نشست کوالالامپور باعث انزوای عربستان می شود

به گزارش «شیعه نیوز»، «دکتر حمزه الحسن» مخالف رژیم سعودی، در مورد اجلاس اسلامی که در کوالالامپور پایتخت مالزی برگزار شد، گفت: این اجلاس مصداق بیداری اسلامی است که از یک قرن پیش تا کنون اتفاق نیفتاد و اگر بتواند تلاش و جنبش عملی مشترکی را محقق سازد یک شروع امیدوارکننده برای احیای تمام جهان اسلام است.

 حسن در حساب توییتری خود در این باره نوشت: این نشست زاییده پی بردن مسلمانان غیر عرب به این موضوع است که عرب بویژه عربستان به تنهایی قادر نیستند وحدت و نهضت اسلامی را محقق سازند خصوصاَ عربستان که ناتوانی در امر رهبری جهان اسلام، جهان عرب و حتی کشورهای حاشیه خلیج فارس را هم به اثبات رسانده است زیرا از خود اراده ای ندارند و اراده آنها وابسته به خارج است.

وی افزود: البته برای کشورهای جهان اسلام بیش از این مشخص شده است که “عربستان سعودی” با تمام امکانات، نهادها و بودجه و ثروتی که در اختیار دارد نه تنها در هدایت جهان اسلام ناکام مانده است بلکه نقش مخربی نیز داشته است.

“الحسن” در مورد عناصر اصلی موجود در بین کشورهای شرکت کننده در این اجلاس هم صحبت کرد و گفت: این عناصر حس اسلامی و ملی است که علاوه بر فراهم کردن عناصر نهضت در میان این کشورها به دلیل دراختیار داشتن قابلیت های علمی و اقتصادی، موجب وحدت و توسعه و پیشرفت آنها نیز می­شود.

معارض سعودی خاطرنشان کرد: این کشورها «حداقل برای شروع حرکت اقتصادی از صفر شروع نکرده اند؛ زیرا از نوعی بنیه علمی و صنعتی قابل توجه برخوردارند که در هیچ کشور عربی از جمله بزرگترین آنها که سعودی نام دارد، وجود ندارد! علاوه بر این، تراکم جمعیت کشورهای شرکت کننده خود نشان دهنده یکی از دیگر ابزارهای توانمند قدرت در سیاست، اقتصاد و سایر موارد است».

این مخالف سیاسی بیان کرد: کنفرانس کوالالامپور، “عربستان” را به حاشیه رانده است تا آن را از ادعای رهبری دروغین و خیالی که بر مسلمانان دارد آزاد سازد و «ارتباط آنها (مسلمانان) را با مؤسسات مرده او از جنگ با کمونیسم گرفته تا تعطیلی سازندگی که به اهداف خدمت به استراتژی آمریکا ایجاد شده است قطع کند. به خصوص اینکه عربستان سعودی همزمان با اینکه مدعی رهبری بر جهان اسلام است اما با بیش از نیمی از جهان اسلام مخالف است،

“الحسن” ابراز داشت: عربستان در واقع تقش رهبری را ایفا نمی کند « او نه در صدر رهبری است و نه در مقدمه کشورهایی قرار دارد که شایسته رهبری هستند، نه مشکلاتی را بررسی می­کند و نه آنها را حل وفصل می­کند و نه اینکه نظر کسی را می­پذیرید. این دولت یک دیوار ناشنوا است نه رهبر. رهبری به عمل است نه به یک عنوان».