نشر تشیع اتهام سیاسی هدفمند عربستان به ایران

به گزارش «شیعه نیوز»، بیشترین اتهامات منطقه‌ای که متوجه ایران است به «گسترش مذهب تشیع» مربوط می‌شود و کشورهای منطقه از جمله عربستان می‌گویند که سیاست خارجی این کشور بویژه پس از سقوط رژیم شاهنشاهی در سال 1979 بر مبنای تشیع دوازده امامی و فقه و اجتهاد امام خمینی (ره) است.

«عبدالفتاح النعوم» با انتشار مقاله‎ای در روزنامه السفیر لبنان نوشت: اتهام ایران به تلاش برای شیعه کردن اهل تسنن در محیط اسلامی و مشخصا عربی، اتهام دقیقی نیست، بلکه تبلیغات سیاسی هدفمندی است که کشورهای سنی مذهب همپیمان آمریکا در راس آنها عربستان سعودی، آن را متوجه ایران می کنند.

از سوی دیگر، موضوع «صادرات انقلاب» که امام خمینی(ره) آن را در سال 1979 میلادی عنوان کرد، شک و شبهه‌های سران سابق کشورهای سنی مذهب از جمله انور السادت رئیس جمهور پیشین مصر و حسن الثانی پادشاه شابق مراکش را توجیه کرد، اما مخالفتی که مضامین «انقلاب اسلامی» و تلاش‎های ایران برای «صادر کردن» با آن مواجه شد، جدای از «ترس از انتشار تشیع» در منطقه حتی در عربستان بوده است، اما بعد از جنگ عراق و افزایش بحران های امنیتی و سیاسی عراق و پس از آن بحران سوریه، نگرانی‎های منطقه‎ای از صدور انقلاب ایران و هماهنگی برخی از جنبش‌های «اسلام سیاسی سنی مذهب» (مانند اخوان المسلمین) با انقلاب ایران افزایش یافت.

نویسنده مقاله در ادامه نوشت: گروهی از اهل تسنن هستند که همه شیعیان را تکفیر می کنند و اغلب اهل تسنن را دشمن می دانند و گروهی از شیعیان هستند که کل اهل تسنن را تکفیر و اغلب شیعیان را دشمن فرض می کنند، اما این روشن است که خط دینی رایج در ایران مطلقا به معنای انتشار تشیع در دنیای اهل تسنن نیست، همانطوری که خط دینی رایج در اغلب کشورهای سنی مذهب هم مطلقا به معنای تکفیر شیعه نیست.

طبق این گزارش، کشورهای سنی مذهب در تبلیغات ضد ایرانی خود اعلام می کنند که ایران کشوری است که در انتشار تشیع در محیط سنی مذهب خود تاکید دارد و عمدتا محور تبلیغات درباره این است که ایران «کشور فارسی- صفوی» است به این معنا که مسئولان آن ملی گرا هستند، بیش از آنکه مذهب گرا باشند و این دو مساله با هم تناقض دارند، این در حالی است که رسانه های آمریکایی، رفتار ایران را پراگماتیک (عمل گرایانه) تعریف کردند.

در ادامه مقاله آمده است: اگر ایران خواهان انتشار تشیع باشد، توان انجام آن را دارد و می تواند با ابزارهایی که گفتمان فرقه‌گرایی-وهابی در مقابله با آن عاجز است، به گسترش آن اقدام کند. به عنوان مثال می توان به تاثیر سریال‌های دراماتیک تلویزیونی مانند سریال حضرت یوسف و اصحاب کهف اشاره کرد که نشان داده است تولیدات فنی ایرانی در سطح بالاتر از تولیدات دراماتیک عربی قرار دارد و به زبان‌های مختلف ترجمه و دوبله شد و در کشورهای سنی مذهب نیز پخش شد. این سریال ها سرشار از اعتقادات فرعی شیعیان بوده است، اما در عین حال حتی یک فرد اهل تسنن نیز از تماشای آن خشمگین نشد و این احساس که به اعتقادات وی توهین شده است، ایجاد نشد.

نویسنده در پایان مقاله خود نوشت: این نشان می‌دهد که مبلغان وهابی با وجود سخنرانی‌های گسترده ضد ایرانی در منبرهای خود نتوانستند مردم اهل تسنن را از دریافت چنین فیلم‌های بازدارند، این در حالی است که ایران اگر بخواهد می‌تواند مانع آن شود، اما اولویت ایران این است که از جنبش های اهل تسنن مانند «حماس» و «جهاد اسلامی» در مبارزه با صهیونیسم حمایت کند؛ صهیونیسمی که وهابیت آن را خطر نمی‌داند!