تعویق در تحقق رویای همکاری ایران و اعراب علیه اسرائیل

یک روز آروز داشتم همکاری عربی – ایرانی را ضد اسرائیل ببینم، الآن تحقق این رویا به تعویق افتاده است، در انتظار راه حل سیاسی در یمن است، و پایان بخشیدن به بحران بحرین، همچنین پایان دادن به مناقشات میان ایران با امارات متحده عربی بر سر سه جزیره تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی با امارات متحده عربی را انتظار می کشد.

ترزا می، نخست وزیر بریتانیا مهیمان ویژه سی و هفتمین نشست شورای همکاری خلیج فارس بود. او از اعضا آن چه دوست دارند درباره ایران بگویند را شنید، خودش نیز صحبت از همکاری با کشورهای عربی شواری همکاری در طول یک صد سال اخیر کرد و گفت که کامیابی کشورهای حوزه خلیج فارس کامیابی بریتانیا نیز هست همان طور که امنیت این کشورها امنیت بریتانیا است. او وعده داد که با دوستان عرب بریتانیا در سوریه همکاری کند برای این که اعراب با بریتانیا در بحران ها همکاری کرده اند.

ترزا می در حالی روی روابط قوی با کشورهای عربی حوزه خلیج فارس کار می کرد که بوریس جانسون، وزیر امور خارجه اش در اظهاراتی گفت که عربستان سعودی و ایران جنگ های نیابتی در یمن به راه انداخته اند.

جانسون آدم احمقی است، از این بیشتر نمی توانم چیزی بگویم با وجود احترامی که به خودش و منصبش دارم. او خودش در مقاله ای نسبت به ترک بریتانیا از اتحادیه اروپا هشدار داد اما بعدا خودش رهبر تبلیغات خروج بریانیا از اتحادیه اروپا شد، او قبل از این که وارد سیاست شود اعتبار چندانی نداشت. دولت بریتانیا نسبت اظهارات جانسون را انکار کرد و گفت آن چه او بیان کرد بازگوکننده سیاست های دولت بریتانیا نیست. بار دیگر به این احمق می گویم که عربستان سعودی و همه کشورهای عربی حوزه خلیج فارس به هیچ وجه نمی پذیرند ایران از طریق حوثی ها در مرزهایشان فعال باشد، حتی اگر جنگ یمن ده ها سال طول بکشد و توافقی به سود ملت یمن به دست نیاید. به آقای وزیر یادآور می شوم که کلمه یمن در کاربرد عربی با عبارت «فقیرترین کشور عربی» همراه است. این جنگ بر فقر ملت یمن اضافه خواهد کرد اگر راه حل سیاسی میانه ای یافت نشود.

برگردیم به کشورهای عربی خلیج فارس، آن چه در نشست بحرین باعث خرسندی من شد این بود که این کشورها تلاش نکردند که ملت ها یا امت های خود را به رویاهایشان بفروشند، وقتی صحبت از پروژه می کردند، از پروژه هایی حرف می زدند که امکان اجرایی شدن دارند.

کشورهای عربی حوزه خلیج فارس می توانند اقتصادی یکپارچه شبیه اقتصاد اتحادیه اروپا و چه بسا فراتر از آن ایجاد کنند، آنها روی پول واحد و گمرک واحد کار می کنند و ممکن است همین فردا پس فردا آن را محقق کنند. اما از لحاظ سیاسی هیچ وحدتی ندارند، این را نمی توان کتمان کرد.

در آستانه برگزاری این نشست ملک سلمان سفر عربی خود به کشورهای عضو شورای همکاری را آغاز کرد و دیدم که در بحرین با ملک حمد بن عیسی می رقصد، همچنین در کویت رقص او را با شیخ صباح الاحمد دیدم.

در بحرین شیخ محمد بن راشد را دیدم، ولیعهد امارات و نخست وزیر این کشور، کسی که در جلسات علنی عموما ساکت است و فقط در جلسات خصوصی صحبت می کند. دبی در دوران او به رقیبی برای همه پایتخت های جهان تبدیل شد. اما ناراحت هم شدم، برای این که سلطان قابوس که او را از مدت ها قبل می شناختم و با او مصاحبه های متعددی انجام دادم، بار دیگر در نشست غایب بود.

سفر خود به بحرین را با جلسه ای با شیخ محمد المبارک آل خلیفه، معاون نخست وزیر این کشور آغاز کردم. او درباره قضایای طرح شده در نشست و راه حل های مورد انتظار توضیحاتی به من داد. ملک حمد را در راس نشست دیدم و در منامه که کوچک و بزرگش را شناختم، گشتم، دیدم که یکی از زیباترین شهرهای جهان است. اما شیخ خلیفه بن سلمان را ندیدم برای این که سرگرم نشست بود. نشست بحرین با وجود حواشی اش امیدهایی به من داد اگرچه نسبت به آینده زیاد امیدی ندارم.