ذکر مصائب امام حسین(ع) در قیاس با رنج شیعیان هزاره

به گزارش «شيعه نيوز»، اکثریت بزرگی از شیعیان در افغانستان از اقوام هزاره هستند. در تقویم مذهبی شیعیان هزاره مهمترین روز، بزرگداشت شهادت امام حسین (علیه السلام) است.

بزرگداشت واقعه روز عاشورا به ویژه از دهه های پایانی قرن بیستم در میان مردمان هزاره مورد توجه قرار گرفت. این موضوع بخشی از یک فرآیند سیاستگذاری بزرگتر بود، چرا که فرصتی برای یادآوری بی عدالتی و خشونتی است که جامعه هزاره نیز از آن رنج می برد. به طوریکه آنها تاریخ دردناک خود را در سرنوشت تراژیک امام حسین (علیه السلام) می بینند. با این حال به دلیل فشارهای رژیم طالبان بزرگترین مراسم محرم به جای هزاره جات در مراکز شهری همچون کابل و مزارشریف در افغانستان و کویته پاکستان برگزار می شود.
با آغاز ماه محرم، علم ها در ورودی های مراکز مذهبی برپا می شود که نشاندهنده سوگواری همه جامعه است و در این مدت هیچ جشن ازدواجی برگزار نمی گردد. مردان به نشانه عزاداری، پیراهن های سیاه و سبز و شلوارهای سفید می پوشند و زنان از به تن کردن لباس های زیبا اجتناب می کنند.

پخش هرگونه موسیقی در این ایام ممنوع است مگر نوحه ها. فعالیت های دیگر نیز به تعویق می افتد، گویی زمان برای بزرگداشت شهادت امام حسین (علیه السلام) متوقف می شود. بسیاری از خانواده ها که امکان آن را داشته باشند غذایی را به عنوان نذری می پزند و هرشب همگان برای دعا کردن گردهم می آیند.

ذاکران با دعا کردن به درگاه خداوند، روز به روز و جزء به جزء رویدادهای گذشته بر امام علیه السلام) را که در سنت اسلامی آمده، روایت می کنند تا به روز عاشورا برسند. گروه های عزاداران دسته جمعی حرکت می کنند و برخی زنجیر می زنند.

پس از گذشت سه، هفت و چهارده روز از عاشورا، مردمان هزاره بار دیگر برای بزرگداشت شهادت امام حسین (علیه السلام) مراسم می گیرند که کمتر جنبه عمومی دارد. چهل روز بعد نیز آیین سوگواری چهلم امام حسین (علیه السلام) برگزار می گردد.

بزرگداشت محرم می تواند به عنوان فرصتی برای التیام تنش ها و ناکامی هایی که جامعه هزاره در طی سال تجربه کرده تلقی شود؛ چرا که در روضه ها، رنج هایی که بر این مردمان وارد شده همواره با مصائب امام حسین (ع) و اهل بیت ایشان مقایسه می گردد.

برای مثال، محاصره هزاره جات از سوی طالبان در فاصله زمانی تابستان ۱۹۹۷ تا پاییز ۱۹۹۸ با بستن آب بر یاران امام حسین (ع) مقایسه می شود. سرنوشت غم انگیز عبدالعلی مزاری، رهبر هزاره که در ماه مارس ۱۹۹۵ به دست طالبان کشته شد نیز با اشاره به بی حرمتی به پیکر امام حسین (ع) روایت می شود. به طورکلی، سرنوشت قربانیان کربلا در مقایسه با کشتارهای گذشته و اخیر که بر جامعه هزاره وارد شده، قیاس می گردد. حوادثی مانند قتل عام چندصد غیرنظامی در محله افشار کابل که در ژانویه ۱۹۹۳ از سوی نظامیان وابسته به احمدشاه مسعود اتفاق افتاد یا کشتار عظیم مردم مزارشریف به دست طالبان در آگوست ۱۹۹۸٫
مردمان هزاره عمیقا با مصائب امام حسین (علیه السلام) آشنا هستند و می گویند حاضرند در راه او و برای بازگردادن عدالت مبارزه کنند. آنها امیدوارند با تحمل رنج کفاره گناهان خود را بدهند و رسیدن به روزگار عدالت را سرعت ببخشند.

اینچنین اندوه و سوگواری، دورنمای مثبت بیشتری را بر اساس ایمان به آمدن یک آینده بهتر در پیش چشم آنها می گشاید. بنابراین عاشورا نه تنها فرصتی است برای سوگواری شهادت امام علیه السلام)، بلکه اظهار آمادگی برای انتقام از ظلم است. از آنجا که مردمان هزاره به آخرالزمان اعتقاد دارند، بر انتقام جویی از ظالمان تاکید می کنند. امام زمان (عج) رجعت خواهد کرد تا با مجازات ظالمان، زخم بی عدالتی ها را التیام بخشد. جهان غرق در فساد است و انسان باایمان می بایست مراقب نشانه های این فساد باشد.

منبع: ایرانیکا