شیعه باید خط حسینی را احیا کرده و سرمشق عمل خود قرار دهد

به گزارش «شیعه نیوز»، این مرجع تقلید در ویژه نامه اعیاد شعبانیه به مناسبت میلاد امام حسین(علیه السلام)، سروده ای را به پیشگاه حضرت ولی عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) تقدیم کرده است.

سلام بر حسین علیه السلام

السلام علیک یا اباعبدالله و علی ارواح التی حلّت بفنائک اشهد انک بذلت مهجتک فی الله حتی استنقذت عباده من الجهاله و حیره الضلاله و احییت نظام الدین صلوات الله علیک و علی اهل بیتک و اصحابک و رحمه الله و برکاته؛

سلام بر تو ای اباعبدالله، و سلام بر ارواحی که فانی در تو شدند. به درستی که خون خویش را در راه خدا مبذول داشتی تا خواهان آن باشی که بندگان پروردگار از جهالت و سرگردانی در ضلالت نجات یابند و تو نظام دین را احیا کردی. صلوات، رحمت و برکات خداوند بر تو باد و براهل بیت تو و یاران تو.(با عاشورائیان، اثر معظم له، ص۷۶)

 

نور سرمد

روان عالم امکان حسین است

جهان بینش و عرفان حسین است

جمال الله و اسم الله اعظم

ظهور اسم «الرّحمان» حسین است

به ابراهیم و موسی و مسیحا

ولی صاحب الاحسان حسین است

به زهرا و علی نور دو عین است

به ختم انبیا جانان حسین است

ابوالاحرار و آقای شهیدان

ولیّ اعظم یزدان حسین است

زبحر قدرت بی‌انتهایی

فروزان گوهر رخشان حسین است

به مُلک عشق و تجرید و توکّل

ولیّ مطلق و سلطان حسین است

خدا را فیض اکمل نور سرمد

دلیل و حجّت و برهان حسین است

 

وجوب دوستی امام حسین علیه السلام

روایات در وجوب دوستی و مودت امام حسین علیه السّلام‎ فراوان است. در روایتی پیغمبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند: مَنْ اَحَبَّنی فَلْیُحَبَّ هذَیْنِ؛ هرکس مرا دوست دارد باید این دو را (اشاره به حسنین علیهما السلام) دوست بدارد. (پرتوی از عظمت امام حسین علیه السلام، ص۴۷)

 

خطّ حسین علیه السلام

ما خط حسین علیه‌السلام را، صراط مستقیم و خط نجات و رستگاری می‌دانیم.(با عاشورائیان، ص۴۷)

شیعه و دوستدار امام حسین علیه‌السلام باید این خط حسینی را همیشه احیا نموده و سرمشق عمل خود قرار دهد.(با عاشورائیان،ص۴۸)

راه حسین علیه‌السلام، راه قرآن، راه عمل به احکام و راه افتخار به اسلام، توحید و ایمان به خداست، راه شرق و غرب و یمین و یسار نیست؛ راه افتخار به دوران های کفر و بت پرستی یا آتش پرستی و شرک یزدان و اهرمن و استکبار فرعون و نمرود و جمشید نیست.(با عاشورائیان، ص۵۲)

 

رمز بقاء امام حسین علیه‌السلام

ما اگر امام حسین علیه‌السلام را در بین بزرگان و صاحبان شخصیت و عظمت، مقدّم می‌داریم، فقط به این دلیل نیست که مرد عظیمی را مقدم داشته‌ایم؛ بلکه عظیمی را مقدّم می‌داریم که هر عظمتی در برابر عظمت او در حال کُرنش است و شخصی را برتری می‏دهیم که از هر شخصیتی بالاتر است و مردی را مقدّم می‏داریم که فوق تمام رجال تاریخ در اجتماع آنهاست و این تقدیم، هیچ کار تازه و بدیعی نیست؛ زیرا مردان تاریخ، عُمر خود را در تحصیل مجد و بزرگواری زمین به پایان رساندند، امام حسین علیه‌السلام جان خود را در راه تحصیل مجد آسمان فدا کرد و چنین کسی بالاتر و برتر از همه است.(آینه جمال، اثر معظم له، ص۱۱)

 

سیره اخلاقی امام حسین علیه‌السلام

امام حسین ‏علیه‌السلام‏ در آداب اجتماعی و حسن معاشرت با دور و نزدیک، بلند پایه و بی‏نظیر بود. خصال آن حضرت سرشار از عفو و گذشت است. حضرت زین‌العابدین از پدربزرگوارش نقل می‌کند که فرمود: «اگر مردی به من دشنام دهد در این گوش (و به گوش راستش اشاره فرمود) و عذر بیاورد در گوش دیگرم، عذر او را می‏پذیرم؛ زیرا امیرالمؤمنین ‏علیه‌السلام‏ از جدم پیغمبر صلی الله علیه و آله برای من نقل فرمود:

لایَرِدُ الْحَوْضَ مَنْ لَمْ یَقْبَلِ الْعُذْرَ مِنْ مُحِقٍّ اَوْ مُبْطلٍ؛ وارد حوض (کوثر) نمی‏شود کسی که عذر را نپذیرد، خواه عذرآور حق بگوید یا باطل.

امام حسین ‏علیه‌السلام‏ با فرزندان، بانوان، خویشان و اهل‌بیت خود در نهایت ادب، محبت، رحمت، مهربانی، انس و مودت برخورد می‌کرد. (آینه جمال، ص۲۷)

غلامی از غلامان حضرت آب بر دست مبارکش می‎ریخت، ظرف آب از دستش در طشت افتاد و آب طشت بر روی مقدسش پاشید. غلام عرض کرد: ای آقای من! وَالْکاظِمینَ الْغَیْظَ ، حضرت فرمود: خشمم را فرو خوردم. غلام گفت: وَالْعافینَ عَنِ النّاسِ، حضرت فرمود: عفو کردم از تو. عرض کرد: وَ اللهُ یُحِبِّ الْمحْسِنینَ، فرمود: اِذْهَبْ فَاَنْتَ حُرٌّ لِوَجْهِ اللهِ الْکَریم؛ برو که تو در راه خدا آزادی. .(پرتوی از عظمت امام حسین علیه السلام، ص۲۱۱)

 

دعای امام حسین علیه السلام

امام حسین علیه السلام شب عاشورا در جمع یاران و اصحاب با وفایش حاضر می‌شوند و خطبه می‌خوانند و در ابتدای خطبه‌ چنین می‌فرمایند:

اثْنی عَلَی اللهِ اَحْسَنَ الثَناءِ، وَ اَحْمَدُهُ عَلَی السَرّاءِ، وَ الضَرّاءِ. اَللّهُمَّ اِنِّی اَحْمَدُکَ عَلَی اَنْ اَکرَمْتَنا بِالْنُبُوَّهِ؛ وَ عَلَّمْتَنَا الْقُرآنَ، وَفَقَّهْتَنا فِی الدّینِ، وَجَعَلْتَ لَنا اَسْماعاً، وَأبْصاراً، وَ اَفْئِدَهً فَاجْعَلْنا مِنَ الشّاکِرینَ؛

خدا را به نیکوتر وجهی مدح و ثنا می‏کنم، و او را در خوشی و ناخوشی حمد و سپاس می‏کنم. خدایا! تو را حمد می‏نمایم که ما را به نبوت گرامی داشتی و به ما قرآن آموختی و فقه دین به ما بخشیدی و برای ما چشم و گوش و دل قرار دادی پس ما را از شکرگزاران قرار بده.(گفتمان عاشورایی، ص۳۱)