مداحی با عشقی وصف ناشدنی به امام حسین علیه السلام

حاج‌سلیم علاوه بر اینها از خاندانی بود که همگی حنجره‌ای استثنایی داشتند و صدایی ملکوتی. از پدرش، عبدالکریم مؤذن‌زاده بزرگ که اذانی تکرارنشدنی را از خود به جا گذاشته تا رحیم که اذانش را بارها و بارها با اشتیاق از صداوسیما شنیده‌ایم؛ بزرگانی که نسلی تکرارنشدنی از نسل مداحان اصیل ایرانی بودند.

مداحانی که برخلاف برخی از مداحان امروزی که از اصل و ریشه خود جا مانده‌اند و کمتر نشانه‌ای از آن همه شور و هیجان اصیل مذهبی را می‌توانید در آثار و اجراهای‌شان ببینید، اصیل بودند و پایبند به ارزش‌ها. برای همین است که به‌‌واقع، فوت مرحوم حاج‌سلیم ضایعه‌ای جبران‌ناپذیر برای جامعه مداحی و مذهبی ما است. گرچه خوشبختانه آثار بسیار زیادی از وی باقی مانده که می‌تواند تا ابد، هم مستمعینش را بر سر شوق آورد و هم دوره و کلاسی آموزشی باشد برای علاقه‌مندان و جوانان عاشق مداحی.

فوت حاج‌سلیم بار دیگر تاکیدی بود براین نکته که باز هم قدر این گوهرها و ذخایر ناب دینی و معنوی خود که پشتوانه‌هایی محکم برای فرهنگ دینی ما محسوب می‌شوند را ندانستیم؛ چراکه سنت مداحی و مناجات‌خوانی ریشه در فرهنگ اصیل ایرانی دارد و حاج سلیم از همان نسلی بود که می‌توان از وی به عنوان پیوند‌دهنده این ریشه‌ها یاد کرد. نسلی که متأسفانه در حاشیه قرار گرفتند و آنگونه که باید و شاید قدرشناس‌ آنها نبودیم. گرچه این، ما هستیم که از نبود این عزیزان خسران می‌بینیم.

حاج‌سلیم و امثال حاج‌سلیم، از همان نسلی هستند که مخاطبانشان با گوش «دلشان» گوش می‌دادند نه با «گوش» سرشان، چراکه صدا و آوای‌شان از دل‌شان برمی‌خاست. چه خوب بود اگر حاج‌سلیم و حاج‌سلیم‌ها در همان زمان حیاتشان مورد تقدیر قرار می‌گرفتند و از آنها نهایت بهره برای تربیت نسل‌های جدید مداحان و مناجات‌خوان‌ها می‌شد. گوهرهایی تکرارنشدنی که در گوشه و کنار ما کم نیستند ولی باز هم گوهرشناس خوبی نبوده‌ایم تا قدردانشان باشیم.

حاج‌سلیم رفت اما صدا و یادش تا نام آقا ابی‌عبدالله در این جهان هست، در ذهن و خاطره دوستداران اهل بیت باقی خواهد ماند. فخر الذاکرینی با صدایی ملکوتی که تمام زندگی‌اش اهل بیت بود و با صدای تکرارنشدنی‌اش یکی از بزرگ‌ترین مروجین فرهنگ مناجات‌خوانی و توصیف عاشورا و معرفی خاندان اهل بیت و پیغام و پیام آنها بود.