بیان نورانی ائمه (علیهم السلام) این است كه از راهی که امید ندارید امیدوارتر باشید: «كُن لِما لا تَرجُو أرجی مِنكَ لِما تَرجُو».

امیر المؤمنین علی علیه السلام:قلب دوستدار خدا، خستگى براى خدا را بسيار دوست دارد و قلب بى ‏خبر از ياد خدا، آسايش را دوست دارد.

در جلد دوم توضیح المسائل جامع آیت الله سیستانی چند مورد برای روزه‏ دار مکروه شمرده شده و از آن جمله است:

خدایا، مرا در این ماه از آلودگی‌ها و ناپاکی‌ها پاک کن و بر شدنی‌های مورد تقدیرت شکیبایم گردان و به پرهیزگاری و هم‌نشینی با نیکان توفیقم ده، به یاری‌ات ای نور چشم درماندگان.

فارغ از نظر حضرت‌عالی درباره لزوم تأخیر نماز صبح در شب‌ های مهتابی تا روشن شدن افق، آیا در غیر شبهای مهتابی می‌توانیم با شروع اذان رسانه‌، نماز صبح بخوانیم؟ در مورد امساک برای روزه، چگونه باید عمل کنیم؟

یک استاد اخلاق و مفسر قرآن کریم، در سلسله جلسات سخنرانی ماه رمضان خود در مسجد امیر (ع) تهران با ذکر خاطره‌ای در مورد اهمیت رفتار یک شیعه با دیگران اظهار کرد: در تهران قدیم یک شهرداری آن هم در میدان توپخانه وجود داشت، این شهرداری نیاز پیدا کرد در یک منطقه ۲۰ الی ۳۰ تا خانه را بخرد تا آن‌ها را خراب کند و یک خیابان را بسازد. شهرداری شروع کرد به خراب کردن خانه‌ها و یک خانه ماند که در حدود ۲۰۰متر بود و مالک آن شهرداری نرفته بود.

یامبر(صلی الله علیه وآله) در موارد بسیار متعددی، در قول و فعل، جایگاه رفیع آن بانو را تبیین می کردند و شخصیت شان را مورد تکریم قرار می دادند. آن حضرت یک بار فرمودند: خدیجه، در زیبایی یکی از نیکوترین زنان و در خردورزی از کاملترین زنان و در فرزانگی از داناترین زنان بود. اوعفیف ترین، متدین ترین، باحیاترین، با شخصیت ترین و برازنده ترین زنان بود.

آیت الله وحیدخراسانی در بیان علامت مومن گفتند: علامت اولِ مؤمن این است که یاد خدا او را می‌ترساند، عظمت خدا را درک می‌کند ،مراقب است چه می‌کند، ترس دارد کاری نکند از منبع فیض الهی دور شود، از گناه دوری می‌کند چون می‌داند گناه اهانت به خدای متعال و کفران نعمت است …

گاهی انسان در زندگی به امور پوچ و توخالی دل می بندد و در همان حال و هوا از چیزهای دیگر فارغ است. وقتی همه درها به روی او بسته می شود و از نزدیک ترین دوستان و خویشانش قطع امید می کند، یک باره به خود می آید و تمام آن پیوندها را گسسته می بیند. در این جاست که به پناهگاهی مطمئن و استوار رو می آورد؛ ملجاء و پناهی که غایت و مقصود همه ی بندگان و بی پناهان است.