زندگی مسلمانان میانمار در اردوگاه‌های اجباری

به گزارش «شیعه نیوز»، در سال 2012 و در پی ادعای تجاوز چند مرد مسلمان میانماری به یک زن بودایی و کشتار 12 مرد مسلمان، ناآرامی‌ها در میانمار اوج گرفت. پس این رویداد تعداد زیادی از بودایی‌ها به مراکز مسلمان نشین ایالت راخین میانمار حمله کرده و بیش از 200 مسلمان را کشتند و ده‌ها هزار نفر آواره شدند. اینک و 7 سال پس از حمله بودایی‌ها، مسلمانان میانمار اردوگاه زندگی می‌کنند و اجازه رفت و آمد آزادانه به شهر را ندارند. خبرگزاری فرانسه در گزارشی زندگی این مردم را در اردوگاه‌های مسلمانان شرح می‌دهد.

آقای "هیتو مانگ" یکی از مسلمانان ساکن در اردوگاه‌های ایالت راخین برای ناهار منتظر است. او کاسه‌ای از سوپ نودل سنتی را با دوستان قدیمی خود تقسیم می‌کند. این کار معمولی این‌روزها در ایالت "راخین" میانمار کاری فوق‌العاده و غیرمعمول به شمار می‌آید. زیرا او مسلمان است و دوستانش بودایی.

آنها پیشتر همسایه بودند و دیوار به دیوار کنار هم زندگی می‌کردند.

اما اینک او تنها می‌تواند دوستان خود را تحت مقررات سخت‌گیرانه نیروهای نظامی و قبل از بازگشت به اردوگاه گل آلود خود ببیند. او و دیگر مسلمانان شهر "کیاوکفیو" به مدت 7 سال در این اردوگاه نگه‌داری می‌شوند.

اردوگاه‌های محل زندگی مسلمانان در ایالت راخین /عکس: خبرگزاری فرانسه

مسلمانان میانمار

در سال 2012 براساس ادعای تجاوز چند مرد مسلمان به یک زن بودایی اعتراضات گسترده‌ای در نواحی غربی میانمار و شهر محل زندگی "هیتو مانگ" رخ داد.

پس از این اتفاق بسیاری از خانه‌های مسلمانان غارت شد. پلیس و نیروهای امنیتی نیز مسلمانان منطقه را برای افزایش "امنیت آنها" در مکان‌هایی ویژه گرد آوردند. این مکان‌ها بعدا به اردوگاه نگهداری مسلمانان تبدیل شد.

در این اتفاق بیش از 200 نفر کشته و ده‌ها هزار نفر آواره شدند. 5 سال بعد ایالت "راخین" خود را برای حذف هزاران مسلمان روهینگیا آماده می‌کرد.

بسیاری از مردم همچنان به حل اختلافات عمیق فرقه‌ای و تفاوت‌های مذهبی (در میانمار) شک دارند. مقامات این کشور نیز اعلام کرده‌اند که ادغام جوامع مسبب ناآرامی و درگیری‌های جدید خواهد بود.

اما اینک برخی از مسلمانان در شهر "کیاوکفیو" در حال حفظ روابط محتاطانه با دوستان قدیمی و بودایی خود هستند و امید دارند که ته مانده این ارتباط مشترک تمام نشود.

"هیتو مانگ" مرد مسلمان ساکن اردوگاه با اشاره به مردم خارج از اردوگاه گفت: مردم این شهر به ما حمله نکردند.

آقای "کیاو تاون" نماینده شهر "کیاوکفیو" در پارلمان میانمار گفت: شهر ما آماده پذیرش مسلمانان است اما آنها تنها با چراغ سبز دولت قدرت خروج از اردوگاه را دارند.

وی با اشاره به حرکت غیرانسانی برخورد با مسلمانان این شهر گفت: همگی آنها شهروند هستند.

ما غیرقانونی نیستیم

"هیتو مانگ" مرد مسلمان ساکن اردوگاه در ایالت راخین میانمار و چند نفر از دیگر دوستان مسلمانش می‌توانند در روز به مدت 2 ساعت و تحت نظر پلیس مسلح از اردوگاه خارج شوند. هیتو مانگ نام مستعار این مسلمان میانماری در گزارش خبرگزاری فرانسه به دلیل حفظ هویت وی است.

او داغدیده و عزادار زندگی خود است.

"هیتو مانگ" در حالی که با حسرت به زمین بزرگ و مسکونی که زمانی خانه‌اش در آن قرار داشته نگاه می‌کند، گفت: هرگز فکر نمی‌کردم چنین اتفاقی برای ما بیفتد و بسیار ناراحتم.

او افزود: ما غیرقانونی نیستیم.

او و بسیاری دیگر از افراد این اردوگاه از مسلمانان "کامان" هستند. برخلاف مسلمانان "روهینگیا" آنها از سوی بودائیان به عنوان اقلیت رسمی شناخته شده‌اند. همین "رسمیت" به بهبود وضعیت آنها پس از جریانات سال 2012 کمک کرده است.

پیش از این حملات برخی از این مسلمانان معلم، حقوق‌دان و قاضی بودند. برخی از این مردم ماهیگیر بوده و بسیاری از آنها در بخش حمل و نقل و انتقال محموله بین ساحل و مراکز خرید فعالیت می‌کردند.

این مشاغل اینک در شهر در انحصار بودائیان قرار دارد. آنها خانه‌های مسکونی و متروک مسلمانان را در دست گرفته‌اند.

خانم "سا پو چای" که مدیریت یک گروه حقوق زنان را در اختیار دارد، قبل از جریانات سال 2012 در یک مرکز مذهبی فعال بود.

حفره‌های کوچکی که روی دیوارهای محل کار وی این بخش دیده می‌شود نشانگر خشونت‌های سال 2102 است.

این زن 53 ساله گفت: برخی از دوستان مسلمانش در مسیر اردوگاه تا بازار جلوی او را می‌گیرند و با او صحبت می‌کنند.

بازمانده‌های یک مسجد پس از حمله تعداد زیادی از بودائیان به خانه و مراکز مسلمانان در ایالت راخین در سال 2012

وی افزود: من آنها را خوب می‌شناسم و از زمان جوانی در کنار آنها زندگی کرده‌ام. آنها نسل‌ها اینجا زندگی کرده‌اند.

ساکنان اردوگاه "کیاوکفیو" از بازسازی خانه و زندگی خود ناامیدند.

"فیو چای" مدیر این اردوگاه در این باره گفت: اینجا دقیقا مانند زندان است. هیچ شغلی وجود ندارد و ما برای گرفتن داروهای مناسب در تقلاییم.

حدود 130 هزار نفر مسلمانان که اکثر آنها از روهینگیایی هستند در اکثر اردوگاه‌های مرکز ایالت راخین در رفت و آمد هستند.

صدها نفر از میان این هزاران مسلمان در شرایط بهتری زندگی می‌کنند. اما بیشتر آنها مانند اسیر در زندگی می‌کنند و آزادی رفت‌وآمد ندارند.

عفو بین‌الملل "سیستم نهادینه تفکیک و تبعیض" در این بخش بین مسلمانان و بوداییان را شدید و در حد "آپارتاید" توصیف کرده است.

آپارتاید یادآور از تبعیض نژادی علیه اکثریت سیاهپوست و بومی آ،ریقای جنوبی است.

اردوگاه‌های مسلمان در حاشیه شهر قرار دارد

مسلمانان همچنان با فقدان آموزش، مراقبت‌های بهداشتی و کار مواجه هستند. وضعیتی که خانم "لورا های" ناظر سازمان عفو بین‌الملل آن را "غیر قابل قبول و جنایت‌کارانه" توصیف می‌کند.

بسیاری از این مسلمان مجبور به پذیرش " کارت تائید ملی" (NVC) هستند. این کارت حقوق محدودی را به صاحبان آنها ارائه می‌کند تا آنها حق تابعیت کامل خود را بیان کنند.

گروه‌های حقوق بشری ، کارت (NVC) را ابزاری برای تبعیض برای مسلمانان به ویژه گروه‌های روهینگیا می‌دانند. آنها بر این باورند که حقوق شهروندی این مردم با چنین کارتی نقض شده است.

تعداد کمی از این افراد می‌توانند از طریق مسیرهای قانونی کارت شناسایی خود را به دست آورند.