طرد شدن مسلمانان هند موضوع کتاب افسر ارشد پلیس

به گزارش «شیعه نیوز»، کتاب "طرد شدگی و محرومیت" نوشته عبدالرحمن، افسر ارشد پلیس در هند با ۵۷۰ صفحه در تاریخ ۱۵ فوریه ۲۰۱۹ منتشر شد.

وی در این کتاب خود از چگونگی به حاشیه رانده شدن مسلمانان در جامعه هند سخن می‌گوید. افسر پلیسی که مدعی است که در طی به رسمیت شناخته شدن و استخدامش در سمت یکی از برترین‌های نیروی پلیس هند با هیچگونه تبعیضی مواجه نشده است.

عنوان فرعی این کتاب «شرایط مسلمانان هند بعد از گزارش‌های کمیسیون‌های ساچار و Ranganarh Mishra» است. در این گزارش‌ها نیز از تبعیض بر علیه مسلمانان هند و مشکلاتی که جامعه عظیم مسلمانان هند با آن دست به گریبانند سخن به میان می‌آید. در اصل این اثر، دومین کتاب عبدالرحمان است. اولین کتاب وی نسخه‌ای مختصر و روان از گزارش کمیته ساچار به زبان هندی است. کمیته قاضی Rajinder Sachar در سال ۲۰۰۵ میلادی توسط دولت مرکزی به منظور بررسی و تحقیق از اوضاع و شرایط مسلمانان جامعه هند تشکیل شد و در سال ۲۰۰۶ گزارشی جامع را تحویل داد.

[undefined]

گزارش کمیسیون Ranganarh Mishra که درباره اقلیت‌های زبانی و مذهبی بود نیز در سال ۲۰۰۹ آماده و تحویل داده شد. این افسر ارشد پلیس که به تازگی توسط کمیسیون حقوق بشر به مقام ریاست تحقیقاتی این کمیسیون منصوب شده است، تصویری غم انگیز و نا امید کننده را از حال و روز مسلمانان هند و آینده آنان به تصویر می‌کشد و می‌گوید که حتی گزارش کمیته ساچار و رسیدگی به این گزارش نیز تغییر چندانی در شرایط بغرنج مسلمانان ایجاد نکرد چرا که تنها در عمل به چند توصیه جزئی کمیته ساچار بسنده شد و امیدی به اجرایی شدن دیگر توصیه‌های اساسی این دو کمیته از جمله ایجاد کمیسیون فرصت‌های شغلی و آموزشی برابر و نیز به رسمیت شناختن اقشار طبقه پایین و فرودست اجتماعی هند به عنوان دالیت‌ها در آینده‌ای نزدیک نیست. علیرغم همه اینها وی عنوان می‌کند که سه راه برای ارتقا و بهبود اوضاع وجود دارد.

مبارزه با تبعیض و نژاد پرستی، در گام نخست، وظیفه یک دولت دموکراتیک است حال اگر بنا به دلایلی اعم از دخالت‌های سیاسی دولت دموکراتیک موفق به اجرای این امر نشود سنگینی انجام آن بر دوش اقشار آسیب دیده از تبعیض‌های اجتماعی و در نهایت تک تک افراد زیان دیده است.

وی در بخش «زبان اردو» از این کتاب اینگونه عنوان می‌کند که همیشه زبان اردو به عنوان زبان مسلمانان از سوی دولت مورد کم توجهی قرار گرفته است به گونه‌ای که کتاب‌های درسی به زبان اردو هرگز به موقع آماده و تحویل داده نمی‌شوند، در حق معلمان زبان اردو اجحاف می‌شود، در امتحانات رقابتی زبان اردو مورد سنجش قرار نمی‌گیرد و دقیقاً به همین دلایل است که نویسنده می‌گوید مسلمانان باید زبان‌های دیگر را نیز بیاموزند تا بتوانند به شغلی مناسب دست یابند و با آموزش زبان اردو به فرزندانشان به حفظ زبان اردو کمک کنند.

اما وی در مورد کمبود فرصت‌های تحصیل در مقاطع عالی برای دختران اینگونه می‌گوید که «تا زمانی که ما مسلمان‌ها دوری محل تحصیل را دلیلی برای عدم فرستادن دخترانمان به دانشگاه را بر دوش می کشیم، بهتر شدن شرایط برای تحصیلات عالی دختران مسلمان منتفی است.»

عبدالرحمن اضافه می‌کند که در برخی شرایط برای کسب موفقیت باید به تقلید از اکثریت و همگام با جامعه پیش رفت. اگر می خواهیم رشد کنیم باید تندروی‌ها و ترس‌های مذهبی‌مان را کنار بگذاریم و دختران را به مدارس غیر اسلامی بفرستیم، دختر خود بنده در مدرسه‌ای که توسط مسیحیان اداره می‌شود درس خوانده است.

عبدالرحمن یکی از معدود افسران پلیسی است که از سوی مسلمانان برای ایراد سخنان انگیزشی در مدارس دعوت می‌شود. وی به عضویت درآمدن هر چه بیشتر مسلمانان را در ادارات پلیس تاکید دارد و بر این باور است که هر چه تعداد افسران پلیس مسلمان در هند بیشتر شود بهتر می‌توان بر تبعیضات حاکم بر جامعه مسلمانان غلبه کرد. عبد الرحمن به هیچ عنوان تبعیض را عامل پایین بودن نرخ اشتغال مسلمانان در خدمات دولتی نمی‌داند چرا که از نظر وی مراحل استخدام و آزمون‌های United Sivil Service Commission شفاف و بدون پرده هستند. لیکن کمبود امکانات تحصیلی مناسب دولتی در همسایگی مسلمانان را نوعی تبعیض به شمار می‌آورد و اینگونه می‌گوید که امروزه والدین مشتاق تحصیل فرزندانشان در مدارس غیر دولتی هستند پس چرا مسلمانان از این فرصت بهره نگرفته و اقدام به برپایی مدارس غیر دولتی نمی‌کنند.

عبدالرحمن می‌گوید: شاید در نظر اول کمی عجیب برسد که یک افسر پلیس شروع به نوشتن کتاب کند اما تعداد کثیری از افسران پلیس هستند که در زمینه‌های مختلف کتاب می‌نویسند من موضوع تبعیض علیه مسلمانان را انتخاب کردم چرا که شاهد به حاشیه کشانده شدن مسلمانان در جامعه هند هستم. گزارش کمیته ساچار تاثیر به سزایی در میان مسلمانان داشته و آنها را به آینده‌ای روشن امیدوار کرده است اما من می‌گویم که علی رغم تمام این امیدها هنوز هیچ اقدام به سزایی از جانب دولت صورت نگرفته است و هر آنچه که بوده از جانب خود مسلمانان بوده است. کمیته ساچار توسعه و پیشرفت را برای مسلمانان ترسیم کرد اما متاسفانه با گذشت زمان هدف اصلی از تشکیل کمیته ساچار و گزارش آن دستخوش تعصبات شده است و دوباره موضوع خطرآفرینی مسلمان برای جامعه هند و نیز امنیت جامعهی هند ملاک اقدامات دولت قرار گرفته است. امیدوارم این کتاب بتواند مورد توجه جامعه مسلمانان قرار گرفته و نیز دولت را به اهمیت تمرکز بر توسعه را آگاه و بیدارکند و بر آن آگاهی بیافزاید.