعَذَابٍ أَلِيمٍ.⁴﴾

آیا علمای عامه منتهای این آیه را متوجه شدند: ﴿وَ الَّذِينَ يُؤْذُونَ رَسُولَ اللَّهِ لَهُمْ عَذَابٌ ألیم٥﴾ ؟

قضیه‌ی فدک و محاکمه‌ی فاطمه‌ی زهرا سلام‌الله‌علیها به نصِّ سنّتِ مقبوله عند الکلّ، ایذاء رسول اللّٰه است و ایذاء او به نصّ قرآن، مستلزم «عذاب الیم» است و عذاب الیم هم باز به نصّ قرآن برای طبقات ثلاث از ظالمین، منافقین و کفار است…

۱. مسند احمد، ج۴، ص۳۲۸.
۲. الشوری، آیه ۲۱.
۳. منافقان را بشارت ده که عذابی دردناک برای آنان است. (النساء، آیه ۱۳۸)
۴. و كسانى را كه كفر ورزيدند از عذابى دردناک خبر ده. (التوبه، آیه ۳)
۵. و كسانى كه پيامبر خدا را آزار مى‌رسانند، عذابى پر درد [در پيش ] خواهند داشت. (التوبه، آیه ۶۱)

برگرفته از کتاب فدک نحله‌ی خاتم، آیت الله العظمی وحید خراسانی

همچنین حضرت آیت الله وحید خراسانی درباره تفسیر آیه ۱ سوره حجرات از جزء ۲۶ قرآن کریم بیان کردند:

۲۶

﴿إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ﴾ [الحجرات۰۱۝]

عبدالله بن عمر گفت: چون پيغمبر صلی‌الله‌علیه‌وآله به مدينه وارد شد، بين اصحاب اخوّت و برادرى برقرار كرد؛ پس على عليه‏السلام با چشم گريان آمد، گفت: «يا رسول الله! اصحابت را برادر كردى و مرا با كسى برادرنكردى.» فرمود: «يا على! انت اخى فى الدنيا و الآخرة¹»؛ يا على، تو در دنيا و آخرت برادر من هستى.

اين اخوت آشكار مى‏ كند كه مقام حضرت على عليه‏السلام هنگام نزول آيه: ﴿إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ﴾، از هر مؤمنى رفيع‏تر و بالاتر بوده است؛ زيرا بر حسب مدارک عامّه و خاصّه، حضرت رسول (ص) بين اصحاب برحسب منزلت ايشان اخوت برقرار نمود؛ آنچنان كه بين ابوبكر و عمر و بين عثمان و عبدالرّحمن، بين ابى‏ عبيده و سعد بن معاذ و …اخوت قرار داد²، و حضرت على عليه‏السلام را براى اخوت با خود برگزيد؛ بنابراين چگونه او در مرتبه‌ی اشرف فرزندان آدم نباشد و حال آن كه حضرت رسول (ص)به اخوت با او در دنيا و آخرت تصريح نموده است.

اين اخوت و برادرى روشن م ى‏سازد كه همانندى روحى، عِلمى، عَملى و اخلاقى بين حضرت على عليه‏السلام و افضل اهل عالم يعنى حضرت رسول خاتم (ص) به مستواى درجه آن حضرت رسيده است و از اين مقام و درجه تعبيرى نتوان كرد مگر همان كه رسول خدا (ص)به آن تعبير فرموده است: «انت اخى فى الدنيا والآخرة.»

و امیرالمومنین بعد از عبوديت به اين اخوت مفتخر گرديد، همانطور كه خود مى ‏فرمود: «انا عبدالله واخى رسوله³»، من بنده‌ی خدا و برادر رسول خدايم و در روز شورى فرمود: «آيا در ميان شما كسى است كه رسول خدا بين او و خودش برادرى قرار داده باشد غير از من؟⁴»

۱. المستدرك على الصحيحين، ج ۳، ص۱۴.
۲. همان، ج۳، ص ۱۴ و۳۰۳.
۳. همان، ج۳، ص۱۱۲.
۴. لسان المیزان، ج۲، ص۱۵۷.
برگرفته از کتاب مقدمه‌ی اصول دین، آیت الله العظمی وحید خراسانی

انتهای پیام

ارسال نظرات
نظرات حاوی عبارات توهین آمیز منتشر نخواهد شد
نام:
ایمیل:
* نظر: