چشاندن علم به حضرت عباس (س) توسط امیرالمومنین (ع)

 «شیعه نیوز»: امام علی (ع) ده سال پس از وفات حضرت فاطمه، با امّ البنین ازدواج کرد. خواستگاری این ازدواج را برادرش عقیل انجام داد.نقل است که؛ امّ البنین اجازه نمی‌داد که اورا فاطمه صدا کنندزیرا می‌ترسید یاد غم‌های فاطمه برای علی و فرزندانش زنده شود و باعث ناراحتی آنان شود.ثمره ازدواج علی (ع) با فاطمه بنت حزام، چهار پسر به نام‌های عباس، عون، جعفر و عثمان بود که بزرگترین آن‌ها عبّاس بود. فاطمه را به علت داشتن این چهارپسر، امّ البنین (مادر پسران) نامیده اند. امّ البنین آن چنان به امیرالمؤمنین وفادار بود که پس از شهادت آن حضرت، شوهر دیگری اختیارنکردبا آن که بیش از بیست سال پس از آن حضرت زنده بود.عباس، فرزند علی و امّ البنین، در روز چهارم شعبان سال ۲۶ هجری قمری در مدینه چشم به جهان گشود. مادرش فاطمه، دختر حزام بن خالد بود که نیاکانش همه از دلیر مردان عرب بوده و در شجاعت و دلیری در دنیای عرب مشهور بوده اند.

چشاندن علم به حضرت عباس (س) توسط امیرالمومنین (ع)
امیرالمومنین میفرماید: من حقیقت علم و معرفت توحیدی و ولایی را در وجود عباس وقتی در گهوراه بود، نهادینه کردم. «ذق العلم ذقا» یعنی علم را چشیدند. جوجه‌هایی که توان غذا خوردن ندارند، پرنده بزرگتر این غذا را در وجود خود هضم می‌کند و خودش به کام فرزندش می‌گذارد؛ لذا آقا امیرالمومنین می‌فرماید اسرار توحید و ولایت را من وقتی عباس در قنداقه بود در وجودش به دست خودم چشاندم.
حضرت عباس دو ساله بود که در بغل امیرالمومنین نشسته بودند و امیرالمومنین به او فرمود بگو واحد، حضرت جواب داد. فرمودند بگو ثانی. دیدند جوابی نیامد. امیرالمومنین سه بار تاکید کردند. در آخر قمر بنی هاشم فرمودند که پدر جان اگر امر ولایی شماست من می‌گویم ثانی. امیرالمومنین با تعجب دلیل را جویا شدند. قمر بنی هاشم فرمود با زبانی که «یک» گفته ام خجالت میکشم در محضر حق تعالی «دو» را بر زبان جاری کنم. یعنی همه وجود عباس توحید است حتی در دو سالگی.

نوجوانی حضرت عباس در جنگ صفین
عباس در سنین دوازده تا چهارده سالگی، زمانی که علی (ع) با دشمنان درگیر بود، در برخی از جنگ‌ها شرکت داشته و با آن که زیاداجازه جهاد به اوداده نمی‌شد، ولی درهمان نوجوانی حریف قهرمانان نامی عرب بوده است:در یکی از روز‌های جنگ صفّین، نوجوانی نقابدار از سپاه علی (ع) به میدان آمد. ترس و دلهره سپاه معاویه رادربرگرفت. هر کس ازدیگری می‌پرسید این نوجوان کیست که این طورشجاعانه پابه میدان جنگ نهاده است؟ از سپاه معاویه کسی جرأت نکرد پا به میدان بگذارد. معاویه به سردار نامی خود، ابن شعثاء، دستور داد تا به جنگ این نوجوان برود؛ ابن شعثاء در جواب گفت: مرا حریف ده هزار نفردرجنگ می‌دانند، چگونه مرا به جنگ با کودکی می‌فرستی؟ بهتر است یکی ازپسرانم رابرای کشتن او بفرستیم. معاویه قبول کردو ابن شعثاء فرزند بزرگ خود را برای جنگ بااین نوجوان به میدان فرستاد. امّا او دریک چشم به هم زدن به دست این نوجوان کشته شد. ابن شعثاء فرزنددوم خودرا فرستاد، او نیز کشته شدو به این ترتیب هرهفت پسراو کشته شدندوخود اوبا عصبانیّت پا به میدان گذاشت وبه آن نوجوان دلاور گفت:تو پسران مرا کشتی، به خدا قسم پدر و مادرت را به عزایت خواهم نشاند. ولی خود او نیزدرمدّت کوتاهی به پسرانش پیوست. همه با تعجّب به این نوجوان شجاع نگاه می‌کردند. امام (ع) اورا پیش خودخواندونقاب او را برداشت وپیشانی اورا بوسید. همه با تعجّب دیدند که او عباس پسر امیرالمؤمنین است.همچنین درجنگ صفین، زمانی که سپاه معاویه راه آب رابه روی امیرالمؤمنین و سپاهش بسته بودند؛ امام (ع) جمعی رابه فرماندهی امام حسین (ع) جهت باز کردن راه فرستادکه عباس هم در آن جمع حاضر بوده و در رکاب برادرش جنگیده است.عباس چهارده ساله بودکه پدرش درواقعه محراب خونین کوفه دررمضان سال چهلم هجری به شهادت رسید. او با چشمانی اشکبار و خاطری اندوهگین، شاهد دفن شبانه و پنهانی پدرش بوده است. او هرگز توصیه‌ای راکه پدرش در شب ۲۱ ماه رمضان در آستانه شهادتش به عباس کرد، از یاد نبرد. آری امام از او خواست که در عاشورا و در کربلا برادرش حسین را تنها نگذارد. وقتی امام حسن (ع) مسموم و شهید شد، عباس ۲۴ سال داشت. شهادت امام حسن بار دیگر بنی هاشم راسوگوار کرد عباس نیز به همراه خاندان پیامبر در غم واندوه ازدست دادن برادرش متأثّر و اندوهگین شد.

کنیه و القاب حضرت عباس (ع)
حضرت عباس (ع) چهره زیبا و بدنی قوی و قدی بلند داشت به همین خاطر او را قمر بنی هاشم می‌خواندند، اما مشهورترین کنیه عباس (ع) ابوالفضل است. برخی معتقدند به این کنیه به دلیل داشتن پسری به نام فضل به آن حضرت داده شده، اما برخی عنوان کرده اند که، چون در خاندان بنی هاشم هر کس عباس نام داشت، ابوالفضل خوانده می‌شد، به عباس (ع) نیز حتی در کودکی ابوالفضل گفته می‌شد.
حضرت عباس به ابوالقاسم (به دلیل داشتن پسری به نام قاسم) ابوالقِربَة (به دلیل بردن مشک آب به خیمه)، ابوالفَرجَة (به دلیل متوسل شدن شیعیان به او در زمان مشکلات) مشهور است. برای عباس (ع) القاب متعددی مانند باب الحوائج، قمربنی هاشم، سقا، الشهید و... ذکر شده است.

ازدواج و فرزندان حضرت عباس (ع)
عباس در سن هیجده سالگی با لُبابه دختر عبداللّه بن عبّاس ازدواج کرد. عبداللّه راوی حدیث و از شاگردان لایق و برجسته علی (ع) بود و لبابه در محیطی عرفانی و مذهبی تولدو رشد یافته بود. حاصل ازدواج عباس بالبابه دو فرزند به نام‌های عبیداللّه و فضل بود. میگویند بعد از تولد فضل به عباس لقب ابوالفضل (پدر فضل) دادند. امّا برخی دیگر عقیده دارند عباس به خاطر فضل بی پایانش به این لقب خوانده می‌شود.

انتهای پیام