اگر تروریست ها نبودند افغانستان بهشت توریست ها بود

به گزارش «شيعه نيوز»، با وجود اینکه به طور روزانه اخبار متعددی در مورد خشونت، ستیز سیاسی و خطرات جاری در مناطق جنگ زده جهان منتشر می شود، برخی از گردشگران غربی باکی از ماجراجویی در این سرزمین ها ندارند. از جمله خطرات چنین سفرهایی عبارت است از اینکه اگر رویداد غیرمنتظره ای رخ دهد فرد حاضر در ماجرا مسوولیت سنگینی از سوی دولت کشور خود بر دوش دارد، ممکن است سفر چنین گردشگرانی به کشورهای مقصد همچون کره شمالی -که رژیم آن مورد تایید غرب نیست- جسارت مشروعیت و قابل اعتبار بودن برای یک داد و ستد خارجی یا حقانیت بین المللی بدهند و نیز حضور یک گردشگر غربی ممکن است برای افراد محلی که در حوزه توریسم فعالیت می کنند موجب دردسر یا حتی خطر شود.

کارمن جنتایل، که یک گزارشگر جنگ و نویسنده کتاب «همسنگر با طالبان» است می گوید بسیاری از توریست هایی که به افغانستان می آیند مسن، علاقه مند به تاریخ و مشتاق برای انجام سفر ماجراجویانه هستند.

وی توضیح می دهد: «افرادی هستند که پس از سفر به مغولستان یا پیاده روی بر روی دیوار بزرگ چین به اینجا می آیند و به دنبال یک ماجراجویی بزرگ دیگر هستند؛ تجربه ای که قطعا دوستان آنها نداشته اند. اینها افرادی هستند که می خواهند تا نهایت افتخار و مباهات به خود پیش بروند. بنابراین برای چنین ماجراجویی چه جایی بهتر از افغانستان یا یک منطقه جنگی دیگر می توانند بروند؟»

مرزهای ناآرام (Untamed Borders) نام گروهی است که تخصص آنها اجرای تورهای گردشگری ماجراجویانه برای سفر به برخی از جذاب ترین و غیرقابل دسترسی ترین مکان های جهان است. جیمز ویلکوکس که یکی از بنیانگذاران این گروه است می گوید ما سالانه در مجموع حدود ۶۰ تا ۸۰ نفر را به افغانستان می بریم. در مورد تعداد کل توریست ها در این کشور اطلاعی ندارم اما واضح است که تعداد آنها اندک است.

مارتین پارنل، یک دونده کانادایی است که در ماراتون افغانستان در بامیان شرکت کرده و همراه با گروه مرزهای ناآرام به این شهر افسانه ای افغان سفر کرده است. وی معتقد است این اقدام او یک گردش توریستی نیست بلکه یک فعالیت اجتماعی است.

پارنل در سال ۲۰۱۵، در شرایطی که در دوران بهبودی پس از معالجه لخته خون در مغزش به سر می برد، در یک مجله درباره افتتاحیه مسابقه ماراتون افغانستان در بامیان مطلبی را مطالعه کرد که با حضور ۱۰ دونده بین المللی برگزار شده بود. در میان آن دونده ها نخستین زن افغان نیز بود که در رقابت دو ۲۶.۲ مایل شرکت کرد. چالش هایی که پیش روی این زن قرار گرفته بود، انگیزه ای برای پارنل شد. پارنل به خود قول داد که در صورت بهبودی برای حمایت از دوندگان زن افغانستان در مسابقه ماراتون این کشور شرکت کند.

وی خاطرنشان می کند: «مطمئنا زمانی که شما چنین فکری را در سر می پرورانید، سوالات زیادی برایتان مطرح می شود. ما همواره اخباری درباره افغانستان، حضور تروریست ها و بمباران ها در آن می شنویم و من نمی دانستم این کار شدنی هست یا خیر. اما با تلاش مصرانه برای برآورده کردن این دین، تصمیم گرفتم همراه با یک گروه به آن کشور سفر کنم.»

سفر دسته جمعی به خودی خود یک حس امنیت را به همراه دارد اما یکی از جنبه های سفر گروهی سازماندهی شده اینست که وضعیت امنیت منطقه را مدنظر قرار می دهد. اکنون طالبان بیش از هر زمان دیگری پس از حمله آمریکا در سال ۲۰۰۱ به افغانستان، مناطق گسترده ای را در کنترل خود دارد. با این حال هنوز نقاط درخشانی مانند بامیان، دره پنجه شیر و حتی کابل وجود دارد. هرچند رسیدن به این مناطق نیز آسان نیست. حرکت در جاده به ویژه برای غربی ها خطرناک است چرا که در مسیر مکان های پرخطری وجود دارد. به طوریکه به گفته جنتایل «خروج از پایتخت به معنی دنبال دردسر گشتن است».

با این حال وی اعتقاد دارد که اگر بخاطر حضور طالبان و دهه ها جنگ نبود، افغانستان اکنون بهشت توریست های ماجراجو بود. وی اذعان می کند: «در این کشور باید کوهنوردی و پیاده روی کرد. افغانستان بسیار باشکوه است.»

این سخنان در مورد هائیتی برای موج سواری و عراق برای پیاده روی و کوهنوردی نیز صدق می کند اما برای غرب بسیاری از این کشورها «مناطق جنگی فعال» هستند و نه چیز دیگری.

منبع: آتلانتیک