۰

پيامبر (ص) چه زمانی امیرالمومنین (ع) را به برادری خويش انتخاب كرد؟

وقتی آيه «انّما المؤمنون اخوه» (حجرات، آيه ۱۰) نازل شد، پيامبر اكرم‌ (ص) بين اصحاب خود از مهاجر و انصار عقد اخوت برقرار كرد و امام‌علی (ع) را به برادری خويش انتخاب كرد.
کد خبر: ۲۵۵۰۶۹
۱۲:۳۴ - ۰۵ ارديبهشت ۱۴۰۰

 «شیعه نیوز»:  اسلام به عنوان يك دين حيات‌بخش و نشاط آفرين در جامعه انسانی، هميشه مسلمانان را به وحدت و محبت و بالاتر از آن، به اخوت و برادری دعوت و همگان را به صلح و همزيستی مسالمت آميز فراخوانده است.

در آيه‌ ۱۰ سوره حجرات آمده است: «انّمَا الْمُؤْمِنُونَ اِخْوَهٌ فَأصْلِحُوا بَیْنَ اَخَوَیْكُمْ»، يعنی «مؤمنان، برادر يكديگرند و ميان دو برادر دينی، صلح و آشتی برقرار كنيد.»، وقتی اين آيه نازل شد، پيامبر اكرم ‌اسلام (ص) بين اصحاب خود از مهاجر و انصار عقد اخوت برقرار كرد و معمولاً افرادی كه با هم تجانس داشته و از جهت افكار و انديشه به هم نزديك بوده و سابقه دوستی و رفاقت داشتند، رسماً برادر يكديگر شدند. مثلاً ابوبكر با عمر، طلحه با زبير، عثمان با عبدالرحمن، ابو مسعود با ابوذر، سلمان با حذيفه، مقداد با عمار و همين‌طور ساير صحابه. آن حضرت نيز امام‌ علی (ع) را به برادری خويش انتخاب نمود.

خود پيامبر (ص) در ميان تمامی ياران و فاميلان و صحابه خويش كسی را شايسته برادری خويش نديد جز علی بن ‌ابی‌طالب (ع) را و از آن پس حضرت علی (ع) علاوه بر رابطه‌های گوناگون خويشاوندی و اسلامی با پيامبر (ص)، رسماً برادر دينی وی نيز محسوب گرديد و فضيلتی بزرگ بر فضايلش افزوده شد؛ زيرا علی(ع)، هم شأن و هم فكر پيامبر (ص) بود و آن حضرت درباره علی (ع) فرموده بود: «أنت منی بمنزله هارون من موسی، الاّ انّه لا نبیّ بعدی»، يعنی: «ای علی! تو در نزد من، به منزله هارون در نزد موسی (ع) هستی، مگر اين كه پس از من، پيامبری نخواهد آمد.»

پيامبر اكرم(ص) از آغاز دعوت به مسئله اخوت دينی عنايت ويژه‌ای داشت و آن را نهادی مهم در از ميان بردن كفر و شرك و ايجاد جامعه اسلامی می‌دانست. به همين ‌جهت پس از هجرت به مدينه منوره در روز دوازدهم ماه مبارك رمضان سال اول قمری به امر پروردگار متعال ميان هر دو نفر از مهاجر و انصار را پيمان برادری بست و آن دو را برادران دينی يكديگر نمود.

«ابن اثير» در كتاب معروف «اسدالغابه» گفت: پيامبر (ص) دو بار ميان خويش و علی(ع) عقد برادری بست و در هر دوبار به وی فرمود: أنت اخی فی الدنيا و الآخره. خود علی(ع) بارها فرمود: من بنده خدا و برادر رسول خدا (ص) هستم. اين جمله را پس از من، كسی ادعا نخواهد كرد، مگر شخص دروغ گو.

نزديك‏ترين و محكم‏ترين ارتباط در ميان افراد بشر خويشاوندى است و از ميان انواع خويشاوندى، «برادرى» بسيار نزديك ‏و با صميميت است. پيوند روح‏ها و اتصال جان‌ها از زيباترين جلوه‏هاى عملى ايمان است. جامعه اسلامى به مثابه پيكرى ‏واحد، نيازمند پيوند و همبستگى افراد و گروه‌هاست و هر چه اين همبستگى و اخوت ايمانى فزونى يابد، امكان تحقق فضايل‏بيشترى در ميان مردم ميسر مى‏گردد؛ زيرا بسيارى از قوانين اخلاقى اسلام در اجتماع به منصه ظهور مى‏رسد. لذا جامعه‏دينى، مجموعه‏اى مركب از انسان‌هاست كه اجزاى آن به سبب ايمان با يكديگر پيوند خورده و يكپارچگى و وحدتى تام يافته‏اند.

براساس رهنمودهاى روشنگر قرآن، اخوت و همدلى ميان انسان‌ها سرفصل و بابى كارساز در روابط اجتماعى است. در واقع مؤمنان برادر يكديگرند، پس ميان برادرانتان اصلاح كنيد و از خدا پروا گيريد كه بر شما رحمت آيد.
رسول خدا (ص) از راه‌هاى گوناگون بسيار كوشيد تا فرهنگ برادرى و اخوت اسلامى در تفكر، گفتار و عمل مسلمانان تجلى‏يابد. پيمان اخوت ميان مؤمنان و توصيه دائم به برادرى و مصاديق بارز آن مانند همدردى، محبت برادران، راهنمایى، عطوفت ‏و ... نمونه‏هاى اتخاذ شيوه ترويج برادرى توسط پيامبر بزرگوار اسلام (ص) است.

پيامبر (ص) در طول دعوت همه‏جانبه ‏خويش دو بار رسماً اقدام به عقد اخوت ميان مؤمنان نمود. بار اول پيش از هجرت ميان مهاجران و بار دوم پس از ورود به‏مدينه بود كه پيامبر (ص) براى بناى جامعه اسلامى درصدد بود اخوت ايمانى مهاجران و انصار را از پايه‏هاى مستحكم نظام‏ الهى و اجتماعى اسلامى قرار دهد. اين عقد اخوت در ميان مردمى كه پيوسته در آتش رقابت‏هاى قبيلگى و چشم و هم‏چشمى‏هاى طايفه‏اى و تعصبات خونى و نژادى مى‏سوختند تحولى شگرف بر پا كرد و برادرى و همبستگى اسلامى را جايگزين عوامل جدایى و تفرقه نمود.

بديهى است كه ايجاد يك حكومت صالح و شكل دادن امتى يكپارچه و هم‌سو جز در سايه پيوند محكم انسان‌هاى مؤمن ميسرنمى‏شود. توجه داشته باشيم كه عدم رعايت اصل اخوت و همدلى زمينه‏ساز بسيارى از مشكلات اجتماعى است. پيامدهاى ‏منفى پشت پا زدن به اصل اخوت نه تنها دامن‌گير جامعه مى‏شود كه باعث مى‏شود فرد خود واقعى‏اش را از دست بدهد و باخود بيگانه شود و روابط اجتماعى به سردى و نابسامانى گرايد، بلكه فرد نيز دچار خستگى روحى و احساس درماندگى‏ مى‏گردد.*

 

*: منابع: پايگاه‌های اطلاع‌رسانی www.tooba-ir.org، http://old.tebyan.net، http://www.hamshahrionline.ir و http://www.irib.ir

ارسال نظرات
نظرات حاوی عبارات توهین آمیز منتشر نخواهد شد
نام:
ایمیل:
* نظر: