به گزارش «شیعه نیوز»، ملا علی کنی از جمله علمای اثرگذار نه تنها در تاریخ تهران بلکه در ایران بود که با بسیاری از علمای هم عصر خود مرتبط بود و در جامعه دینی زمان خود و هدایت مردم نقش آفرینی گسترده ای داشت.
شناخت ائمه جماعات اثرگذار در سطح مساجد، می‌تواند مشوقی برای ائمه جماعات جوان تر در مدیریت هر چه بهتر آن ها باشد، سرویس مسجد و کانون های مساجد، طی سلسله گزارش هایی به معرفی تعدادی از ائمه جماعات با سابقه و اثرگذار در این خانه های خدا می‌پردازد.
شیخ ملا علی کنی تولیت مدرسه علمیه کنی را بر عهده داشت. مرحوم ملاعلی کنی در یکی از روزهای سال ۱۲۲۰ (هجری قمری) در محله «کَن» واقع در شمال غرب تهران دیده به جهان گشود، پدرش، میرزا قربانعلی آملی نام وی را «علی» گذاشت تا میراث امام خواهی و علی دوستی را با گوشت و پوست نسل خویش در آمیزد.
ملاعلی کنی پس از تلاش در مکتب، در اندیشه حضور در حوزه علوم دینی بود، لیکن با مخالفت خانواده‌اش روبرو شد و در آغاز به صورت مخفیانه به درس مشغول بود، سپس با کسب رضایت آنان راهی حوزه تهران شد و از آنجا به اصفهان رفت و در آن شهر از محفل درس استادی چون سید اسدالله اصفهانی (متوفی ۱۲۹۰ ق) استفاده کرد، سپس آماده سفر به نجف اشرف شد و از ذخایر علمی آن حوزه بهره برد.
وی در سال ۱۲۶۲ به ایران بازگشت و در تهران ساکن شد و به عنوان عالمی با نفوذ، مقبول عام و خاص و حتی دربار ناصرالدین‌شاه شد، چنان‌که بیشتر مردم ایران مقلد او شدند و بیشتر عالمان آن زمان تهران از تربیت‌یافتگان او بودند، وی از سال ۱۲۸۲ تولیت مدرسه مروی را بر عهده گرفت .
به نوشته اعتمادالسلطنه، نفوذ ملاعلی کنی چنان بود که گاهی دعاوی شرعی مربوط به رجال دولت نیز برای داوری به محکمه او ارجاع می‌شد.
مدت زمانی پس از اقامت، مراجعات پی در پی مردم و پرسش های کتبی و شفاهی آنان در قالب استفتائات شرعی آغاز شد و روز به روز افزایش یافت و وی یگانه محور پاسخ گویی به آن پرسش های دینی و مرجعی برای رسیدگی به مشکلات مردم به شمار می‌رفت.
به دلیل تعداد بالای مقلدان و بنا به درخواست آنان سرانجام در سال ۱۲۷۱ هجری قمری، رساله عملیه ملاعلی کنی به چاپ رسید تا مردم احکام دینی خود را بر اساس فتاوای مجتهد و مرجع تقلید خود انجام دهند.
«کنی» در مدت تحصیل از نعمت دوستان فاضل و کوشایی برخوردار بود که در فراز و نشیب های تحصیل و زندگی غمخوار هم بودند و از کمک به یکدیگر دریغ نمی‌ورزیدند و با جمع خود محفل انس علمی را تشکیل داده بودند که از جمله دوستان هم حجره‌ای او در حوزه علمیه نجف عبارت بودند از ملا علی خلیلی (متوفی ۱۲۹۷ ق)، شیخ عبدالحسین تهرانی (متوفی ۱۲۸۶ ق) و سید زین العابدین طباطبایی حائری (متوفی ۱۲۹۲ ق).
ویژگی‌های اخلاقی
ملاعلی‌کنی بسیار متمول اما ساده می‌زیست بود و در کارهای خیر و دستگیری از ستمدیدگان پیشقدم می‌شد.
وی انسانی رئوف، سخاوتمند، زاهد و باتقوا یاد شده است و گفته شده است که به قدری نفوذ کلام داشت که هیچ امر اجتماعی مهمی در ایران بدون تأیید او قابل اجرا نبود.
ناصرالدین‌شاه به ملاقاتش می‌رفت و او را بسیار گرامی می‌داشت و بعضا از وی پیروی می‌کرد.
مرحوم کنی در سال ۱۳۰۶ در تهران درگذشت و در حرم عبدالعظیم حسنی (علیه السلام) در شهر ری به خاک سپرده شد، در تشییع پیکر او، حتی پیروان ادیان دیگر نیز شرکت داشتند و در شهرهای مختلف برای او مجالس یادبود، برپا شد و اشعار بسیاری در رثایش سروده شد.
منبع: حکایت عارفان
