در برخی روایات توصیه شده تا در «وادی شقره» نماز خوانده نشود. «وادی شقره» کجا است؟

شیعه نیوز:
پرسش
در برخی روایات توصیه شده تا در «وادی شقره» نماز خوانده نشود. «وادی شقره» کجا است؟
پاسخ اجمالی
بنابر روایات و دیدگاه فقیهان؛ نماز خواندن در «وادی الشُقره»، مکروه است:[1]
از امام صادق( علیه السلام ) نقل شده است:
«لَا یُصَلَّى فِی وَادِی الشُّقْرَة فَإِنَّ فِیهِ مَنَازِلَ الْجِنِّ»؛[2] در بیابان شقره نماز خوانده نشود؛ زیرا در آن‌جا منازل جنّ است.
«لَا یُصَلَّى فِی وَادِی الشُّقْرَة».[3]
همچنین روایت شده است: «لَا یُصَلَّى فِی الْبَیْدَاءِ وَ لَا ذَاتِ الصَّلَاصِلِ وَ لَا فِی وادی الشُّقْرَةِ وَ لَا فِی وَادِی ضَجْنَان»؛[4] ‏در این مکان‌ها نماز خوانده نشود: بیداء، ذات الصّلاصل (زمینی که گِل سرخ‌رنگ آمیخته با ریگ است)، وادى الشّقرة و وادى ضجنان.‏
درباره این‌که مقصود از «وادی شقره» چیست، احتمالاتی در کتاب‌های شرح حدیث و فقهی داده شده است:
1. مراد، گیاه «شقائق نعمان» است؛[5] یعنی هر جایی که در آن، چنین گیاهى بروید، نماز در آن مکروه است. این گیاه، شقایقی به رنگ زیباى سرخ است.[6]
2. «وادی شقره»، نام مکان مشخصی در میان راه مدینه به مکّه است[7] که روایات بالا ناظر به آن است و در این صورت، تفاوتی نمی‌کند که در آن مکان، گیاه شقایق نعمان روییده باشد یا خیر.[8]
[1]. حر عاملى، محمد بن حسن، وسائل الشیعة، ج ‏5، ص 157 - 158، قم، مؤسسة آل البیت( علیه السلام )، چاپ اول، 1409ق؛ حلّى، حسن بن یوسف، نهایة الإحکام فی معرفة الأحکام، ج ‌1، ص 347، قم، مؤسسه آل البیت( علیه السلام )، چاپ اول، 1419ق؛ نجفى، محمد حسن، مجمع الرسائل (محشّٰى صاحب جواهر)، ص 203، مشهد، مؤسسه صاحب الزمان( علیه السلام )، چاپ اول، 1415ق.
[2]. برقى، احمد بن محمد، المحاسن، ج ‏2، ص 366، قم، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1371ق؛ ابن ادریس، محمد بن احمد، السرائر الحاوی لتحریر الفتاوی، ج ‏3، ص 644، قم، دفتر انتشارات اسلامى، چاپ دوم، 1410ق.
[3]. کلینى، محمد بن یعقوب، الکافی، ج ‏3، ص 390، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.
[4]. صدوق، محمد بن على، من لا یحضره الفقیه، ج ‏1، ص 242، قم، دفتر انتشارات اسلامى، چاپ دوم، 1413ق.
[5]. حسینی عاملی، سید جواد بن محمد، مفتاح الکرامة فی شرح قواعد العلامة، ج ‌6، ص 202، قم، دفتر انتشارات اسلامى، چاپ اول‌، 1419ق؛ مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، ج ‏80، ص 312، بیروت، دار إحیاء التراث العربی‏، چاپ دوم‏، 1403ق.
[6]. بستانی، فؤاد افرام، فرهنگ ابجدی عربی - فارسی، مترجم، مهیار، رضا، ص 532، تهران، انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1375ش؛ ر. ک: راغب اصفهانی، حسین بن محمد، مفردات الفاظ القرآن‏، ص 460، بیروت، دار القلم‏، چاپ اول، 1412ق؛ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج ‏10، ص 181 – 182، بیروت، دار صادر، چاپ سوم، 1414ق.
[7]. مجلسى، محمدتقى‏، روضة المتقین فی شرح من لا یحضره الفقیه، ج ‏2، ص 113، قم، مؤسسه فرهنگى اسلامى کوشانبور، چاپ دوم‏، 1406ق؛ حلّى، حسن بن یوسف، منتهى المطلب فی تحقیق المذهب، ج ‌4، ص 348، مشهد، مجمع البحوث الإسلامیة‌، چاپ اول‌، 1412ق؛ فیض کاشانی، محمد محسن، مفاتیح الشرائع، ج ‌1، ص 102، قم، کتابخانه آیة الله مرعشى نجفى، چاپ اول‌، بی‌تا؛ جواهر الکلام فی شرح شرائع الإسلام، ج ‌8، ص 350؛ طریحی، فخر الدین بن محمد، مجمع البحرین‏، ج 3، ص 352 – 353، تهران، مرتضوى‏، چاپ سوم‏، 1375ش.
[8]. مفتاح الکرامة فی شرح قواعد العلامة، ج ‌6، ص 202.

T