امام حسین (علیه السلام) در انجیل

به گزارش «شیعه نیوز»، به نقل از فطرس مدیا (مرکز سینمای مستند اسلامی)، زبان اصلی انجیل «آرامی» است که ریشه زبان عربی و عبری هم محسوب می‌شود.

به دلایل مختلف انجیلی که در دست است براساس ترجمه و برداشت ناصحیح افراد از عبارات زبان اصلی، دچار تغییرات و دگرگونی اساسی شده است. همانند کلمه «الله» که امروزه در کتب مقدس «God» خوانده می‌شود، کلمه زکات که به عشق ورزیدن تعبیر شده و «صلاه» که حضور یکشنبه‌ها در کلیسا از آن برداشت می‌شود.

انجیل متی یکی از اناجیل چهارگانه مورد قبول در عهد جدید؛ کتاب مقدس مسیحیان است. در این کتاب آمده است «من شما را به آب بهجت توبه، تعمید می‌دهم، لکن او که بعد از من می‌آید از من تواناتر است که لایق برداشتن نعلین او نیستم، شما را به روح القدس و آتش تعمید خواهد داد».

مترجمان کتاب مقدس لغت «تواناتر» یا «لایق‌تر» را در این عبارت معنا کرده‌اند، اما گر این حروف در زبان اصلی بررسی شود، به حروف «ح س ی ن» می‌رسیم و اشاره حضرت یحیی به نام شخصی بوده که در آینده می‌آید و در مقام احترام، او حتی خود را لایق برداشتن نعلین او هم نمی‌دانسته و آن شخص امام حسین(ع) است.

همچنین گفته می‌شود در انجیل متى، سوره ٢١ آیه ٩ کلمه‌ای وجود دارد که مبهم و ناشناس است. وقتی سخن از شگفتی‌های پایان روزگار و تحولات آخرالزمان به میان می‌آید و داستان به ظاهر شدن ولیِ خداوند در میان ابر و آتش می‌رسد از او با کلمه‌ای مبهم یاد می‌شود که مشخص نیست نام اوست یا شعاری که مردم او را با آن شعار می‌شناسند.

در این آیه گفته شده است که در آن هنگام مردم همه زانو می‌زنند و می‌گریند و او را در فرادست‌ها می‌بینند. این کلمه را برخی هوسانا یا أوسانا، برخی هوشیعانا و برخی «حسینا» ترجمه کرده‌اند.