به گزارش «شیعه نیوز»، امام حسین علیه‌السلام فرمودند: روزی امیر مؤمنان ـ که درود‌های خداوند بر او باد ـ با یارانش نشسته بود و آن‌ها را برای جنگ، بسیح می‌کرد که پیرمردی، در حالی که رنج و خستگی سفر در چهره اش نمایان بود، بر او وارد شد و گفت: امیر مؤمنان کجاست؟ ایشان را به او نشان دادند.
پیرمرد بر او سلام کرد و آن گاه گفت:ای امیر مؤمنان، من از منطقه شام آمده ام. پیری سالخورده ام که درباره تو فضایل بی شماری شنیده ام و گمان می‌کنم به زودی ترور خواهی شد. پس، از آنچه خداوند به تو آموخته است، مرا چیزی بیاموز.
امام علی علیه السلام فرمود: باشد،ای پیرمرد! ... خداوند عدّه‌ای را آفرید و از سرِ لطف، دنیا را بر آنان تنگ کرد و ایشان را به زهد و بی رغبتی به دنیا و حطام دنیوی ترغیب فرمود و آنان، به سرای سلامت (بهشت) که خدا بدان فرایشان خوانده بود، رغبت کردند و بر سختی معیشت، صبر کردند و ناملایمات را تحمّل نمودند و به کرامت و پاداشی که نزد خداوند است، شوق ورزیدند. برای جلب خشنودی خداوند، فداکاری کردند و عاقبت زندگی شان، شهادت شد.
پس، خداوند را در حالی ملاقات کردند که از ایشان، خشنود بود، دانستند که مرگ، راهی است که گذشتگان پیمودند و ماندگان، خواهند پیمود. از این رو، برای آخرت خویش، توشه‌ای غیر از زر و سیم بر گرفتند، جامه خشن پوشیدند و در گرفتاری‌ها شکیبایی نمودند. مازاد (نیاز خود را برای آخرت) پیش فرستادند، از برای خدا، دوستی ورزیدند و از برای خدا، دشمنی نمودند. اینان، چراغ‌های تابان‌اند و در آخرت، برخوردار از نعمت. والسلام!
متن حدیث:
الإمام الحسین علیه السلام: بَینا أمیرُ المُؤمِنینَ ـ صَلَواتُ اللّه ِ عَلَیهِ ـ ذاتَ یَومٍ جالِسٌ مَعَ أصحابِهِ یُعَبِّئُهُم لِلحَربِ، إذ أتاهُ شَیخٌ عَلَیهِ شَحبَةُ السَّفَرِ، فَقالَ: أینَ أمیرُ المُؤمِنینَ؟ فَقیلَ: هُوَ ذا. فَسَلَّمَ عَلَیهِ، ثُمَّ قالَ: یا أمیرَ المُؤمِنینَ، إنّی أتَیتُکَ مِن ناحِیَةِ الشّام، وأنَا شَیخٌ کَبیرٌ قَد سَمِعتُ فیکَ مِنَ الفَضلِ ما لا اُحصی، وإنّی أظُنُّکَ سَتُغتالُ فَعَلِّمنی مِمّا عَلَّمَکَ اللّه.
قالَ: نَعَم یا شَیخُ... إنَّ اللّه َ خَلَقَ خَلقا ضَیَّقَ الدُّنیا عَلَیهِم نَظَرا لَهُم فَزَهَّدَهُم فی‌ها و فی حُطامِها، فَرَغِبوا فی دارِالسَّلامِ الَّتی دَعاهُم إلَیها و صَبَروا عَلی ضیقِ المَعیشَةِ، و صَبَروا عَلَی المَکروهِ وَاشتاقوا إلی ما عِندَ اللّه ِ مِنَ الکَرامَةِ، بَذَلوا أنفُسَهُمُ ابتِغاءَ رِضوانِ اللّه، و کانَت خاتِمَةُ أعمالِهِمُ الشَّهادَةَ، فَلَقُوا اللّه َ وهُوَ عَنهُم راضٍ، و عَلِموا أنَّ المَوتَ سَبیلُ مَن مَضی ومَن بَقِیَ، فَتَزَوَّدوا لاِآخِرَتِهِم غَیرَ الذَّهبِ وَ الفِضَّةِ، و لَبِسُوا الخَشِنَ، و صَبَروا عَلَی البَلوی، و قَدَّمُوا الفَضلَ و أحَبّوا فِی اللّه، و أبغَضوا فِی اللّه ِ، اُولئِکَ المَصابیحُ و أهلُ النَّعیمِ فِی الآخِرَةِ، وَالسَّلامُ.
