پاسخ های ایت الله وحید خراسانی در خصوص غیبت

«پرسش:

در چه مواردی غیبت کردن جایز است؟

پاسخ: 1. متجاهر به فسق، یعنی کسی که آشکارا و علنی گناه می‌کند، که غیبت کردن از او در همان گناه جایز است. 2. غیبت کردن مظلوم از ظالمی که بر او ظلم کرده، نسبت به آن ظلم. 3. در مورد مشورت، که اظهار عیب به قصد نصیحت مشورت کننده، در حدّی که نصیحت محقّق شود، جایز است. 4. غیبت بدعت‌گذار در دین و کسی که موجب گمراهی مردم می‌شود. 5. غیبت برای اظهار فسق شاهد، یعنی اگر کسی که شهادت می‌دهد فاسق است، غیبت او به اظهار فسق او، برای آن که به شهادت او حقّی ضایع نشود، جایز است. 6. غیبت کردن از شخصی برای دفع ضرر از جان یا عرض یا مال آن شخص. 7. غیبت کردن از گناهکار به قصد بازداشتن او از آن گناه، در صورتی که به غیر آن بازداشتن او ممکن نباشد.»

«پرسش: کسی که غیبت مومنی را کرده جه باید بکند آیا باید کفاره بدهد؟ پاسخ: مرتکب غیبت باید توبه کند و بنابر احتیاط واجب از کسی که غیبت او را کرده، حلیّت بطلبد، مگر آن که حلیّت طلبیدن موجب مفسده‌ای شود، که در این صورت هرگاه یاد شخص غیبت شده را نموده، برای او استغفار نماید.»

«پرسش: موارد غیبت را بیان نموده و بفرمایید چه چیزی غیبت به حساب می‌آید؟ پاسخ: غیبت عیبِ مستور و پوشیدۀ مؤمن، در غیاب او است، چه آن عیب را به گفتار بیان کند، یا به رفتار بفهماند، هرچند در اظهار عیب مؤمن قصد اهانت و هتک حیثیّت نداشته باشد و اگر به قصد اهانت، عیب مؤمن را اظهار نماید، دو گناه مرتکب شده است.»

«پرسش: آیا گوش دادن به غیبت در مورد کسی که او را نمی‌شناسیم هیچ برخورد و ملاقاتی با او نداشته‌ایم و فقط عکس او را دیده‌ایم، جایز است؟ پاسخ: در مفروض سؤال احتیاط واجب در ترک گوش دادن است.»