- علمی
- سلامت
- گوناگون
- اجتماعی
- احکام اسلامی
- دین و مذهب
- اخلاق اهل بیت
- مباحث زناشوئی
- کودک و خانواده
- آشپزی و آشپزخانه
- گردشگری و تفریحی
- روانشناسی و مشاوره
- الگو سازی و سبک زندگی
- تکنولوژی و فناوری اطلاعات
شیعه نیوز:
پرسش
شخصیتهایی که در کودکی به پیامبری مبعوث شدند چه کسانی هستند؟
پاسخ اجمالی
آنچه پس از جستجو در آیات قرآن کریم و روایات معصومان( علیه السلام ) در مسئله بعثت پیامبران به دست آمده این است که دو پیامبر، در زمان کودکی به رسالت مبعوث شده‌اند و خداوند به آنها علم و حکمت و کتاب عنایت فرموده است.
اولین نفر، حضرت عیسی بن مریم( علیه السلام ) بود که خداوند در قرآن کریم در این باره می‌فرماید: (مریم) به او اشاره کرد گفتند: «چگونه با کودکى که در گاهواره است سخن بگوییم؟ (ناگهان عیسى زبان به سخن گشود و) گفت: «من بنده خدایم او کتاب (آسمانى) به من داده و مرا پیامبر قرار داده است.[1]
نفر دوم که در کودکی به پیامبری مبعوث شده است، حضرت یحیی بن زکریا بوده که خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: (خطاب شد) اى یحیى کتاب را بقوّتت بگیر و در همان سنّ کودکى به او نبوّت بخشیدیم.[2]
در روایتی یزید کناسى می‌‌گوید: «از امام باقر( علیه السلام ) پرسیدم، آیا عیسى بن مریم زمانى که در گهواره سخن گفت، حجت خدا بر اهل زمانش بود؟ امام فرمود: او آن زمان پیامبر و حجت غیر مرسل خدا بود.[3] عرض کردم: در آن زمان و در همان حالى‌که در گهواره بود، حجت خدا بر زکریا بوده است؟ امام فرمود: عیسى در همان حال، آیت و نشانه خدا برای مردم بود و زمانى که سخن گفت و از جانب مادرش مریم دفاع کرد رحمت خدا براى مریم بود، و برای کسانی که سخنش را در آن حال شنیدند حجت بود.
سپس سکوت نمود و تا دو سالگی سخن نگفت، که در این دو سال، حجت خداى عز و جل بر مردم، حضرت زکریا بود، سپس زکریا درگذشت و پسرش یحیى، کتاب و حکمت را از او ارث برد، در حالی که کودکى خردسال بود.
چون عیسى هفت ساله شد و خداى تعالى به او وحى فرستاد، از نبوت و رسالت خود سخن گفت، و بر یحیى و همه مردم حجت گشت. اى ابا خالد! از روزى که خداوند، آدم( علیه السلام ) را آفرید و او را در زمین ساکن کرد یک روز زمین، خالی از حجت خدا بر مردم نبود.[4]
[1]. «فَأَشارَتْ إِلَیْهِ قالُوا کَیْفَ نُکَلِّمُ مَنْ کانَ فِی الْمَهْدِ صَبِیًّا* قالَ إِنِّی عَبْدُ اللَّهِ آتانِیَ الْکِتابَ وَ جَعَلَنی نَبِیًّا»، مریم، 29 – 30.
[2]. «یا یَحْیى خُذِ الْکِتابَ بِقُوَّةٍ وَ آتَیْناهُ الْحُکْمَ صَبِیًّا»، مریم، 12.
[3]. یعنى در آن زمان مأمور به تبلیغ نبود.
[4] . کلینى، محمد، الکافی، محقق، مصحح، غفارى، على اکبر، آخوندى، محمد، ج 1، ص 382 - 383، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ چهارم، 1407 ق.
T
