بیمارانی به علت نداشتن پول می میرند/ برخی به دلیل فقر خود را می کشند

شیعه نیوز | استاد حسین انصاریان، بیان کرد: یک فقیر و شاگرد نانوا، یک فردی که کارگر یک کارخانه و زمین هست، بچه اش به مشکل برخورده و بیمارستان های دولتی جا ندارند و پیش طبیب خصوصی می رود، می گوید که ۴۰ میلیون تومان حق جراحی است، ۲۰ میلیون تومان را اول پرداخت کن و ۲۰ میلیون دیگر را بعد از جراحی پرداخت کن. این کارگر می شود که فرزندش بمیرد چون نمی تواند این مبلغ را پرداخت کند. خیلی از بیماران به علت نداشتن پول می میرند. یا اگر خیلی هیجان زده شوند، خودشان را می کشند، می بینند که نمی توانند خجالت زن و بچه را تحمل کنند.

به گزارش «شیعه نیوز»،  متن سخنرانی استاد حسین انصاریان در تاریخ ۱۹ بهمن ماه در ویژه برنامه روز مبعث که در مسجد حضرت امیر(ع) برگزار شد را می خوانید:

«ظاهر قبر منهای میتی که در آن تاریک و تنگ است و دارای حشرات موذی است از سبب پوسیده کردن جسم است.

پیش از آنکه وجود مبارک رسول خدا(ص) مبعوث به رسالت شود، -در صورت ظاهر- نه تنها جامعه عرب، بلکه همه جوامع مرده هایی بودند در یک قبر فرهنگی خطرناک در تاریکی به سر می بردند و از نظر روحی در تنگنا بودند و حیوانات خطرناک اخلاقی مشغول خوردن شخصیت مردم بودند.

عقل و جان و باطن قلب مردم هم یا پوسیده بود یا در حال پوسیده شدن بود. امیرالمومنین علی(ع) می فرمایند: «از درستی ها چیزی باقی نمانده بود. ستون های محکمِ اخلاقی شکسته بود حتی معانی لغات هم عوض شده بود.» مثلاً اگر در کشوری غارتگری می شد یا دولتی به کشوری دیگر حمله و غارت می کرد، اسم آن را شجاعت و تحول گذاشته بودند.

در میان ملت عرب ۹ نوع ازدواج(من می گویم ازدواج) بود. یکی این چنین بود که مردی در اطراف مکه به رفیقش می گفت: خانومت یکسال مال من و خانم من هم یکسال برای تو باشد. این زنای محصنه بود و عنوان آن را ازدواج استبدال گذاشته بودند یعنی برای زِنای محصنه روکش گذاشته بودند.

اسم ربا را بیع گذاشته بودند و ربا را نوعی خرید و فروش می دانستند. وضع مردم جهان حتی در لغات هم دخالت نابجا کرده بودند و مصادیق ابلیسی را مصادیق زندگی توجیه می کردند و بی رحمی بیداد می کرد.

من با اجازه روشنفکران مملکت و کسانی که علاقه ای به گذشته ایران دارند، شاهنامه فردوسی هم در این باره مدرک است چون کسانی که عاشق گذشته ایران هستند، شاهنامه را برای خودشان مثل قرآن می دانند.

دو داستان شاهنامه را اینجا روایت می کنم. انوشیروان لقب عادل دارد و این کلمه را به دروغ به اسم او چسبانند. او چندین جنگ بر ایران تحمیل کرد که مردم هم باید پول می دانند و هم ‌ماليات سخت و هم کشته می دادند چرا که ایشان علاقه به کشور گشایی داشت و با روم شرقی-ترکیه امروزی- چند جنگ سختی داشت. در یکی از جنگ ها به نخست وزیرش گفت: پول هایمان کم است می خواهیم حقوق جنگجویان، سرباز و ارتشی ها را بدهیم و از نخست وزیر فکر و طرح می خواست. مسئله در مدائن پخش شد، آقایی که که شغلش تولید کفش بود، نزد وزیر آمد و گفت تا آخر جنگ خرج جنگ را می دهم. ولی شرطی دارم که انوشیروان نوشته ای به من دهد که پسرم بتواند به مدرسه برود. در آن دوران تنها چهار نوع از این شاغل فرزندانشان اجازه تحصیل داشتند، یکی وزیران، دبیران، مُعبدان و سپهدان ارتش و بقیه ممنوع بود. انوشیروان به نخست وزیر گفت: من ننگ شکست جنگ را می پذیرم ولی اجازه نمی دهم فرزند یک آدم معمولی به مدرسه بیاید و درس بخواند ننگ این مساله برای من بیشتر است وضع تحصیلی در ایران چنین بود. اما رسول خدا از همان ابتدای بعثت اعلام کردند: «طَلَبَ العِلمِ فَريضَةٌ عَلى كُلِّ مُسلِمٍ؛ دانش اندونزی فریضه است نه واجب.»

من حدود ۸ روایت دیدم و در این روایات معصوم بیان کرده که فریضه مربوط به خداست و واجب مربوط به پیغمبر و ائمه است. بنابراین شما در قرآن مجید می بینید احکامی که خداوند به نفع بندگانش وضع کرده است بعد از این حکم می فرمایند فَرِیضَةً مِنَ اللَّهِ. یعنی فریضه از واجب بالاتر است مثل؛ فریضه حج، فریضه روزه. شما ببینید که رسول خدا(ص) در مسئله تحصیل چه قرق خطرناکی را شکستند. این درحالیست که حکومت ایران در کنار عربستان بود و می گفتند ننگ شکست با رومیان را می پذیریم ولی ننگ اجازه تحصیل بچه ای که پدرش در کار کفش است را نمی توانیم قبول کنیم و اجازه نداریم.

واقعاً این عدل است؟ یعنی انسانی که حق الهی دارد تا تحصیل علم کند و آن را مثبت هزینه کند. نه اینکه در کارخانه های اسلحه سازی با علمش اسلحه بسازد و در طول صد روز ۲۸ هزار زن، بچه و کودک را بسوزاند. اگر کارخانه های اسلحه سازی آمریکا و انگلیس، فرانسه، استرالیا و… احساس مسئولیت داشتند، باید اعتصاب می کردند. ولی می دانند که کشتی کشتی اسلحه به کجا می رود. به قول قرآن مجید فی سبیل الطاغوت. یعنی تمام این اسلحه ها را می فرستند تا دو روز بیشتر این «پیر …» آمریکا را نگه دارند و این «گرگ» اسرائیل را حفظ کنند. این درحالی است که طَلَبُ العِلمِ فَريضَةٌ به این معنی نیست که هر رشته علمی را یاد بگیرم و خودم گرگی به جان مردم دنیا شوم.

انوشیروان یک دکتری را دعوت کرد و گفت من یک دشمن دارم، نمی خواهم او را با اسلحه بکشم و نمی خواهم صدایش در بیاید که من قاتل بودم. شما یک زهری را بساز، تلخ نباشد تا من این دشمنم را دعوت کنم و زهر را به او بدهم و ۲ تا ۳ روز بعد بمیرد. گفت که من این کار را می کنم.

برای پزشکان، دانشمند یونانی یک سوگندنامه درست کرد که پزشک وقتی می خواهد دکتری بگیرد، این سوگندنامه را باید با زبانش ادا کند. این سوگندنامه برای بقراط حکیم است.

انوشیروان گفت که من در دکتر شدنم سوگند خوردم که به جان کسی لطمه نزنم و این کار را نمی کنم. این «علم مفید» است؛ اما امروز که رشته های متعدد علم، مفید نیست!

یک فقیر و شاگرد نانوا، یک فردی که کارگر یک کارخانه و زمین هست، بچه اش به مشکل برخورده و بیمارستان های دولتی جا ندارند و پیش طبیب خصوصی می رود، می گوید که ۴۰ میلیون تومان حق جراحی است، ۲۰ میلیون تومان را اول پرداخت کن و ۲۰ میلیون دیگر را بعد از جراحی پرداخت کن. این کارگر می شود که فرزندش بمیرد چون نمی تواند این مبلغ را پرداخت کند. خیلی از بیماران به علت نداشتن پول می میرند. یا اگر خیلی هیجان زده شوند، خودشان را می کشند، می بینند که نمی توانند خجالت زن و بچه را تحمل کنند.

اینکه پیامبر آمدند و این قرق خطرناک ابلیسی مبنی بر اینکه علم محدود به تعدادی معین را شکست، یک خدمت عظیم نبوت به جهان است.

پیغمبر(ص) فرمودند: «طَلَبَ العِلمِ فَريضَةٌ عَلى كُلِّ مُسلِمٍ» و در یک روایت دیگر فرمودند: دنبال علم بدوید، نه در عربستان، مدینه و مکه و شهرهای اطراف بلکه «اُطلُبوا العِلمَ ولَو بِالصِّينِ» اگر یک دانشی مورد نیاز امت اسلامی است و این رشته در چین است و در کشور دیگری نیست، به چین بروید و علم را فرا بگیرید و برگردید و به مردم خدمت کنید. اینها را شما در فرهنگ ها و دانشگاه های دیگر اینگونه روایات را نمی بینید.

مطلب دوم اینکه، فردی به نام مزدک علیه ظلم ساسانیان در زمان انوشیروان قد علم کرد. ستمدیدگان دور او را گرفتند و پرچم مخالفت را بلند کرد و تظاهرات، فریاد و ناله سر داد، انوشیروان دستور داد که مزدکیان را بگیرند.

آنها که انتقاد به حکومت و شاهنشاه انوشیروان دارند، انتقاد به روش های حکومت دارند، همه را دستگیر کردند و به انوشیروان گفتند که ما صد هزار مزدکی را گرفتیم. ایشان دستور داد که یک جای وسیع را پُر از لجن کنید، مأمورین دولت مچ پای این ۱۰۰ هزار نفر را بگیرند و تا سینه بلند کنند و در لجن نگه دارد و این انسان ها را با فرو بردن در لجن کشتند؛ اما پیغمبر اکرم ۱۳ سال در مکه با سخت ترین مخالفت ها رو به رو شد. به او می گفتند تو پیغمبر نیستی و اصل پیغمبری را منکر شدند با اینکه پیامبر(ص) معجره هم داشت اما نام آن را جادوگری گذاشتند. «وَيَقُولُوا سِحْرٌ مُسْتَمِرٌّ». اگر آب دهن در چاهی خشک می انداخت و آب تا نیم متری زمین در چاه پر می‌شد، می گفتند این جادوگری مستمر است و در گذشته هم از این جادوگری بوده است. یا وقتی به او گفتند «اِقْترَبَتِ السَّاعَةُ وَ انشقّ الْقَمَر» «ماه را از وسط نصف کن و دوباره به هم بچسبون» پیامبر(ص) به اجازه خدا این کار را انجام داد اما باز هم در جواب گفتند این جادوگری ها سابقه تایخی دارد!.

یاران پیامبر(ص) را کشتند پدر و مادر عمار یاسر را به شتر بستند و در سنگلاخ های مکه، شترها را رم دادند و هر تکه گوشت این زن و شوهر یک جا افتاد و اصلا قبری ندارند. آنچنان فشار بر یاران پیامبر(ص) زیاد شد که عده ای به حبشه رفتند و هزار شبانه روز هم خود پیامبر(ص) و حضرت خدیجه و امام علی(ع) و یارانش را در شعب ابی طالب زندان و تحریم کردند؛ اعلام کردند اگر کسی آب و نان برای آنها ببرد او را می کشیم. نیمه های شب که مردم مکه خواب بودند امام علی(ع) که جوان بود، دور از چشم دشمنان، ازدوستان پدرش ابی طالب برای آنها آب و نان می گرفت و به شعب ابی طالب می‌آورد. انوشیروان ۱۰۰ هزار نفر از منتقدین را کشت اما وقتی پیامبر(ص) قدرت یافت و با ۱۲ هزار نفر مکه را گرفت، جلوی دروازه مکه ایستاد و فرمود «به کسی کاری ندشته باشید» وارد مسجد الحرام شد و در بلندی ایستاد و به کل مردم که به مسجد الحرام آمده بودند فرمود «کاری به شما ندارم و همه شما را بخشیدم».

این پیامبر(ص) است و آن هم انوشیروان و شیوه ی او. پیامبر(ص) همه آزار دهندگان و قاتلان را می بخشد و تلافی هم نمی کند و می گوید آنها دچار فرهنگ جاهلیت بودند و نمی فهمیدند. یعنی مساله «گذشت» را پیامبر برای مردم به طور اخلاقی، ریشه دار کرد. البته الان در دنیای اروپا و جوامع عرب هم «گذشت»، دین نیست و در جامعه ما هم گذشت کم شده است. یک کار پیامبر(ص) این بود که «علم» را فریضه اعلام کرد و کار دیگرش این بود که فرمود کسی که به شما ظلم کرده، تحت تاثیر فرهنگ غلط بوده است پس آنها را نکشید!

وقتی مالک اشتر را ماموریت داد به مصر برود چون در مصر افراد غیر مسلمان، مسیحی، یهودی و لائیک هم بودند حضرت در عهدنامه خطاب به مالک نوشت «مالک با همه مردم به یک نوع رفتار کن و در تقسیم اموال با همه یک نوع رفتار کن» «إمّا أخٌ لَكَ في الدِّينِ، أو نَظيرٌ لَكَ في الخَلقِ» زیرا انها یا برادر دینی تو هستد و یا در آفرینش مانند تو هستند» یعنی غیر مسلمان را در نیازهای مادی مثل خودت بدان. آیا الان هم در دنیا همینگونه رفتار می شود؟! آیا سیاهپوست های آمریکا راحت زندگی می کنند و یا هر روز کشته می شوند! هر روز کشته می شوند به جرم اینکه سیاه هستند و هیچ پلیسی تاکنون به جرم کشتن سیاهپوست‌ها محاکمه نشده است؛ بلکه سرکار هستند و حقوق اضافه هم می‌گیرند. یعنی اگر از چند نفر خودتان هیاتی ها و مسجدی ها بگذرید، تمام دنیا رو به بی دینی رفته است.

«فریضه کردن دانش» و «گذشت» همه در قرآن آمده است. وقتی جبرئیل بر پیامبر(ص) نازل شد فرمود« اقرا باسم ربک الذى خلق، خلق الانسان من علق، اقرا و ربک الاکرم، الذى علم بالقلم، علم الانسان ما لم یعلم». «علق» به زبان خارجی یعنی اسپرم که در نطفه مرد است و در زبان عربی یعنی زالویی که یک دم و یک سر گرد دارد. یعنی انسان ها از زالوی زنده در نطفه آفریدم. اقرا و ربک الاکرم، الذى علم بالقلم، علم الانسان ما لم یعلم» یعنی درب علم برای همه انسان ها باید باز باشد.

«وَمَآ أَرۡسَلۡنَٰكَ إِلَّا رَحۡمَةٗ لِّلۡعَٰلَمِينَ» آنقدر به تو مایه مهرورزی دادند که اگر بخواهی این مایه را خرج جهانیان کنی آنها سیراب می شوند و تو کم نمی آوری».

پیامبر(ص) وقتی آمد بالای سرحمزه عمویشان که خیلی هم به این عمو علاقه داشتند. عمو را کشته بودند و قاتلش هم وحشی بود، شکمش را پاره کرده بودند،جگر سیاه ایشان را درآورده بودند، تکه تکه نخ داخل آن کرده بودند و گردنبند زن ابوسفیان شد. چون آن زن در جنگ بود. دو گوش ایشان و انگشت هایشان را بریده بودند. انگشت های پای ایشان را بریده بودند. با نوک خنجر چشم های ایشان را درآورده بودند. زبانشان را بریده بودند. یکی دو سال بعد وحشی یک نامه به پیامبر(ص) نوشت که من می خواهم به مدینه بیایم و مسلمان شوم و از گذشته خود پشیمان هستم. پیامبر(ص) نوشت بنویسید بیاید.آمد کاریش هم نکردند. باز هم نظرشان این بود که او بزرگ شده در فرهنگ جاهلیت است. آن وقت اگر آن کار را کرده دینش دین جاهلی بوده است. محبت؛ مهرورزی . این مهروزی الان هست؟ خیلی بچه ها میان پیش من از پدران خود شکایت دارند و می گویند خیلی تلخی می کنند و ما را خانه فراری می دهد.

پیامبر وحشی را جذب می کند. پدرها دفع می کند. پیامبر جذب می کند بعضی از افرادی که کار دستشان هست خوبان را دفع می کنند.

مساله چهارم؛ این آیه قرآن است. بخوانم وَ إِذا بُشِّرَ أَحَدُهُمْ بِالْأُنْثى‌ ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدًّا وَ هُوَ كَظِيمٌ ،يَتَوارى‌ مِنَ الْقَوْمِ مِنْ سُوءِ ما بُشِّرَ بِهِ أَ يُمْسِكُهُ عَلى‌ هُونٍ أَمْ يَدُسُّهُ فِي التُّرابِ أَلا ساءَ ما يَحْكُمُونَ

مرد در مغازه اش بود، می آمدند و می گفتند همسرت دختر زاییده است. از بس ناراحت می شد رنگش سیاه می شد. بعد می گفت حالا چه تصمیمی برای این بچه بگیرم، با پستی و خواری بزرگش کنم، تو سرش بزنم یا زنده زنده ببرم دفنش کنم، می گفت زنده زنده خاکش کنم بهتر است، قنداقه را برمی داشت می آورد بیرون مکه چاله می کند و بچه شیرخواره تر و تمیز و خوشگل زنده خاکش می کرد و خاک می ریخت. فقط یک مادری درمکه دختر را پنهانی بزرگ کرد و شش هفت ساله شد، یک دختر خوشگل وآراسته، شوهرش که از مسافرت آمد رفت دختر را آورد، مادر گفت این بچه خودمان است، تو نبودی من زاییدم. در پنهان بزرگش کردم. دختر پنج شش ساله را بغل گرفت و آورد بیرون مکه، پدر داشت قبر می کند و خاک روی پدر که می ریخت دختر گرد و خاک پدر را پاک می کرد. قبر که آماده شد یک لگد زد و دختر را انداخت درون قبر، هرچه قدر بچه ناله کرد، خاک و سنگ را روی بچه ریخت و گفت راحت شدم.

همه زنان و دختران ایران که الان در مسجد نیستند که بشنوند که به آنها بگوییم خدمتی که پیامبر(ص) برای نجات شما زنان و دختران کرده به خودش قسم از زمان آدم تاکنون نمونه نداشته است. آن وقت آمد و در قرآن گفت که دختران، خانم ها، قل؛ به زنانت بگو نساءالنبی و به دخترانت و به نساء مردم و به دختران مردم که خود را از هرزه های اجتماع بپوشانند چون هرزه ها رحم ندارند. زیبایی شما را می بییند حمله و جنایت می کنند. زنا گسترده می شود. طلاق گسترده می شود. این خدمت را پیامبر به زنان و دختران کرد و برخی از این دختران و زنان الان دارند از زحمات پیامبر قدردانی می کنند.

استاد انصاریان در ادامه با ابراز نگرانی از روند کم حجابی در جامعه و عوارض آن برای بانوان، از بانوان خواست مراقب حجاب خود باشند و با عفاف و حجاب خود قدردان زحمات پیامبر و ارزش هایی که پیامبر برای زنان ایجاد کردند، باشند.

پیامبر آن وقت آمد و اعلام کرد دختر رحمت است، روشی که با دختر خودش داشت. هر وقت دختر می آمد خانه اش تمام قد جلو پای دختر بلند می شد،دستش را می بوسید، یا خانه زهرا می رفت او را می بویید و دستش را می بوسید.

قرآن در سوره احزاب دارد لَقَدْ كانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ ؛ پیامبر سرمشق است، کدامیک از ما جلو دخترمان تمام قد بلند می شویم ،کدام ها دستشان را می بوسیم ،شوهر کرده چند وقت به چند وقت می رویم خانه اش و احوالش را می پرسیم.این هم یک کار پیامبر.

چند تا شد علم، مهر، حفظ شخصیت دختر و گذشت، این چهار تا. پنجمی عاشق خدمت به مردم بود لذا مدینه مدام سراغ می گرفت یکی که نمی آمد مسجد می گفتند کجاست؟ سراغ می گرفت. از همه سراغ می گرفت و در روایات ما هست. یک یهودی خیلی مخالف با حضرت بود . دشمن بود. همیشه کنار پنجره خانه بود ببیند پیامبر کی رد می شود و می دانست زمان های رد شدن پیامبر را، همیشه یک کاسه خاکستر می ریخت روی سر پیامبر، پیامبرخودشان را تمیز می کردند، یک روز دید این کا رانجام نشد، دو روز دیگر هم انجام نشد ،از مسجدی ها پرسید من یک دوستی داشتم هر روز از من یادمی کرد دو سه روز پیداش نیست . نگفت دشمن گفتند یک دوستی داشتم هر روز از من یادمی کرد یک مشت خاکستر روی سرم می ریخت.گفتند مریض است.

پیامبر فرمودند می خواهم به عیادت وی بروم، هر کدام هم علاقه دارید با من بیایید. آمد و در خانه فرد یهودی را زد، پسرش درب را باز کرد و دید دنیای حلم، وقار و کرامت در خانه آنهاست. پیامبر سراغ پدرش را گرفتند و پسرگفت مریض است. فرمودند برو از وی اجازه بگیر من می خواهم به عیادتش بیایم. چقدر ادب داشت.گفتند برو از فرد یهودی و پدرت اجازه بگیر.

شعاع نبوت در این فرصت کم قابل بیان نیست، امام هشتم می فرمایند: یک شعاع نبوت علی ابن ابی طالب(ع) است، یک شعاع نبوت امام مجتبی(ع) است، یک شعاع نبوت ابی اعبد الله (ع) است. یک شعاع نبوت فاطمه زهرا(س)، چه ریشه ای بوده پیامبر که از این ریشه چه شاخ و برگی در عالم پخش شده؛ مَثَلًا كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُهَا ثَابِتٌ وَفَرْعُهَا فِي السَّمَاءِ تُؤْتِي أُكُلَهَا كُلَّ حِينٍ بِإِذْنِ رَبِّهَا»

خدایا به عزت و جلالت و به عزت پیامبر و ائمه طاهرین و انبیاء قسم ما و خانوداه و نسل ما را شرمنده پیامبر(ص) قرار نده.»