عن أبی جعفر ( علیه السلام ) قال: "تفقهوا فی الحلال و الحرام و إلا فأنتم أعراب"، لطفا بفرمایید منظور این روایت چیست؟

شیعه نیوز:
پاسخ اجمالی

این روایت -"تَفَقَّهُوا فِی الْحَلَالِ وَ الْحَرَامِ وَ إِلَّا فَأَنْتُمْ‏ أَعْرَاب‏"؛[1] در حلال و حرام تحقیق و جست و جو کنید، و گرنه مانند بادیه نشین های عرب خواهید بود- از امام محمد باقر ( علیه السلام ) نقل شده، و معنایش این است که در باره شناخت حلال و حرام و احکام و معارف دینتان تحقیق کنید و دنبال آموختن آنها باشید، و گرنه شما هم از نظر جهل و دورى از تمدن نظیر اعراب[2] خواهید بود. بنابر این، منظور این روایت تحقیق و جستجو و رفتن به دنبال شناخت دین است که اگر کسی دین و دستوراتش را نشناخت مانند بادیه نشینان عرب خواهد بود که قرآن در باره آنها فرمود: «الْأَعْرابُ أَشَدُّ کُفْراً وَ نِفاقاً...»؛[3] بادیه ‏نشینان عرب، کفر و نفاقشان شدیدتر است و به ناآگاهى از حدود و احکامى که خدا بر پیامبرش نازل کرده، سزاوارترند و خداوند دانا و حکیم است!

کفر و نفاق آنان (اعراب) از این جهت شدیدتر است که به سبب دوریشان از تمدن و محرومیتشان از برکات انسانیت؛ از قبیل علم و ادب، خشن ‏تر و سنگدل ‏تر از سایر طبقات اند؛ همچنین از شنیدن قرآن و بیم دادن پیامبر اسلام ( صلی الله علیه و آله و سلم ) دورتر بودند.

معناى آیه این است که بادیه نشینان اگر کافر یا منافق بودند در کفر و نفاق خود سخت‏ تر از مردم شهر هستند، به دلیل آن که از دسترسى و شنیدن حجت هاى الاهى و مشاهده معجزات و برکات وحى دورند؛ و به همین جهت از هر طبقه دیگرى به نفهمیدن و ندانستن حدودى که خدا نازل کرده و معارف اصلى و احکام فرعى از قبیل واجبات و مستحبات و حلال و حرام ها سزاوارترند.[4]

این آیه در واقع بیانگر این است که مذمت اعراب فقط به علت کفر و نفاق، و جهل آنان به احکام خدا که آنها را بر پیامبر اسلام نازل کرده بوده است، ولى صرف بدوى بودن موجب مذمت اعراب نمی تواند باشد. آرى، زندگى بدوى و دورى آن از مردم متمدن است که باعث غلظت طبع انسان و تجاوز از حد می گردد. بنابر این، گناه از محیط زیست است، نه از شخص بدوى.[5]

[1] برقى، احمد بن محمد بن خالد، المحاسن، ج ‏1، ص 227، دار الکتب الإسلامیة، قم، چاپ دوم، 1371ق.‏

[2] منظور از اعراب در این جا بادیه نشین هایی هستند که با وجود امکان مهاجرت به مراکز فرهنگی، ترجیح داده اند به زندگی گذشتۀ خود ادامه دهند و به همین دلیل در شناخت نسبت به اسلام و احکام الاهی در جهل و نادانی بسر می بردند.

[3] توبه 97.

[4] ر. ک: طباطبائى سید محمد حسین، المیزان فى تفسیر القرآن، ج ‏9، ص 370، دفتر انتشارات اسلامى، قم، 1417ق؛ طبرسى، مجمع البیان، ج 5، ص 95- 96، انتشارات ناصر خسرو، تهران، 1372ش.

[5] نجفى خمینى، محمد جواد، تفسیر آسان، ج ‏6، ص 393، انتشارات اسلامیه، تهران،  1398ق.

 آیات مرتبط

    سوره التوبة (90) : وَجَاءَ الْمُعَذِّرُونَ مِنَ الْأَعْرَابِ لِيُؤْذَنَ لَهُمْ وَقَعَدَ الَّذِينَ كَذَبُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ ۚ سَيُصِيبُ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ
    سوره التوبة (97) : الْأَعْرَابُ أَشَدُّ كُفْرًا وَنِفَاقًا وَأَجْدَرُ أَلَّا يَعْلَمُوا حُدُودَ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ عَلَىٰ رَسُولِهِ ۗ وَاللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ
    سوره التوبة (98) : وَمِنَ الْأَعْرَابِ مَنْ يَتَّخِذُ مَا يُنْفِقُ مَغْرَمًا وَيَتَرَبَّصُ بِكُمُ الدَّوَائِرَ ۚ عَلَيْهِمْ دَائِرَةُ السَّوْءِ ۗ وَاللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ
    سوره التوبة (99) : وَمِنَ الْأَعْرَابِ مَنْ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَيَتَّخِذُ مَا يُنْفِقُ قُرُبَاتٍ عِنْدَ اللَّهِ وَصَلَوَاتِ الرَّسُولِ ۚ أَلَا إِنَّهَا قُرْبَةٌ لَهُمْ ۚ سَيُدْخِلُهُمُ اللَّهُ فِي رَحْمَتِهِ ۗ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ
    سوره التوبة (101) : وَمِمَّنْ حَوْلَكُمْ مِنَ الْأَعْرَابِ مُنَافِقُونَ ۖ وَمِنْ أَهْلِ الْمَدِينَةِ ۖ مَرَدُوا عَلَى النِّفَاقِ لَا تَعْلَمُهُمْ ۖ نَحْنُ نَعْلَمُهُمْ ۚ سَنُعَذِّبُهُمْ مَرَّتَيْنِ ثُمَّ يُرَدُّونَ إِلَىٰ عَذَابٍ عَظِيمٍ

T