میلاد ستاره‌ای پاک، که تاریکی ابرهای پلیدی را شکافت

SHIA-NEWS.COM شیعه نیوز:

به گزارش «شیعه نیوز»، امام محمد باقر(علیه السلام) اول رجب سال 57 هجری و به گفته برخی از مورخان در سوم صفر همین سال قدم مبارک خود را در مدینه منوره بر این دنیا گذاشت و به مدت 20 سال امامت و رهبری شیعیان و پیروان مکتب اهل‌بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام) را بر عهده داشت.

امام محمدباقر(علیه السلام) در دوران کودکی، همزمان با حکومت یزیدبن معاویه، شاهد حادثه‌های خونین کربلا بود. در آن واقعه، ایشان سه یا چهار سال بیشتر نداشتند. تحمل چنان مصیبتی برای ایشان بسیار طاقت فرسا بود. به شهادت رسیدن نزدیک‌ترین افراد خانواده شان، به دست شقی‌ترین افراد زمانه، مریضی سخت پدر در آن زمان و اسارت زنان و کودکان خانواده ایشان، برای هر کودکی دردناک و تحمل ناشدنی است، اما ایشان به عنایت الهی، همه این‌ها را با صبر جمیل پشت سر گذاشت. دوران جوانی و بزرگسالی ایشان، با اواخر حکومت اموی هم زمان شد، به طوری که دیگر حکومت، اقتدار پیشین را نداشت؛ هر چند آزار مؤمنان، بویژه امام محمدباقر(علیه السلام) در دستور کار حکومت بود، اما تزلزل حکومت فضا را برای گسترش فعالیت‌های امام مناسب کرده بود. کم کم ایشان توانستند نشست‌های پرباری را برای احیای اسلام ناب محمدی(صلی الله علیه واله) تشکیل دهند که از سراسر مملکت‌های اسلامی شاگردان ممتازی تربیت کنند.

تنها علوی که پدر و مادرش هر دو علوی هستند
امام محمدباقر (علیه السلام)، فرزند سیدالساجدین، زین‌العابدین علی بن الحسین (علیه السلام) است. مادر حضرت، فاطمه دختر امام حسن مجتبی است، بدین سبب، امام محمدباقر تنها نواده هاشم، جد بزرگوار ایشان است که پدر و مادر او نیز هر دو هاشمی هستند و تنها علوی است که پدر و مادرش نیز علوی هستند. مادرش زنی صدیقه بود که امام صادق (علیه السلام)، در حق ایشان فرمود: «در خاندان امام حسن علیه السلام زنی چون او دیده نشد.»

چرا آن حضرت را باقر لقب داده‌اند؟
بی‌تردید، از دیدگاه علمای شیعه و بسیاری از علمای اهل سنت، امام باقر (علیه السلام) در زمان حیات خویش، شهرت علمی عالم‌گیری پیدا کرد و همواره در محضر ایشان، مراجعان فراوانی از بلاد اسلامی حاضر بودند. در فصول المهمة آمده است: آن حضرت را بدین لقب می‏‌خواندند زیرا علوم را می‏‌شکافت و باز می‏‌کرد. در صحاح آمده است: «تبقر، یعنی توسع در علم‏». در تذکرة الخواص نیز آمده است: او را باقر لقب داده بودند زیرا در اثر سجده‏‌های فراوان، پیشانی‏‌اش شکاف برداشته بود. برخی هم گویند چون آن حضرت از دانش بسیار برخوردار بود او را باقر می‏‌خواندند.

نصیحت‌ها و پندهای امام باقر(علیه السلام)
سراسر زندگی آن امام همام ابوجعفرمحمد باقر(علیه السلام) حکمت و اندرز و سرمشق است در این زمینه به احادیثی از آن امام بزرگوار اشاره می‌کنیم:


  حیا و ایمان به یک ریسمان بسته‌اند هر کدام بروند دیگری دنبال آنست." سه چیز از خصلت‌های نیک دنیا و آخرت است: از کسی که به تو ستم کرده است گذشت کنی، به کسی که از تو بریده است بپیوندی، و هنگامی که با تو به نادانی رفتار شود بردباری کنی". از سستی و بی‌قراری بپرهیز، که این دو، کلید هر بدی می‌باشند. کسی که سستی کند، حقی را ادا نکند، و کسی که بیقرار شود بر حق صبر نکند". شخص حریص به دنیا مانند کرم ابریشم است که هرچه بیشتر به دور خود می‌تند راه بیرون شدنش را دورتر و مشکل‌تر می‌کند تا این‌که از غم و اندوه بمیرد".

"سه چیز پشت انسان را می‌شکند، مردی که عمل خویش را زیاد شمرد، گناهش را فراموش کند، و به رای خویش خشنود باشد". با هوای نفسانی خود مبارزه کن، همان‌گونه که با دشمنت مبارزه می‌کنی"مومن برادر مومن است، او را دشنام ندهد، او را از نیکی‌ها محروم نسازد و گمان بد به او نبرد".سلام بر آن روح بلند، بر آن جسم پاک، بر آن امام همام، سلام بر علم بی‌کران، سلام بر حلم فراوان، سلام بر آن زاهد عابد، سلام بر آن صابر شکور، سلام بر امام محمد باقر(علیه السلام) پاک و پاکیزه، نور روشنگر، پاک و پاکیزه است از آلایش هر چیز که در عصمت و طهارت خدشه می‌کند و سلام بر یادگار کربلا.

منابع:

بحارالانوار، دارالاحیاء الترا العربی، جلد 75 و 69
کافی جلد 2
تفسیر نورالثقلین
انتهای پیام