به گزارش «شیعه نیوز»، کپری محقر با فاصله از دیگر کپرها درست شده است، اطرافش را کوه گرفته، زمینش را خاک. سراشیبی خاکی را باید عبور کنی تا به این کپر برسی. خیلی بزرگ نیست، با یک در آهنی کوچک و یک قفل طلایی روبرو می شوی. این مسجد کپری در روستای کپر نشین «ناهوگان» قرار دارد.
هجده سال دارد، کلیددار مسجد است، مادرش از شدت پا درد زمین گیر شده و کلید را به دخترش نازی سپرده است، ظهر می شود، صدای اذان در روستا می پیچد، نازی غصه های خود را کنار می زند و پیش از همه اهالی در مسجد را باز می کند تا مسجد میزبان میهمانان خدا شود.
روستا اهالی زیادی ندارد، اما برای به پاداشتن نماز، هر روز 20 نفر به مسجد می آیند تا نماز جماعت برپا کنند. مسجد روستای ناهوگان، همانند مساجد شهرهای بزرگ نیست که این روزها کاربری خود را نیز تغییر داده اند و دخل و خرج مساجد را از راه اندازی باشگاه و رستوران در می آورند.مسجد اهالی این روستا، از جنس کپر است، همانند دل اهالی، صاف و ساده است.
زمین مسجد سرد و سفت بود و نمازگزاران با مشکلات زیادی در برپایی نماز و برگزاری مراسم ها همراه بودند، اهالی چاره ای اندیشیدند، هر کسی سهمی از یارانه اش را داده است تا با پول های جمع آوری شده رو فرشی بخرند، رو فرشی را برای انداختن روی فرش نمی خرند، برای یک زمین سفت و زمخت تهیه کرده اند. جمع آوری پول برای خرید یک روفرشی شاید دور از ذهن بیاید اما مردم این روستا بسیار در تنگنا هستند.آنان نه جاده دارند، نه سوپر مارکت و نه آب. سقف همه آنان کپرهای کهنه است.
آنان هیچ ندارند، منوی غذاهای روزانه آنان نان، گوجه و عدس است. اهالی روستای ناهوگان در جنوب کرمان در فقر مطلق به سر می برد، اما اعتقادات آنان غنی است.
برای اعتقادات خود از نان نیز می گذرند تا مسجد روستا را با انداختن روفرشی رونق دهند.عزاداری پررونق ماه محرم و صفر از پرچم های مشکی که در اطراف حصیر کشیده شده است، مشخص است.
نازی پدرش را در کودکی از دست داده است، مادر برای او، خواهران و برادرانش هم پدر شده و هم مادر، اما حالا که بیمارشده است دیگر نمی تواند کلید داری مسجد را برعهده گیرد.
نازی تازه به عقد یکی از پسران روستا در آمده، نامزدش کیلومتر ها دورتر برای کارگری رفته است، نازی غم نداشتن جهیزیه، دوری همسرش و نداشتن پدر و هر شب خوردن گوجه را کنار می زند و غصه مسجد کپری روستا را می خورد و به خبرنگار شبستان می گوید: مسجد ما هیچ ندارد، برق ندارد، فرش ندارد، بخاری ندارد اما پر رونق است.
وی با چشمانی که هزاران پرسش بی جواب در آن موج می زند می گوید: روستای هم هیچ ندارد ما حتی جاده نیز نداریم، حداقل کاش به فکر مسجد ما باشند، برای ما مسجد مناسب بسازند.
نازی ادامه می دهد: ما در این مسجد عزادرای های زیادی می کنیم، هر روز نماز ظهر و عصر به پا می داریم.اما این مسجد با آمدن فصل سرما، سرد می شود با این وجود ما به مراسم های مذهبیمون ادامه می دهیم.
نازی به روفرشی نازک قرمز رنگ اشاره می کند و می گوید: مسجد ما حتی فرش نداشت، با اهالی پول یارانه را جمع کردیم ویک روفرشی خریدم.
روستای ناهوگان در جنوب کرمان قرار گرفته است، اهالی این روستا اهل تشیع هستند، در فقر مطلق به سر می برند اما اعتقادات آنان راسخ است.از نان شب می زنند تا بتوانند مسجد را رونق دهند.
اینجاست که خیّرین باید پا به میان بگذرانند و رونقی به مسجد کپری اهالی روستای ناهوگان بدهند، مسجدی که معنویت در عین وجود محرومیت ها در آنجا غنی است.در این روزها که بسیاری از مساجد خالی از نمازگزار هستند، روستای کوچک ناهوگان نمازگزاران زیادی دارد.
خیلی هزینه رونق دادن مسجد نیست، ساخت کپر جدید و فرش خیلی هزینه بر نیست شاید مبلغی در حدود 6 میلیون تومان نیز نشود. تنها یک همت از سوی خیّرین را می طلبد.
