اهل جمعه و اهل شنبه!

صبح جمعه به امام عصر سلام الله عليه و عجل الله تعالي فرجه الشريف عرضه مي داري كه :

بعد ممكن است در خود كمي فرو روي كه آيا واقعاً در طول هفته گذشته اينچنين بودم؟ به قلبم رجوع مي كنم و كمي (و شايد خيلي) شرمسار شوم و بعد به خود نهيب مي زنم و با خود عهد مي بندم كه از شنبه و شايد از همان صبح جمعه بيشتر به ياد مولايم باشم و ادامه ندبه ام را با همين تجديد عهد به پايان مي برم و به فكر طول هفته ام هستم.

اما دنيا دار غفلت است و صبح جمعه هفته آينده نيز با رسيدن به فراز "عزيز علي ان اري الخلق و لا تري" اگر سعادتمند باشم و متذكر باشم، تجديد عهدي ديگر براي شنبه اي ديگر.

عرضم اينست كه امروز "سه شنبه" است و روزي ميان هفته. آيا امروز و روزهاي وسط هفته در قلب خود احساس "سختي" مي كني كه مولا را نمي بيني ولي مردمان را مي بيني؟